پلوتون

پلوتون[ ۱] ( به فرانسوی: Pluton ) یا گاهی پلوتو ( به انگلیسی: Pluto ) ( نمادها: [ ۲] یا [ ۳] ) ( سیارهٔ کوتولهٔ کمربند کویپر: پلوتون ۱۳۴۳۴۰ ) در سامانهٔ خورشیدی است که در هنگام کشف آن توسط کلاید تامبا در سال ۱۹۳۰ تا ۲۴ اوت ۲۰۰۶ نهمین سیارهٔ منظومهٔ شمسی به حساب آمده بود؛ اما بنا بر تعریف تازهٔ اتحادیهٔ بین المللی اخترشناسی از سیاره، «پلوتون» یک سیارهٔ کوتوله[ ۴] و همچنین به عنوان نخستین نمونه از ردهٔ جدید جرم فرانپتونی قرار گرفت. [ ۵] گرچه برخی از ستاره شناسان با قراردادن پلوتون در ردهٔ سیاره های کوتوله مخالفند و همچنان آن را یک سیارهٔ معمول می دانند. [ ۶] [ ۷] «پلوتو» گویش زبان انگلیسی است و در زبان فرانسوی به آن «پلوتون» می گویند.
پلوتو در اساطیر یونانی و رومی نام خدای دنیای مردگان بوده و انگیزهٔ این نام گذاری فاصلهٔ بسیار دور این جرم آسمانی از خورشید بوده است. [ ۸] پلوتون تا پیش از گذر کاوشگر فضایی نیو هورایزنز ( افق های نو ) از کنار آن در ۱۴ ژوئیهٔ ۲۰۱۵، ۱۱:۴۹ ( UTC ) ، هیچ یک از مأموریت های فضایی از سوی زمین به آن نرسیده بود. [ ۹]
سیارهٔ پلوتون ساختاری از سنگ و یخ دارد و کره ای کوچک با جرم یک سوم ماه است. [ ۱۰] قطر پلوتون ۲٬۳۷۰ کیلومتر است و این سیارهٔ کوتوله می تواند گاهی از زمین تا فاصلهٔ ۷٫۵ میلیارد کیلومتری دور باشد. [ ۱۱] چهار لکهٔ سیاه سطح پلوتون که به کمربند تیرهٔ دور استوای پلوتو متصل هستند و تقریباً به یک اندازه و به یک فاصله هستند توجه دانشمندان را به خود جلب کرده اند. [ ۱۲] سیارهٔ پلوتون از نظر میزان جرم و حجم، هجدهمین جسم در این منظومه است.
مدار پلوتو برخلاف مدار زمین و هفت سیارهٔ دیگر یک مدار نزدیک به دایره نیست بلکه این مدار یک مدار بیضی بسیار کشیده با خروج از مرکز بسیار محسوسی است و گردش مداری آن نزدیک به ۲۴۸ سال زمینی طول می کشد. کشیدگی مدار پلوتو بسیار زیاد و غیرعادی است به طوری که مدار آن با مدار نپتون، آخرین سیارهٔ سامانهٔ خورشیدی در دو نقطه برخورد دارد. فاصلهٔ پلوتو از خورشید در اوج مداری خود ۴۹ واحد نجومی است یعنی حدود ۵۰ برابر بیشتر از فاصلهٔ زمین از خورشیداست. پلوتو در حضیض خود تنها ۲۹ واحد نجومی از خورشید فاصله دارد. [ ۹] مدار پلوتو با دایرةالبروج بیش از ۱۷ درجه زاویهٔ انحراف دارد و در نتیجهٔ همین انحراف است که این سیارهٔ کوتوله نیمی از مسیر مداری خود را در بالای صفحهٔ گردش زمین به دور خورشید و نیمی دیگر را در پایین این صفحه می پیماید.

پلوتون (اسطوره). پلوتون، نام رومی ایزد جهان زیرین اساطیر یونان، هادس، است. فرمانروای عالم اموات یونانی بود. نام قبلی خدا هادس بود که بیشتر به عنوان نام خود دنیای زیرین رایج شد. پلوتون نمایانگر مفهوم مثبت تری از خدایی است که بر زندگی پس از مرگ ریاست دارد. ploutōn غالباً conflated با پلوتوس، خدای یونانی ثروت، زیرا ثروت مواد معدنی در زیر زمین یافت می شد، و زیرا به عنوان یک چتونیک خدا پلوتون بر زمین اعماق حاکم بود حاوی دانه های لازم برای برداشت پربار بود. [ ۱] نام «Ploutōn» با اسرار الئوسی به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفت، که در آن پلوتون به عنوان فرمانروایی سختگیر و شوهری دوست داشتنی برای پرسفونه مورد احترام قرار گرفت. این زوج در زندگی پس از مرگ روح دریافت کردند و در کتیبه های مذهبی با هم خوانده می شوند که به ترتیب «پلوتون» و «کُره» نامیده می شوند. هادس، در مقابل، معابد و آداب مذهبی کمی با او مرتبط بود، و او به عنوان آدم ربایی تاریک و خشن پرسفون به تصویر کشیده شده است.
پلوتون و هادس در شخصیت متفاوت هستند، اما آنها چهره های متمایز نیستند و دو اسطوره غالب مشترک دارند. در کیهان شناسی یونانی، خدای فرمانروایی جهان اموات را در یک تقسیم سه جانبه از حاکمیت بر جهان دریافت کرد که برادرش زئوس بر آسمان و برادر دیگرش پوزئیدون بر دریا فرمانروایی می کردند. روایت اصلی او در اسطوره این است که پرسفونه را ربود تا همسرش و ملکه قلمروش شود. پلوتون به عنوان نام فرمانروای جهان اموات اولین بار در ادبیات یونانی دوره کلاسیک، در آثار نمایشنامه نویسان آتن و فیلسوف ظاهر شد. افلاطون، که منبع اصلی یونانی در مورد اهمیت آن است. تحت نام پلوتون، خدا در اسطوره های دیگر در نقش فرعی ظاهر می شود، بیشتر به عنوان دارنده یک شی جست و جو، و به ویژه در هبوط اورفئوس یا قهرمانان دیگر به عالم اموات.

پلوتون (شخصیت کمیک). پلوتو یک الهه تخیلی در کتاب های کامیک مارول کامیکس می باشد که بر اساس خدایی در اساطیر رومی - یونانی با همین نام ساخته شده است. این کاراکتر به وسیلهٔ استن لی و جک کربی خلق شده و در ثور شمارهٔ ۱۲۷ام ( آوریل ۱۹۶۶ ) برای اولین بار معرفی شد.

پلوتون (اخترشناسی). پلوتون (اخترشناسی)(Pluto)
(یا: پلوتو) در اخترشناسی، کوچک ترین، و معمولاً دورترین سیارۀ منظومۀ خورشیدی. در محاسبه های پرسیوال لوئل وجود پلوتون پیش بینی شده بود. در ۱۹۳۰، محل آن را کلاید تامبو تعیین کرد. مدار شدیداً بیضی شکل این سیاره سبب می شود که پلوتون گاهی اوقات، مثلاً از ۱۹۷۹ تا ۱۹۹۹، به داخل مدار نپتون کشیده شود. جرم پلوتون در حدود۰.۰۰۲ جرم زمین است. میانگین فاصله آن از خورشید۵.۸میلیارد کیلومتر؛ قطر استوایی آن۲.۳۰۰ کیلومتر؛ دورۀ تناوب چرخش آن۶.۳۹ روز زمینی؛ طول سال آن۲۴۸.۵ سال زمینی؛ و جوّ آن رقیق و دارای مقدار اندکی گاز متان است. سطح این سیاره شامل موادی با چگالی کم، متشکل از سنگ و یخ و عمدتاً متان جامد است. در قطب شمال این مواد به صورت کلاهک یخی درآمده است. یک قمر، با نام خارون، دارد. اخترشناس امریکایی جیمز والتر کریستی قمر پلوتون را در ۱۹۷۸ کشف کرد. خارون با قطر تقریباً ۱,۲۷۰ کیلومتر، تقریباً نصف قطر پلوتون، بزرگ ترین قمر منظومۀ خورشیدی نسبت به سیارۀ مادر است و در فاصلۀ ۲۰هزارکیلومتری مرکز سیارۀ پلوتون، هر ۳۹ر۶ روز یک بار، یعنی مدتی برابر با زمان چرخش محوری پلوتون، بر گرد این سیاره می گردد. خارون بیشتر از یخ تشکیل شده است. برخی اخترشناسان معتقدند که پلوتون قمر قدیمی نپتون بوده و از آن گریخته است، اما به احتمال زیاد این سیاره جسمی مستقل بوده است که گرفتار گرانش خورشید شده است. در ۱۹۹۶، تلسکوپ فضایی هابل از سطح پلوتون عکس برداری کرد. نیز ← خارون_(اخترشناسی)

پلوتون (اسطوره). پلوتون (اسطوره)(Pluto)
(یا: پلوتو) در اساطیر یونان، فرمانروای هادس، عالم اموات. همتای رومی اش دیس/اورکوس بود. پدر و مادرش، کرونوس و رئا، از تیتانها بودند؛ برادر زئوس، پوسیدون، هِرا، هستیا و دِمِتِر بود. او پرسفونه دختر دمتر، الهۀ کشاورزی، را ربود و با او ازدواج کرد و سبب شد که زمستان زمین را فراگیرد. سرانجام، مقرر شد که پرسفونه شش ماه از سال را با هادس و بقیه را با مادرش سپری کند. کرونوس، که معتقد بود فرزندانش او را نابود خواهند کرد، پلوتون را در بدو تولد بلعید؛ زئوس، که پنهان شده بود، بعدها پدرش را مجبور کرد برادران و خواهرانش را که بلعیده بود، بالا بیاورد. در نبردی که در پی آن درگرفت، سیکلوپ هاییک چشم کلاهخودی به او دادند که با پوشیدن آن ناپدید می شد. با سرنگونی کرونوس، قلمرواش میان سه تن از خدایان تقسیم شد؛ زئوس بر آسمان، پوسیدون بر دریا و پلوتون بر جهان مردگان تسلط یافتند. وجه تسمیۀ پلوتون، بخشندۀ ثروت (مرتبط با کانی ها، محصولات کشاورزی، چشمه ها)، ظاهراً آن بوده که هیچ کس جرأت نداشته است نام اصلی او، آیدس/نادیده، را بر زبان آورد. هادس نامی بود که به قلمرو او اطلاق می شد. گوسفند سیاه برایش قربانی می کردند و حاجتمندان در هنگام اجرای مناسک از قربانگاه رو برمی گرداندند.