پیمان سال نو

پیمان سال نو از رسوم رایج در جهان غرب است[ ۱] که در جهان شرق نیز یافت می شود. در این رسم، فرد در آغاز سال تقویمی عهد می بندد که به کارهای خوب ادامه دهد، صفت یا رفتاری ناشایست را تغییر دهد، به هدفی شخصی دست یابد، یا با روش های دیگری رفتارش را بهبود بخشد.
حدود ۲۰۰۰ سال پیش از میلاد مسیح، بابلیان سال نو را با جشنواره ای ۱۲روزه به نام آکیتو ( که از اعتدال بهاری آغاز می شد ) گرامی می داشتند. این زمان مصادف با فصل کشاورزی برای کاشت محصولات زراعی، تاج گذاری شاهان، و قول دادن برای بازگرداندن تجهیزات کشاورزی قرض گرفته شده و پرداخت بدهکاری ها بود. [ ۲] [ ۳]
رومیان باستان از سال نوی بابلی و سنت عهدکردن اقتباس کردند. با این حال، زمان بندی آن در نهایت با گاه شماری ژولینی در سال ۴۶ پیش از میلاد مسیح جابجا شد. این تقویم یکم ژانویه را به عنوان آغاز سال جدید اعلام کرد و هر سال را با قول دادن به ژانوس که ریشهٔ نام این ماه است، آغاز می کرد. [ ۴]
طیّ قرون وسطی، هر ساله شوالیه ها در پایان دهه ی کریسمس برای بازتصریح تعهدشان برا شوالیه گری، «سوگند طاووس» یاد می کردند. [ ۵]
بسیاری از مسیحیان در آیین شب زنده داری با عبادت و بستن این پیمان ها خود را برای سال پیش رو آماده می کنند. [ ۶] نیایشی که در مسیحیت متودیستی در آیین شب زنده داری برای سال جدید استفاده می شود، عبادت تجدید میثاق است. افزون بر سنّت اجرای این عبادت در شب سال نو، بسیاری از کلیساها آن را هم در شب و هم در روز سال نو ارائه می دهند. [ ۷]
سنّت های مشابه بسیاری در دیگر ادیان وجود دارد. در طول سال نوی یهودی که رُوش هُشانا نام دارد و از روزهای مقدس عالی آغاز شده و در یوم کیپور ( روز رسالت ) به اوج می رسد، شخص باید در کارهای بد خود در طول سال تأمّل کند؛ هم عذر بخواهد و هم عذر بپذیرد. چنین اقداماتی را می توان در طول چلّهٔ روزه مسیحیان انجام داد، اگرچه انگیزهٔ پشت این تعطیلات فداکردن است و نه مسئولیت پذیری. [ ۶] [ نیازمند بازبینی منبع] این مفهوم، جدای از هر عقیده ای، تأمّل کردن برای خودیاری سالانه است.
کتاب خاطرات آنه هالکت مربوط به سال ۱۶۷۱ مدخلی در دوم ژانویه با عنوان «پیمان» دارد. این مدخل دربرگیرندهٔ تعدادی سوگند دینی است که اساساً از آیات کتاب آسمانی گرفته شده است؛ مانند «من دیگر نخواهم رنجاند». [ ۸]