پلیدی کافران

[ویکی فقه] پلیدی کافران (قرآن). کافر یا همان فاعل کفر به معنی فردی است که ایمان ندارد.
کافران، افرادی پلید و ناپاک هستند.«قل لایستوی الخبیث والطیب ولو اعجبک کثرة الخبیث فاتقوا الله یـاولی الالبـب لعلکم تفلحون»؛ بگو: «(هیچ گاه) ناپاک و پاک مساوی نیستند؛ هر چند فزونی ناپاکها، تو را به شگفتی اندازد! از (مخالفت) خدا بپرهیزید ای صاحبان خرد، شاید رستگار شوید!
← اکثریت دلیل پاکی نیست
«ان الذین کفروا... والذین کفروا الی جهنم یحشرون»؛ آنها که کافر شدند، اموالشان را برای بازداشتن (مردم) از راه خدا خرج می کنند؛ آنان این اموال را (که برای به دست آوردنش زحمت کشیده اند، در این راه) مصرف می کنند، امّا مایه حسرت و اندوهشان خواهد شد؛ و سپس شکست خواهند خورد؛ و (در جهان دیگر) کافران همگی به سوی دوزخ گردآوری خواهند شد. «لیمیز الله الخبیث من الطیب ویجعل الخبیث بعضه علی بعض...»؛ (اینها همه) بخاطر آن است که خداوند (می خواهد) ناپاک را از پاک جدا سازد، و ناپاکها را روی هم بگذارد، و همه را متراکم سازد، و یکجا در دوزخ قرار دهد؛ و اینها هستند زیانکاران! (نکته فوق بر اساس تعلق «لیمیز الله» به «یحشرون» می باشد)
← قدرت کفار
«و اما الذین فی قلوبهم مرض فزادتهم رجسا الی رجسهم و ماتوا وهم کـفرون»؛ و امّا آنها که در دلهایشان بیماری است، پلیدی بر پلیدیشان افزوده؛ و از دنیا رفتند در حالی که کافر بودند.
← قلب مریض
...