یتیمان ژاپنی در چین یا ژاپنیان باقی مانده در چین ( به ژاپنی: 中国残留日本人 ちゅうごくざんりゅうにほんじん ) به ژاپنیانی گفته می شود که در اواخر جنگ جهانی دوم و پس از حمله شوروی و شکست و فرار ارتش کانتوگون از چین، موفق به ترک این کشور نشده و در چین باقی ماندند. [ ۱]
مهاجرت دادن ژاپنیان به سه منطقهٔ منچوری، مغولستان داخلی و چین شمالی توسط دولت ژاپن بعد از حادثه موکدن ( ۱۹۳۱ ) آغاز شد و تقریباً تا جنگ اقیانوس آرام ( اواخر ۱۹۴۱ ) ادامه داشت. در سال ۱۹۳۶ کابینهٔ هیروتا کوکی نخست وزیر وقت طرحی بیست ساله را تصویب کرد که بر اساس آن از سال ۱۹۳۶ تا ۱۹۵۶، ۵ میلیون ژاپنی به عنوان مهاجر به این مناطق اعزام می‍شدند و قرار بود یک میلیون حلقه چاه توسط این مهاجران جهت کشاورزی حفر شود. در سال ۱۹۳۶ در حدود ۲۰٬۰۰۰ نفر خانوادهٔ ژاپنی و از سال ۱۹۳۸ تا ۱۹۴۲ حدود ۲۰٬۰۰۰ نفر دیگر در این مناطق اسکان داده شدند. این مهاجرت در زمانی که ارتش سلطنتی ژاپن، برتری هوایی و دریایی خود را در دریای زرد از دست داد متوقف شد. [ ۲]
با وجود اینکه اتحاد جماهیر شوروی یک پیمان بی طرفی با ژاپن به امضاء رسانده بود در ماه اوت سال ۱۹۴۵، در پایان جنگ جهانی دوم، به طور یک جانبه لغو یک طرفه این قرار دارد را اعلام کرد و بلافاصله در روز ۹ اوت، حمله به بخش شمال شرقی چین مانچوکوئو را آغاز کرد. ارتش چون پیش بینی چنین حمله ای را کرده بود، وسایل نقلیه اتومبیل، کامیون و قطار را برای فرار تهیه کرده بود و در طول شب با این وسایل خانواده های نظامیان توانستند از منطقهٔ حمله خارج شوند. اما روز بعد برای خانواده های معمولی که امکان استفاده از هیچ گونه وسایل نقلیه را نداشتند، تنها راه فرار از منچوری پای پیاده بود. در نزدیکی مرز از بین این افراد، مردان بزرگسال به فرمان ارتش ژاپن برای مقابله با حمله شوروی به جبهه فرستاده شدند و بدین ترتیب به طور طبیعی زنان، افراد مسن و کودکان قادر به فرار نشده و در چین باقی ماندند. [ ۳]
تعداد بسیاری از این باقی ماندگان را کودکان خانواده های ژاپنی تشکیل می دهند. با توجه به آمار دولت چین، در حدود ۲۸۰۰ کودکان ژاپنی پس از فرار والدینشان پس از جنگ در چین باقی مانده بودند، ۹۰ درصد از این تعداد در مغولستان و شمال شرقی چین ( سپس مانچوکوئو ) ساکن بودند. این کودکان توسط خانواده های روستایی چینی به فرزندی پذیرفته شدند. در سال ۱۹۸۰، یتیمان بازگشت به ژاپن را آغاز کردند، با این حال، آن ها در ژاپن با تبعیض به دلیل عدم مهارت در استفاده از زبان ژاپنی مواجه شدند، همچین مشکلاتی دیگری نیز در ارتباط با حفظ شغل ثابت پیدا کردند. در ماه اوت سال ۲۰۰۴، با توجه به ارقام از وزارت کار ژاپن مقرر شد که ۲۴۷۶ یتیم ماهانه ۳۰٬۰۰۰–۲۰٬۰۰۰ ین ماهانه از دولت ژاپن دریافت کنند. در سال ۲۰۰۴، ۶۱۲ یتیم در دادگاه طرح دعوی در برابر دولت ژاپن کردند و ادعا می کنند که این مسؤولیت دولت ژاپن است که آن ها در چین جا گذاشته شدند؛ و هر شاکی خواستار دریافت ۳۳٬۰۰۰٬۰۰۰ ین خسارت شد. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمهاجرت دادن ژاپنیان به سه منطقهٔ منچوری، مغولستان داخلی و چین شمالی توسط دولت ژاپن بعد از حادثه موکدن ( ۱۹۳۱ ) آغاز شد و تقریباً تا جنگ اقیانوس آرام ( اواخر ۱۹۴۱ ) ادامه داشت. در سال ۱۹۳۶ کابینهٔ هیروتا کوکی نخست وزیر وقت طرحی بیست ساله را تصویب کرد که بر اساس آن از سال ۱۹۳۶ تا ۱۹۵۶، ۵ میلیون ژاپنی به عنوان مهاجر به این مناطق اعزام می‍شدند و قرار بود یک میلیون حلقه چاه توسط این مهاجران جهت کشاورزی حفر شود. در سال ۱۹۳۶ در حدود ۲۰٬۰۰۰ نفر خانوادهٔ ژاپنی و از سال ۱۹۳۸ تا ۱۹۴۲ حدود ۲۰٬۰۰۰ نفر دیگر در این مناطق اسکان داده شدند. این مهاجرت در زمانی که ارتش سلطنتی ژاپن، برتری هوایی و دریایی خود را در دریای زرد از دست داد متوقف شد. [ ۲]
با وجود اینکه اتحاد جماهیر شوروی یک پیمان بی طرفی با ژاپن به امضاء رسانده بود در ماه اوت سال ۱۹۴۵، در پایان جنگ جهانی دوم، به طور یک جانبه لغو یک طرفه این قرار دارد را اعلام کرد و بلافاصله در روز ۹ اوت، حمله به بخش شمال شرقی چین مانچوکوئو را آغاز کرد. ارتش چون پیش بینی چنین حمله ای را کرده بود، وسایل نقلیه اتومبیل، کامیون و قطار را برای فرار تهیه کرده بود و در طول شب با این وسایل خانواده های نظامیان توانستند از منطقهٔ حمله خارج شوند. اما روز بعد برای خانواده های معمولی که امکان استفاده از هیچ گونه وسایل نقلیه را نداشتند، تنها راه فرار از منچوری پای پیاده بود. در نزدیکی مرز از بین این افراد، مردان بزرگسال به فرمان ارتش ژاپن برای مقابله با حمله شوروی به جبهه فرستاده شدند و بدین ترتیب به طور طبیعی زنان، افراد مسن و کودکان قادر به فرار نشده و در چین باقی ماندند. [ ۳]
تعداد بسیاری از این باقی ماندگان را کودکان خانواده های ژاپنی تشکیل می دهند. با توجه به آمار دولت چین، در حدود ۲۸۰۰ کودکان ژاپنی پس از فرار والدینشان پس از جنگ در چین باقی مانده بودند، ۹۰ درصد از این تعداد در مغولستان و شمال شرقی چین ( سپس مانچوکوئو ) ساکن بودند. این کودکان توسط خانواده های روستایی چینی به فرزندی پذیرفته شدند. در سال ۱۹۸۰، یتیمان بازگشت به ژاپن را آغاز کردند، با این حال، آن ها در ژاپن با تبعیض به دلیل عدم مهارت در استفاده از زبان ژاپنی مواجه شدند، همچین مشکلاتی دیگری نیز در ارتباط با حفظ شغل ثابت پیدا کردند. در ماه اوت سال ۲۰۰۴، با توجه به ارقام از وزارت کار ژاپن مقرر شد که ۲۴۷۶ یتیم ماهانه ۳۰٬۰۰۰–۲۰٬۰۰۰ ین ماهانه از دولت ژاپن دریافت کنند. در سال ۲۰۰۴، ۶۱۲ یتیم در دادگاه طرح دعوی در برابر دولت ژاپن کردند و ادعا می کنند که این مسؤولیت دولت ژاپن است که آن ها در چین جا گذاشته شدند؛ و هر شاکی خواستار دریافت ۳۳٬۰۰۰٬۰۰۰ ین خسارت شد. [ ۴]
