پیشرانش دریایی

دانشنامه عمومی

پیشرانش دریایی، سازوکار یا سامانه ای است که برای تولید نیروی رانش کشتی یا قایق در آب استفاده می شود. در حالی که پارو یا بادبان هنوز هم در برخی از قایق های کوچک استفاده می شود، بسیاری از کشتی های مدرن توسط سامانه های مکانیکی متشکل از یک موتور الکتریکی یا موتور، تبدیل نیرو به یک پروانه، یا گاهی، در جت پمپ، یک پروانه مکانیکی انجام می شود. مهندسی دریایی رشته ای است که مربوط به فرایند طراحی مهندسی سامانه های پیشران دریایی است.
نیروی انسانی به شکل پارو و بادبان نخستین شکل پیشرانش دریایی بودند. گالی های پارویی، که برخی مجهز به بادبان نیز بودند؛ نقش اولیه مهمی داشتند. نخستین وسیله پیشرفته مکانیکی موتور بخار دریایی بود که در آغاز سده ۱۹ معرفی شد. در سده بیستم این موتورها با موتورهای دیزل دوزمانه یا چهارزمانه، موتورهای قایقرانی و موتورهای توربین گازی در کشتی های سریعتر جایگزین شدند. راکتورهای هسته ای دریایی، که در دهه ۱۹۵۰ پدیدار شدند، بخار را برای حرکت ناوهای جنگی و یخ شکن ها تولید می کنند؛ برنامه تجاری ای، که در پایان آن دهه انجام شد، موفق نشد. موتورهای الکتریکی با استفاده از باتری الکتریکی برای پیشرانش در زیردریایی ها و قایق های برقی استفاده شده و برای پیشرانش با انرژی کارآمد ارائه شده اند. [ ۱]
توسعه موتورهای سوختی با گاز طبیعی مایع ( LNG ) به دلیل تولید گازهای گلخانه ای کم و سودمندی های هزینه ای به رسمیت شناخته می شود. موتورهای استرلینگ که ساکت تر و روان تر هستند، شماری از زیردریایی های کوچک را به حرکت درمی آورند تا در حد امکان کم صدا شوند. به دلیل پایین بودن بازدهی کل در مقایسه با موتورهای درون سوز یا توربین های قدرت، از طراحی آن در کاربردهای دریایی غیرنظامی استفاده نمی شود.
عکس پیشرانش دریاییعکس پیشرانش دریایی
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف

پیشنهاد کاربران

بپرس