پاپوآ گینه نو. مملکت مستقل پاپوآ گینهٔ نو ( به انگلیسی: Independent State of Papua New Guinea ) کشوری مشترک المنافع است که در اقیانوس آرام، قارهٔ اقیانوسیه و گینه نو قرار دارد. پایتخت آن بندر مورسبی است که در ساحل جنوب شرق کشور واقع شده است. منطقه پاپوا گینه نو از سال ۱۹۰۶ تحت سلطه استرالیا اداره می شد. در فاصله سال های ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۵ به اشغال ژاپن درآمد اما پس از جنگ دوباره به استرالیا پیوست.
در سال ۱۹۷۵ رسماً استقلال خود را از استرالیا به دست آورد. بسیاری از جزایر این کشور ارتباطی با دیگر جزیره ها ندارند و اقتصاد آنها تنها مبتنی بر مواد غذایی است که از کشاورزی و شکار به دست می آورند.
خاک پاپوآ گینهٔ نو از نیمه خاوری جزیره گینه نو و شمار زیادی از جزایر دور از ساحل تشکیل شده است. جمعیت این کشور ۸٬۹۴۷٬۰۰۰ نفر[ ۱۱] و زبان های رسمی آن توک پیسین، هیری موتو و انگلیسی است. واحد پول این کشور کینای پاپوآ گینه نو و شیوه حکومتی آن دموکراسی پارلمانی و پادشاهی مشروطه است. پاپوآ گینه نو پس از آنکه از سال ۱۸۸۴ از سوی سه قدرت خارجی اداره می شد در سال ۱۹۷۳ از استرالیا مستقل شد.
این کشور در زمره «چندفرهنگی ترین» کشورهای جهان قرار دارد و مردم آن از قبایل بسیار زیاد و متفاوتی تشکیل شده اند که قوم پاپوآ بزرگ ترین آن ها است. این کشور همچنین بیشترین تعداد زبان های رایج در میان کشورهای جهان را دارد و برپایهٔ آخرین داده ها در این کشور ۸۵۲ زبان گوناگون وجود دارد که هم اینک ۱۲ تا از این زبان ها منقرض شده اند. [ ۱۲] ۹۶ درصد از مردم پاپوآ گینهٔ نو مسیحی هستند. در این کشور چهار هزار مسلمان نیز سکونت دارند.
پاپوآ گینهٔ نو همچنین کشوری فقیر و عمدتاً روستایی است و تنها ۱۸ درصد از مردم آن شهرنشین هستند[ ۱۳] و بسیاری از نقاط آن را هنوز جنگل های دست نخورده و زیستگاه قبایل ابتدایی دور از تماس با تمدن امروزی تشکیل می دهد.
جزیره مأنوس پاپوآ گینه نو یکی از جزایری است که دولت استرالیا آن ها را برای نگه داری پناهجویانی که سعی داشته اند خود را با قایق به استرالیا برسانند، در آنجا نگه دارند.
جلال عبده، حقوقدان و دیپلمات ایرانی از جانب سازمان ملل متحد مدتی حکمران گینه نو غربی بود. [ ۱۴]
شواهد باستان شناسی نشان می دهد که انسان ها ابتدا در حدود ۴۲٬۰۰۰ تا ۴۵٬۰۰۰ سال پیش به پاپوآ گینه نو وارد شدند. آنها از نوادگان یکی از امواج اولیه مهاجرت انسانی بودند که از آفریقا خارج شدند. [ ۱۵]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر سال ۱۹۷۵ رسماً استقلال خود را از استرالیا به دست آورد. بسیاری از جزایر این کشور ارتباطی با دیگر جزیره ها ندارند و اقتصاد آنها تنها مبتنی بر مواد غذایی است که از کشاورزی و شکار به دست می آورند.
خاک پاپوآ گینهٔ نو از نیمه خاوری جزیره گینه نو و شمار زیادی از جزایر دور از ساحل تشکیل شده است. جمعیت این کشور ۸٬۹۴۷٬۰۰۰ نفر[ ۱۱] و زبان های رسمی آن توک پیسین، هیری موتو و انگلیسی است. واحد پول این کشور کینای پاپوآ گینه نو و شیوه حکومتی آن دموکراسی پارلمانی و پادشاهی مشروطه است. پاپوآ گینه نو پس از آنکه از سال ۱۸۸۴ از سوی سه قدرت خارجی اداره می شد در سال ۱۹۷۳ از استرالیا مستقل شد.
این کشور در زمره «چندفرهنگی ترین» کشورهای جهان قرار دارد و مردم آن از قبایل بسیار زیاد و متفاوتی تشکیل شده اند که قوم پاپوآ بزرگ ترین آن ها است. این کشور همچنین بیشترین تعداد زبان های رایج در میان کشورهای جهان را دارد و برپایهٔ آخرین داده ها در این کشور ۸۵۲ زبان گوناگون وجود دارد که هم اینک ۱۲ تا از این زبان ها منقرض شده اند. [ ۱۲] ۹۶ درصد از مردم پاپوآ گینهٔ نو مسیحی هستند. در این کشور چهار هزار مسلمان نیز سکونت دارند.
پاپوآ گینهٔ نو همچنین کشوری فقیر و عمدتاً روستایی است و تنها ۱۸ درصد از مردم آن شهرنشین هستند[ ۱۳] و بسیاری از نقاط آن را هنوز جنگل های دست نخورده و زیستگاه قبایل ابتدایی دور از تماس با تمدن امروزی تشکیل می دهد.
جزیره مأنوس پاپوآ گینه نو یکی از جزایری است که دولت استرالیا آن ها را برای نگه داری پناهجویانی که سعی داشته اند خود را با قایق به استرالیا برسانند، در آنجا نگه دارند.
جلال عبده، حقوقدان و دیپلمات ایرانی از جانب سازمان ملل متحد مدتی حکمران گینه نو غربی بود. [ ۱۴]
شواهد باستان شناسی نشان می دهد که انسان ها ابتدا در حدود ۴۲٬۰۰۰ تا ۴۵٬۰۰۰ سال پیش به پاپوآ گینه نو وارد شدند. آنها از نوادگان یکی از امواج اولیه مهاجرت انسانی بودند که از آفریقا خارج شدند. [ ۱۵]
wiki: پاپوآ گینه نو