کافور بهشت

[ویکی فقه] کافور بهشت (قرآن). کافور به معنای هر چیز خنک و خوش بو است و خداوند در توصیف شراب بهشتی، آنرا آمیخته به طعم و بوی کافور وصف نموده است.
•«ان الابرار یشربون من کاس کان مزاجها کافورا عینا یشرب بها عباد الله یفجرونها تفجیرا:بی تردید نیکان (در آن جهان) از جامی می نوشند که آمیزه آن کافور (سرد و خوش بو) است،چشمه ای که بندگان خدا از آن می نوشند و آن را به هر گونه بخواهند جاری می سازند.»
مفهوم شناسی
کافور عطری است از درختی که در جبال هند و چین بدست می اید، درخت آن سایه بزرگ دارد و کافور در جوف شاخه ها و ترکه های آن می باشد، رنگ کافور ابتدا قرمز است و با تصعید سفید می گردد. ناگفته نماند غلاف ثمره ها و غنچه آنها را نیز کافور گویند که میوه را پوشانده است. " کافور" در لغت معانی متعددی دارد و یکی از معانی معروف آن بوی خوش است همچنین گیاهی است خوشبو، و یکی دیگر از معانی آن همان" کافور" معمولی است که بوی تندی دارد، و برای مصارف طبی از جمله ضدعفونی کردن به کار می رود.البته کافور از ماده" کفر" به معنی" پوشش" نیز می باشد. بعضی از ارباب لغت مانند"راغب" در"مفردات" معتقدند که انتخاب این نام برای" کافور" به خاطر پوشیده بودن میوه درختی که این ماده از آن گرفته می شود در میان غلاف ها است. بعضی نیز تعبیر" کافور" را اشاره به سفیدی فوق العاده و خنکی آن دانسته اند، زیرا کافور معمولی نیز از نظر" خنکی" و" سفیدی" ضرب المثل است. در تفسیر کافور دو عقیده وجود دارد: ۱. کافور به معنای هر چیز خنک و خوش بویی است و در اینجا منظور شراب آمیخته با طعم و بوی کافور است. ۲. عده ای از مفسرین معتقدند کافور در اینجا نام چشمه ای است در بهشت .
شرابی آمیخته به کافور
شراب طهور بهشتی آمیخته با کافور:آیه فوق نشان می دهد که شراب طهور بهشتی بسیار خوش بو و معطر به عطر کافور بهشتی است که هم ذائقه از آن لذت می برد، و هم شامه و از بهترین بوهای خوش است. نیکوکاران در بهشت از شرابی که مزاج آن آمیخته به کافور بهشتی است تا خنک و خوشبو و شیرین بود؛ می نوشند. به نظر می رسد که عرب دو نوع شراب با دو حالت مختلف داشته یکی به اصطلاح نشاط آور و محرک، و دیگری سست کننده و آرام بخش که اولی را با"زنجبیل" می آمیخته، و دومی را با" کافور"، و از آنجا که حقایق عالم آخرت در قالب الفاظ این جهان نمی گنجد چاره ای جز این نیست که این الفاظ با معانی گسترده تر و والاتری برای آن حقایق بزرگ استخدام شود. در مجمع البیان چنین آمده است: این شراب آمیخته به کافور و سر بسته به مشک خواهد بود. ابن کیسان گوید: یعنی خوشبو به کافور و مشک و زنجبیل است. اگر مراد از کافور عطر مخصوص باشد که به جام شراب مخلوط شده «عَیناً» در تقدیر «من عین» است در این صورت کافور نکره است نمی شود به کافور دنیا قیاس کرد. کلمه" عینا" منصوب شده به خاطر حذف حرف جر بوده، و تقدیر آن" من عین"است.یعنی ابرار در بهشت از شرابی ممزوج به کافور می نوشند، شرابی خنک و معطر.
چشمه ای به نام کافور
...