پلیدی باطن

[ویکی فقه] پلیدی باطن (قرآن). این واژه در فارسی در بُعد جسمانی به معنای ناپاکی، چرک ، زباله ، سرگین و در بُعد روحی به معنای بدکاری ، تبهکاری ، گناه و هرگونه انحطاط اخلاقی آمده و با کلمه آلودگی مرادف است، جز آن که واژه پلیدی از کاربرد و تنوع بیشتری برخوردار است.
بیماری و پلیدی باطن ، زمینه ساز مردن در حالت کفر است.«واما الذین فی قلوبهم مرض فزادتهم رجسا الی رجسهم وماتوا وهم کـفرون»؛ و امّا آنها که در دلهایشان بیماری است، پلیدی بر پلیدیشان افزوده؛ و از دنیا رفتند در حالی که کافر بودند.
عامل ازدیاد پلیدی
پلیدی باطن منافقان ، عامل ازدیاد پلیدی در آنان می باشد.واما الذین فی قلوبهم مرض فزادتهم رجسا الی رجسهم وماتوا وهم کـفرون
نشانه بیماری
کفر و نفاق ، نشانه بیماری دل و پلیدی باطن است.واما الذین فی قلوبهم مرض فزادتهم رجسا الی رجسهم وماتوا وهم کـفرون