پاکدامن بیبیان

[ویکی فقه] پاکدامن بیبیان، از زیارتگاهها و مکانهای مقدس لاهور، با صدها سال پیشینه تاریخی است.
درباره این زیارتگاه روایات متعددی وجود دارد که هیچ یک مستند نیست و ریشه در افسانه های محلی دارد.
از جمله این که در سده ششم یکی از ساداتِ زاهد و عابد، به نام سیداحمد توخته، از کرمان به لاهور آمد و در آن جا مقیم شد و در ۶۰۲ درگذشت و در محله چهل بیبیان لاهور به خاک سپرده شد و آرامگاهش اکنون نیز برجاست.
از وی شش دختر به نامهای بی بی حاج رقیه، بی بی تاج، بی بی نور، بی بی حور، بی بی گوهر و بی بی شهباز ماند که پس از مرگ پدر لاهور را ترک کرده در محلی که اکنون پاکدامن بیبیان خوانده می شود، اقامت کردند و ظاهراً تا ۶۱۵ نیز زنده بودند، زیرا به هنگام گریز جلال الدین خوارزمشاه به هند، از این بانوان سخن رفته است.
در این محل دو محوطه وجود دارد که یکی آرامگاه بی بی حاج رقیه، بی بی تاج و بی بی نور، و دیگری آرامگاه بی بی حور، بی بی گوهر و بی بی شهباز است.
← مدفن سیدجلال الدین حیدر
(۱) اردو دائره معارف اسلامیّه، لاهور ۱۳۸۴ـ۱۴۱۰/۱۹۶۴ـ۱۹۸۹.
(۲) نور احمد چشتی، تحقیقات چشتی، چاپ احسان علی، لاهور ۱۹۶۴.
(۳) محمد عبدالله چغتائی، تاریخی مساجد لاهور، لاهور ۱۹۷۶.
(۴) غلام سرور لاهوری، خزینه الاصفیا، ج ۲، کانپور ۱۳۳۲/۱۹۱۴.
(۵) گل بدن بیگم، همایون نامه، متن همراه با ترجمه بوریج، دهلی نو ۱۹۸۳.
(۶) حسین عارف نقوی، برّ صغیرکی امامیه مصنفیّن: کی مطبوعه تصانیف اوراتراجم، اسلام آباد ۱۳۷۶ ش.