پتیدین ( Pethidine ) یا دمرول ( demerol ) یا مپریدین ( mepridine ) داروی مخدری از گروه شبه تریاک هاست که به صورت مصنوعی تولید و در کلاس فنیل پیپریدین ( Phenylpiperidine ) طبقه بندی و برای درمان دردهای متوسط تا شدید به صورت های نمک هیدروکلراید در قرص، شربت ، یا با تزریق عضلانی ، زیر جلدی یا داخل وریدی استفاده می شود[ ۱] [ ۲] [ ۳] [ ۴] [ ۵] [ ۶] پتیدین در سال ۱۹۳۷ ثبت و در سال ۱۹۴۳ برای استفاده پزشکی تایید شد[ ۷] در قرن بیستم از محبوب ترین داروهای مخدر پزشکان برای دردهای حاد و مزمن بود.
در گذشته تصور میشد شاید پتیدین در مقایسه با مرفین داروی کم خطر و احتمال اعتیاد به آن کمتر است. اما مشخص شده این تصورات اشتباه بوده و در مقایسه با سایر مواد افیونی هیچ اثر سودمندی بر اسپاسم صفراوی یا قولنج کلیوی ندارد و به دلیل متابولیت سمی آن، نورپتیدین ( Norpethidine ) ، سمی تر از سایر مواد افیونی به ویژه در صورت مصرف طولانی مدت است. همچنین مشخص شد که متابولیت نورپتیدین دارای اثرات سروتونرژیک است، بنابراین پتیدین می تواند بر خلاف اکثر مواد افیونی، به سندرم سروتونین کمک کند. [ ۸] [ ۹]
اثرات نامطلوب تجویز پتیدین در درجه اول مربوط به مواد افیونی است: تهوع، استفراغ، سرگیجه، دیافورز، احتباس ادرار و یبوست. با توجه به اثرات محرک متوسط با واسطه دوپامین و نوراپی نفرین، احتمال آرام بخشی در مقایسه با سایر مواد افیونی کمتر است. برخلاف سایر اپیوئیدها، به دلیل خواص آنتی کولینرژیک ، باعث میوز نمی شود. مصرف بیش از حد می تواند باعث شل شدن عضلات، افسردگی تنفسی، انسداد ، روان پریشی ، پوست سرد و لطیف، افت فشار خون و کما شود. یک آنتاگونیست مخدر مانند نالوکسان برای معکوس کردن افسردگی تنفسی و سایر اثرات پتیدین نشان داده شده است. همچنین در بیمارانی که درمان ضد افسردگی همزمان با مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین ( SSRIs ) یا مهارکننده های مونوآمین اکسیداز یا سایر انواع دارو دریافت میکنند سندرم سروتونین، رخ داده است . تشنج هایی که گاهی اوقات در بیمارانی که پتیدین تزریقی به صورت مزمن دریافت می کنند، بدلیل تجمع متابولیت نورپتیدین در پلاسما نسبت داده می شود.
فرمول شیمیایی پتیدین C۱۵H۲۱NO۲ است. درصد چسبندگی آن به پروتئین پلاسما ۶۵٪ تا ۷۵٪ است. از طریق ادرار دفع می شود و نیمه عمر آن حدود ۳ تا ۵ ساعت است. در دو فرم خوراکی ( قرص ) و تزریقی ( وریدی و عضلانی ) موجود است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر گذشته تصور میشد شاید پتیدین در مقایسه با مرفین داروی کم خطر و احتمال اعتیاد به آن کمتر است. اما مشخص شده این تصورات اشتباه بوده و در مقایسه با سایر مواد افیونی هیچ اثر سودمندی بر اسپاسم صفراوی یا قولنج کلیوی ندارد و به دلیل متابولیت سمی آن، نورپتیدین ( Norpethidine ) ، سمی تر از سایر مواد افیونی به ویژه در صورت مصرف طولانی مدت است. همچنین مشخص شد که متابولیت نورپتیدین دارای اثرات سروتونرژیک است، بنابراین پتیدین می تواند بر خلاف اکثر مواد افیونی، به سندرم سروتونین کمک کند. [ ۸] [ ۹]
اثرات نامطلوب تجویز پتیدین در درجه اول مربوط به مواد افیونی است: تهوع، استفراغ، سرگیجه، دیافورز، احتباس ادرار و یبوست. با توجه به اثرات محرک متوسط با واسطه دوپامین و نوراپی نفرین، احتمال آرام بخشی در مقایسه با سایر مواد افیونی کمتر است. برخلاف سایر اپیوئیدها، به دلیل خواص آنتی کولینرژیک ، باعث میوز نمی شود. مصرف بیش از حد می تواند باعث شل شدن عضلات، افسردگی تنفسی، انسداد ، روان پریشی ، پوست سرد و لطیف، افت فشار خون و کما شود. یک آنتاگونیست مخدر مانند نالوکسان برای معکوس کردن افسردگی تنفسی و سایر اثرات پتیدین نشان داده شده است. همچنین در بیمارانی که درمان ضد افسردگی همزمان با مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین ( SSRIs ) یا مهارکننده های مونوآمین اکسیداز یا سایر انواع دارو دریافت میکنند سندرم سروتونین، رخ داده است . تشنج هایی که گاهی اوقات در بیمارانی که پتیدین تزریقی به صورت مزمن دریافت می کنند، بدلیل تجمع متابولیت نورپتیدین در پلاسما نسبت داده می شود.
فرمول شیمیایی پتیدین C۱۵H۲۱NO۲ است. درصد چسبندگی آن به پروتئین پلاسما ۶۵٪ تا ۷۵٪ است. از طریق ادرار دفع می شود و نیمه عمر آن حدود ۳ تا ۵ ساعت است. در دو فرم خوراکی ( قرص ) و تزریقی ( وریدی و عضلانی ) موجود است.
wiki: پتیدین