چتر نجات

چتر نجات چتری است که در هوانوردی برای کاستن از سرعت سقوط و فرود استفاده می شود. چتر نجات هواپیماها را چنان می سازند که بر مقاومت هوا پیروز شوند و به تندی در آن حرکت کنند. چتر نجات خاصیتی درست بر عکس هواپیما دارد، یعنی چنان ساخته شده است که در هوا به کندی حرکت کند. چترها بیشتر از نایلون و بعضاً از پارچه ساخته می شوند. چترها باید سرعت سقوط عمودی اجسام را دست کم ۷۵٪ بکاهند.
بار چترها می تواند یک نفر، دو نفر، غذا، تجهیزات، موشک سوخت جامد تقویت کننده شاتل فضایی برای کاربری دوباره، کپسول فضایی و بمب باشد.
چترهای نجات که با ایجاد پسار در محیط تروپوسفر ( وَردسپهر ) باعث کاستن سرعت حرکت اجسام می شوند.
چتر نجات شبیه چتر بزرگی است. قطر آن معمولاً حدود ۷ متر است. چنان پهن گسترده می شود که نمی تواند به آسانی هوا را از سر راه خود دور کند. هوا، به اصطلاح دانشمندان، در مقابل حرکت مقاومت فراوان نشان می دهد.
چتر نجات، تا وقتی که هوانورد در هواپیماست تا شده به وسیله بندهایی به لباس او بسته است. ولی چنان است که به آسانی باز می شود. بعضی از چترهای نجات به شکل خودکار باز می شوند. ولی در بیشتر آنها خود چترباز باید چتر را بگشاید. هنگامی که از هواپیما بیرون می جهد صبر می کند تا از کنار هواپیما به اندازه کافی دور شود. آنگاه ریسمان کوچکی را که بسته به چتر است می کشد و چترباز می شود. [ ۱]
بر بالای چتر نجات سوراخ کوچکی است که مقداری از هوای حبس شده در زیر آن از همین سوراخ خارج می شود. این سوراخ پایین آمدن چتر را یک نواخت و مداوم می کند و از خطر واژگون شدن آن می کاهد. چتر نجات را باید از پارچه های نازک ولی بسیار محکم مانند پارچه های ابریشمی یا نایلونی بسازند. در جنگ جهانی دوم تقریباً هیچ پارچه نایلونی برای لباس وجود نداشت، چون قسمت عمده نایلون ها را برای ساختن چترهای نجات به کار می برند. [ ۱]
چتر نجات بیشتر در هوانوردی مورد استفاده قرار می گیرد و خلبان هواپیمایی که خود را در خطر می بیند از هواپیما بیرون می پرد و با چتر نجات سالم بر زمین فرود می آید. در جنگ، سربازان با چتر نجات به آسانی در جاهایی فرود می آیند که از راه خشکی یا دریا به آن دسترسی ندارند. سربازانی که برای فرود آمدن با چتر نجات تعلیم دیده اند، چترباز نامیده می شوند. چتر نجات، چه در جنگ و چه در صلح، برای رساندن خوراک و پوشاک به مردمی که از جهتی دور افتاده و محصور مانده اند بسیار سودمند است. به همین وسیله به کسانی که در جنگل ها با آتش سوزی مبارزه می کنند مدد می رسانند. [ ۱]

چتر نجات (parachute)
وسیله ای پارچه ای شبیه چتر، برای اتصال به انسان یا بسته، به منظور فرود آرام از ارتفاع، کاهش سرعت بازگشت موشک، یا کمک به ترمزگیری هواپیما یا موشک هنگام نشستن. چتربازها با چترهای جدید مسیر فرود خود را به خوبی کنترل می کنند. در سقوط آزاد نیز از همین نوع چتر استفاده می شود. لئوناردو داوینچی۱ طرح نوعی چتر نجات را عرضه کرد، اما برای نخستین بار در ۱۷۹۷، آندره ـ ژاک گارنرن۲ (۱۷۶۹ـ۱۸۲۳)، از بالونی در ارتفاع ۶۷۰ متری بر فراز شهر پاریس با چتر پرید. نخستین پرش از هواپیما را کاپیتان آلبرت بری۳ از ارتفاع ۴۵۷ متری، و بر فراز میسوری صورت داد (۱۹۱۲). چتر نجات معمولاً به صورت بسته تا می شود و با طناب یا وسیله ای مشابه باز می شود. چتر نجات در ابتدا از ابریشم ساخته می شد. چتر گارنرن از جنس کرباس بود. بعدها چتر نجات را از نایلن ساختند و طاقه ای گرد داشت که با بند به مجموعه ای از یراق ها متصل می شد. چترهای جدید شکل های متفاوتی دارند و اغلب کوچک تر و مستطیل شکل اند. هنگام صعود با چتر۴، روش کار معکوس است و طاقۀ چتر، که به چترباز متصل است، پشت خودرویی کشیده می شود تا اوج بگیرد و چترباز را از زمین بلند کند. در ۱۹۹۷، ارتش بریتانیا نوع جدیدی از چتر را برای پرش از ارتفاع کم آزمایش کرد. این چتر مثل بقیۀ چترها از نایلن بسیار مقاوم ساخته می شود، اما بیشتر از چترهای معمولی، تخت است و دوره ای به شکل دونات دارد که به آن امکان می دهد طی چهار ثانیه کاملاً باز شود. این چتر برای پرش از ارتفاع ۲۵۰ متر مناسب است و برای عمل آن در ارتفاعات کمتر نیز آزمایش هایی در حال اجراست.
Leonardo da VinciAndré-Jacques GarnerinCapt Albert Berryparascending