پیرایشگاه

پیرایشگاه[ ۱] [ ۲] یا آرایشگاه مردانه، [ ۳] به مکانی گفته می شود که اصلاح و آرایش موی مردان صورت می گیرد که جنبه آرایشی و بهداشتی دارد. واژه پیرایشگر یا آرایشگر به شخصی که این کار را انجام می دهد گفته می شود. [ ۲] [ ۱] به این مکان سلمانی نیز گفته می شود.
در گذشته امر تراشیدن و اصلاح ریش و سبیل مردان نیز برعهدهٔ آنان بود که امروزه با رونق تیغ های ریش تراش و ریش تراش برقی، این کار کمتر به آنان سپرده می شود. آرایشگری در ایران به عنوان «هنر دهم» به ثبت رسیده است.
وسایل اصلی آرایشگاه ها عبارتند از: قیچی کوتاه کردن مو، شانه، کلیپس، برسِ سر، قیچی ابرو، پیش بند، ماشین آرایشگری، موچین، برس ابرو، تیغ و دسته تیغ، موپَران، آبپاش حوله و کیف نگهداری وسایل. [ ۴]
قدیمی ترین وسایل اصلاح برنزیِ کشف شده، مربوط به ۳۵۰۰ سال پیش از میلاد مسیح در مصر باستان است. در گذشته، در بسیاری از نقاط دنیا، سلمانی ها نیز، به مانند دلاکان در برخی امور پزشکی و دندانپزشکی دخالت می کردند. در ایران، اموری مانند جراحی، زخم بندی، دندان کشی و حجامت برعهدهٔ سلمانی بود و شغل دوم وی به شمار می آمد. همچنین، برخی از مداواهای اورژانس، مانند بریدگی ها، جراحت ها، عقرب گزیدگی و مارگزیدگی بدون اجرت انجام شده و در هر محل از وظایف سلمانی بوده است. [ ۵]
علاوه بر سلمانی هایی که دکان داشتند، سلمانی هایی نیز بوده اند که فاقد محل ثابت کسب بوده و به صورت سیار و دوره گرد کار می کردند. پاتوق این قبیل سلمانی ها، میدان های پرتردد و قهوه خانه ها بوده است. این سلمانی ها معمولاً مهارت همکاران دکان دار خود را نداشتند، ولی گاهی برای تبلیغ و ترغیب مردم به اصلاح، با دیشلمه و چای دارچین از آنان پذیرایی می کردند. اصطلاح «اصلاح چای دارچینی» نشانگر آرایش نامطلوب بوده است. [ ۵]
امروزه برخی از آرایشگاه ها مجهز به رایانه و ژورنال دیجیتال برای نمایش و انتخاب مدل موی مطلوب شده اند. دستگاه های استریل برقی، تجهیزات آنان را استریل می کنند. صندلی های برقی جایگزین چهارپایه های قدیمی شده و استفاده از وسایل بهداشتیِ مشترک در آن ها منسوخ شده است. [ ۵]
امروزه خدمات آرایشگاه های مدرن به اصلاح موی سر به صورت ساده خلاصه نشده و شامل موراد بسیار زیادی می شود. از این دسته اقدامات می توان به موارد زیر اشاره کرد: