ژوسلین بل بورنل کار بر دکترای هوافضا را در دانشگاه کمبریج آغاز کرد. وی با ساخت یک رادیو الکتروسکوپ شروع به کار نمود.
در سال ۱۹۶۷ این رادیو الکتروسکوپ به منظور دریافت صدا از اعماق فضا آماده شد. آنتن رادیو امواج رادیویی را جذب و قلم اتوماتیک آن سیگنال ها را بر روی نوارهای بلندی از کاغذ ضبط می نمود.
نخستین سیگنال در ماه جولای ظاهر شد. امواج نشان می دادند که سیگنال ها متعلق به ۲۰۰ سال نوری دورتر از زمین بوده اند.
Bell به مدت یک ماه سیگنالی دریافت نکرد. پس از یک ماه مجدداً قلم سیگنال دیگری را به ثبت رساند. فاصلهٔ هر سیگنال ۱٬۳۰ ثانیه بود، به همین دلیل به نظر می رسید زندگی هوشمندانه ای در اعماق فضا وجود دارد!
از آنجایی که Bell و همکارانش احتمال وجود زندگی در اعماق فضا را می دادند این پروژه را LGM ( Little Green Men ) به معنای مردان سبز کوچک نام نهادند.
بعد از مدتی سیگنال دیگری از فضا دریافت شد. اما مختصات سیگنال جدید کاملاً با حالت نخست متفاوت بود و نظریه وجود زندگی در فضا را رد می کرد. به همین دلیل اسم پروژه به Pulsar تغییر یافت. تحقیقات بیشتر روی این پروژه آن ها را به این نتیجه رساند که سیگنال ها متعلق به ستاره های نوترونی بوده اند، هر دور گردش این ستاره های کوچک به دور خودشان منجر به ایجاد یک موج رادیویی می شود. یک ستاره نوترونی به شدت فشرده است و می تواند جرمی برابر خورشید منظومه شمسی داشته باشد، در حالی که قطر آن فقط ۱۰ مایل است. Bell نخستین ستاره شناسی بود که موفق به کشف Pulsar نوعی ستاره نوترونی شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر سال ۱۹۶۷ این رادیو الکتروسکوپ به منظور دریافت صدا از اعماق فضا آماده شد. آنتن رادیو امواج رادیویی را جذب و قلم اتوماتیک آن سیگنال ها را بر روی نوارهای بلندی از کاغذ ضبط می نمود.
نخستین سیگنال در ماه جولای ظاهر شد. امواج نشان می دادند که سیگنال ها متعلق به ۲۰۰ سال نوری دورتر از زمین بوده اند.
Bell به مدت یک ماه سیگنالی دریافت نکرد. پس از یک ماه مجدداً قلم سیگنال دیگری را به ثبت رساند. فاصلهٔ هر سیگنال ۱٬۳۰ ثانیه بود، به همین دلیل به نظر می رسید زندگی هوشمندانه ای در اعماق فضا وجود دارد!
از آنجایی که Bell و همکارانش احتمال وجود زندگی در اعماق فضا را می دادند این پروژه را LGM ( Little Green Men ) به معنای مردان سبز کوچک نام نهادند.
بعد از مدتی سیگنال دیگری از فضا دریافت شد. اما مختصات سیگنال جدید کاملاً با حالت نخست متفاوت بود و نظریه وجود زندگی در فضا را رد می کرد. به همین دلیل اسم پروژه به Pulsar تغییر یافت. تحقیقات بیشتر روی این پروژه آن ها را به این نتیجه رساند که سیگنال ها متعلق به ستاره های نوترونی بوده اند، هر دور گردش این ستاره های کوچک به دور خودشان منجر به ایجاد یک موج رادیویی می شود. یک ستاره نوترونی به شدت فشرده است و می تواند جرمی برابر خورشید منظومه شمسی داشته باشد، در حالی که قطر آن فقط ۱۰ مایل است. Bell نخستین ستاره شناسی بود که موفق به کشف Pulsar نوعی ستاره نوترونی شد.
wiki: پروژه مردان سبز کوچک