پلاژیوکلازها

پلاژیوکلازها ( به انگلیسی: Plagioclases ) از مجموعه کانی های سیلیکات های شبکه ای در گروه فلدسپات است و کاربرد عمده ای در صنایع سرامیک دارد. رنگ شعله را سبز رنگ می کند - نامحلول در اسیدها آمیزش های مختلف آلبیت تا آنورتیت. برای اولین بار در سوئیس کشف شد و از نظر شکل بلور: منشوری - قرصی شکل - ماکله، رنگ: سیاه - خاکستری سیاه - آبی - مرواریدی - قرمز، شفافیت: شفاف - نیمه کدر، شکستگی: نامنظم، جلا: شیشه ای - صدفی، رخ: ضعیف - مطابق با سطح، سیستم تبلور: تری کلینیک و در رده بندی سیلیکات است همچنین خاصیت مغناطیسی ندارد و منشأ تشکیل آن ماگمایی - پگماتیتی - متئوریتی - فیلون های تیپ آلپی است.
همایند کانی شناسی ( پارانژ ) آن سختی - چگالی - انحلال در اسیدها - اشعه X - خواص نوری - واکنش های شیمیایی آمبلی گونیت - اسکاپولیت - ژهلنیت - میلیلیت - اورتوز - سانیدین - میکروکلین - مسکویت - بیوتیت - اورتوز - کوارتز است کاربرد آن: کاربرد عمده ای در صنایع سرامیک دارد. ، از نظر ژیزمان بلوری - آگرگات دانه ای - توده ای فراوان است و بیشتر در درگرانیت ها، گرانودیوریتها، دیوریت ها و بازالت های آندزیتی یافت می شود.
پلاژیوکلازها یکی از مهم ترین سری ها از تکنوسیلیکات های معدنی و از خانواده فلدسپارها هستند. و نسبتاً ارجاع داده می شوند به یک ماده معدنی خاص که دارای ترکیبات شیمیایی ویژه ای هستند.
پلاژیوکلازها بیشتر از سری محلول های جامد هستند و بیشتر به عنون فلدسپار پلاژیوکلاز شناخته می شوند.
آنها برای اولین بار توسط مینرالوژیستی آلمانی به نام جان فردریچ کریستن هسل در سال 1826 نشان داده شدند.
آلبیت و آنورتیت جزء یا عضوی از آن ها هستند جای که اتم های سدیم وکلسیم جایگزین می شوند به یکدیگر در ساختارهای بلورین مشبک مانند.
پلاژیوکلازهای که نمونه های دستی هستند اغلب با ماکل پلی سنیتک خود قابل شناسایی هستند.
پلاژیوکازها یکی از اصلی ترین سازنده های مواد معدنی پوستهٔ زمین هستند و بالنتیجه یکی از مهم ترین ابزار تشخیصی در زمین شناسی و برای شناسایی ترکیبات و اصل و تکامل تدریجی سنگ های آذرین.
پلاژیوکلازها همچنین عنصر سازنده بسیاری از سنگ هایی که در ارتفاعات شکل می گیرند هستند. خارج از زمین: تنها قمر طبیعی زمین ( ماه ) در پوسته خود دارای مقادیر زیادی پلاژیوکلاژ است که باعث بازتاب نورخورشید و درخشش در آسمان زمین میشود.