پیشینه تقلید

[ویکی فقه] تقلید، اصطلاحی در فقه است.
تقلید در لغت به معنای افکندن چیزی بر گردن دیگری و نهادن کاری برعهده کسی است و در اصطلاح رایج فقهی پیروی از مجتهد در احکام دینی است. این واژه به معانی دیگری نیز در متون فقهی به کار رفته است.

← تقلید در منابع اصولی و فقهی
پیشینه. تقلید در مذهب شیعه از عصر امامان علیهم السلام آغاز شد. آنان پیروان شان را به راویان حدیث یا به یاران نزدیک خود، مانند زرارة بن اعین، یونس بن عبدالرحمان، ابان بن تغلب، زکریا بن آدم، محمد بن مسلم و ابوبصیر، ارجاع می دادند و گاهی یاران خود را به حضور در مساجد و مراکز عمومی برای فتوا دادن و ارشاد مردم تشویق می نمودند.

← دلیل ظهور تقلید در عصر امامان
این موضوع در کتاب های اصولی امامی، از زمان نگارش الذریعة الی اصول الشریعة (تألیف سید مرتضی علم الهدی، متوفی ۴۳۶) تا عصر حاضر، بررسی شده است. در کتب فقه استدلالی نیز گاه برخی مباحث مربوط به تقلید، ضمن بررسی شرایط فقیه جامع الشرایط، در باب های امر به معروف و نهی از منکر و قضا بیان می شود. در پاره ای موارد نیز در آغاز منابع فقهی یا مقدمه آن ها به بعضی از مسائل تقلید اشاره شده است. از قرن دهم به بعد، آثار مستقلی در این باره با عنوان الاجتهاد والتقلید یا عناوین دیگر نگاشته شد و پس از شیخ انصاری (متوفی ۱۲۸۱) آغاز شدن رساله های عملی با این مبحث رواج یافت. از زمان تألیف کتاب العروة الوثقی، اثر سیدمحمد کاظم طباطبائی یزدی (متوفی ۱۳۳۷) نیز مباحث اجتهاد و تقلید در ابتدای کتب فقهی مطرح گردید.

موضوع تقلید در میان اهل سنّت
...