پرندگاه در قران

[ویکی فقه] پرندگاه در قرآن. خداوند متعال در قرآن از پرندگان مختلفی مانند هدهد، ابابیل، زاغ و بلدرچین نام می برد.
غراب به معنای زاغ است. زاغ پرنده ای است شبیه به کلاغ دارای منقار و پاهای سرخ. این لفظ فقط دو بار در قرآن مجید آمده است. «فبعث الله غرابا یبحث فی الارض لیریه کیف یواری سواة اخیه قال یا ویلتی ا عجزت ان اکون مثل هذا الغراب؛ پس خداوند زاغی را برانگیخت که زمین را (برای دفن چیزی) می کند، تا به وی نشان دهد که چگونه جسد برادرش را که نباید دیده شود پنهان سازد. وی گفت: ای وای بر من، آیا من ناتوان بودم از اینکه مثل این زاغ باشم تا جسد برادر خود را پنهان نمایم؟! پس از پشیمانان گردید.»
هدهد
هدهد پرنده ای به نام شانه بسر است که ماجرای این پرنده پر معلومات با حضرت سلیمان (علیه السّلام ) در سوره نمل آمده است. «و تفقد الطیر فقال ما لی لا اری الهدهد ام کان من الغائبین؛ و پرندگان (سپاه اش) را رسیدگی کرد، پس گفت: مرا چه شده که هدهد را نمی بینم یا آنکه از غایبان است؟»
ابابیل
ابابیل در لغت به معنای دسته ها و گروه ها است، بقول کسائی مفرد آن ابول است مثل عجول. راغب می نویسد: مفرد آن ابیل است و گفته اند: اسم جمع است و از خود مفرد ندارد. بعضی آن را به معنای پرستو یا پرندگانی شبیه پرستو دانسته اند. «و ارسل علیهم طیرا ابابیل؛ و بر سر آنها پرندگانی گروه گروه فرستاد.» ابابیل حال است از طیرا و یا صفت آن است یعنی بر آنها مرغانی را فرستاد در حالیکه دسته ها و گروه ها بودند.
بلدرچین
...