پده ( نام علمی: Populus euphratica ) گونه ای از درخت
صنوبر در
خانواده بیدیان است. به این درخت کبوده و صنوبر کویری هم گفته اند. [ ۲]
پده یک درخت
خزان کننده با اندازه متوسط است که ممکن است شرایط مساعد تا ارتفاع حدود ۱۵ متر و
دور آن ۲٫۵ متر ( ۸٫۲ فوت ) رشد کند. ساقه آن به طور معمول خم و دوشاخه است. ساقه های قدیمی
پوست ضخیم، خشن و سبز زیتونی دارند. در حالی که چوب تنه سفید است، چوب قلب قرمز است و در مرکز تیره تا تقریباً سیاه می شود. ریشه ها به طور گسترده پخش می شوند اما نه عمیق. شکل
برگها بسیار متغیر است.
گل ها به صورت
شاتون هستند و طول گل های نر ۲۵–۵۰ میلیمتر ( ۰٫۹۸–۱٫۹۷ اینچ ) و ماده ها ۵۰–۷۰ میلیمتر ( ۲٫۰–۲٫۸ اینچ ) است. میوه ها به صورت کپسول های تخم مرغی - نیزه ای هستند با ۷–۱۲ میلیمتر ( ۰٫۲۸–۰٫۴۷ اینچ ) طول، بلند، حاوی دانه های ریز پوشیده شده در موهای ابریشمی.
این گونه دارای رویشگاه بسیار گسترده ای است که به طور طبیعی از شمال آفریقا، در سراسر
خاورمیانه و
آسیای مرکزی تا غرب
چین وجود دارد. ممکن است در
جنگل های پهن برگ خشک معتدل و مخلوط و جنگل های پهن برگ خشک نیمه گرمسیری در ارتفاعات تا ۴٬۰۰۰ متر ( ۲٫۵ مایل ) یافت شود. بالاتر از سطح دریا.
درخت پده جزء برجسته اکوسیستم های
دشت سیلابی توگای در امتداد دره های رودخانه در
مناطق خشک و
نیمه خشک است که با بید، گز و
توت در بیشه های متراکم مخلوط شده است. در زمین هایی سیلابی فصلی به خوبی رشد می کند و آب شور را تاب می آورد. جنگل های پده که بیشتر به عنوان منبع هیزم استفاده می شود، تا حد زیادی ناپدید شده یا در بیشتر محدوده طبیعی آن تکه تکه شده اند. [ ۳] [ ۴]
این گونه در
زراعت جنگلداری برای تهیه برگ ها به عنوان
علوفه برای دام،
الوار و به طور بالقوه
الیاف برای
کاغذسازی استفاده می شود. همچنین در برنامه های
جنگل کاری در
خاک های شور در مناطق کویری و ایجاد
بادشکن و کنترل
فرسایش استفاده می شود. گزارش شده است که پوست درخت دارای خواص ضد کرمی است.
