پولین ویاردو

پولین ویاردو ( فرانسوی: Pauline Viardot ؛ ۱۸ ژوئیهٔ ۱۸۲۱ – ۱۸ مهٔ ۱۹۱۰ ) یک خواننده پیشگامِ اپرا، آهنگ ساز و مربی صدا و آوازِ اسپانیایی الاصل و اهل فرانسه بود. وسعت صدای وی از C3 تا F6 و از نوع متزو سوپرانو بود.
او در خانواده ای اهل موسیقی و هنر به دنیا آمد. پدر او مانوئل گارسیا، خواهر بزرگترش ماریا مالیبران و برادرش مانوئل گارسیا همگی از خوانندگان نام آور اپرا بودند.
پولین ویاردو استعداد فراوانی نیز در نواختن پیانو داشت و نواختن این ساز را نزد فرانتس لیست و فنون آهنگ سازی و هارمونی را از آنتونین رایشا ( معلمِ فرانتس لیست و هکتور برلیوز و دوستِ صمیمیِ لودویگ فان بتهوون ) آموخت، اما به دلیل خواست مادرش، نوازندگی را بطور رسمی کنار گذاشت. با اینحال، هر از چند گاهی، با دوستش فردریک شوپن پیانو می نواخت و حتی شوپن، تنظیمِ برخی از مازورکاهای خود را به وی سپرد. «فرانتس لیست»، «ایگناتس مُشه لِس»، «آدلف آدام» و «کامی سن - سانس»، همگی بر مهارت و استعداد درخشان او در نوازندگی پیانو صحه گذاشته اند.
نخستین اجرای وی در سال ۱۸۳۷ و در سن ۱۷ سالگی در بروکسل بود و دو سال در لندن، در نقش «دِزدِمونا» در اپرای «اتللو» ( اثرِ جواکینو روسینی ) را ظاهر شد. در همان هنگام، آلفرد دو موسه از او خواستگاری کرد، اما پولین این درخواست را به توصیهٔ دوست صمیمی اش «ژرژ ساند» رد کرد و با «لوئیس ویاردو» که یک نویسنده و کارگردان نمایشنامه های ایتالیایی زبان بود و ۲۱ سال هم از او بزرگتر بود، ازدواج کرد. با این حال، شخصیت او آنچنان جذاب بود که مردان زیادی با دیدن وی یا شنیدن صدایش، شیفته اش می شدند. به عنوان مثال، نویسندهٔ مشهور روسی «ایوان تورگنیف»، پس از شنیدن صدای او در اپرای «آرایشگر شهر سویل» در سال ۱۹۴۳ در روسیه، عاشق او شد، به طوری که در سال ۱۹۴۵ روسیه را ترک و بدنبال پولین ویاردو، به پاریس آمده و حتی در منزل او مستقر شد و نقش پدرانه ای برای فرزندان او ایفا و تا پایان عمرش، واله و شیفتهٔ پولین ماند. پولین هم در عوض، ضمن نقد آثار تورگنیف، به واسطهٔ روابط گسترده ای که داشت او را در محافل هنری و عمومی مطرح کرد. ماهیت راستین رابطهٔ این دو چندان مشخص نیست و همچنان مورد بحث و بررسی است. از دیگر مردانی که رابطهٔ نزدیکی با او داشتند، می توان به شارل گونو و هکتور برلیوز اشاره کرد.
فردریک شوپن و ژرژ ساند از دوستان صمیمی او بودند. ژرژ ساند قهرمانِ رمانِ خود، «کُنسوئلا» را، بر اساس شخصیت او نگاشته است. پولین ویاردو، علاوه بر تنظیمِ برخی از مازورکاهای شوپن، برخی از آثارِ سازیِ یوزف هایدن، فرانتس شوبرت و یوهانس برامس را به صورت ترانه و آواز تنظیم نموده است. او با کلارا شومان نیز روابط نزدیک و صمیمانه ای داشت.