پاسپورت

✅ پاسخ:
زبان فارسی ( که در متون علمی به آن فارسی نو / New Persian می گویند ) قدمتی بیش از ۱۲۰۰ سال دارد و هرگز محصول ۸۰ سال پیش نیست.
فارسی نو در قرن ۳ هجری قمری ( ۹ میلادی ) شکل گرفت و آثار کلاسیکی مثل شاهنامه فردوسی ( قرن ۴ هجری ) ، دیوان حافظ، سعدی، رودکی، نظامی و… همه به فارسی نو نوشته شده اند. ( منبع: Gilbert Lazard, "The Rise of the New Persian Language" in The Cambridge History of Iran, vol. 4, 1975 ) .
قبل از فارسی نو، زبان های پهلوی ( فارسی میانه ) و فارسی باستان وجود داشتند که هر کدام چند صد سال سابقه داشتند. ( منبع: R�diger Schmitt, "Achaemenid Persian", Encyclopaedia Iranica ) .
➡️ پس �فارسی� دست کم از زمان هخامنشیان ( ۲۵۰۰ سال پیش ) در مراحل مختلف وجود داشته است.
- - -
❌ ادعای دوم: �فارسی همان دری است و فارسی وجود ندارد�
✅ پاسخ:
در زبان شناسی، فارسی نو سه شاخه ی عمده دارد:
1. فارسی ( ایران )
2. دری ( افغانستان )
3. تاجیکی ( تاجیکستان )
این سه لهجه/شاخه، یک زبان واحد هستند و تفاوتشان در تلفظ و واژگان محلی است. ( منبع: Encyclopaedia Iranica, “Dari” ) .
در قرون اولیه، خود نویسندگان به زبانشان �دری� یا �پارسی دری� می گفتند. در ایران به تدریج نام �فارسی� رایج شد، در افغانستان �دری�، و در تاجیکستان �تاجیکی�.
➡️ بنابراین این ها سه نام برای یک زبان هستند، نه سه زبان مجزا.
- - -
❌ ادعای سوم: �فارسی ۶۰٪ عربی، ۲۵٪ ترکی و بقیه سانسکریت و . . . است�
✅ پاسخ:
پژوهش های آماری زبان شناسان نشان داده که در متون کلاسیک فارسی، بیش از ۷۰٪ واژگان ریشه ی ایرانی ( فارسی میانه و فارسی باستان ) دارند.
واژگان عربی وارد فارسی شده اند، اما بیشتر در حوزه های علمی و دینی. در شعر حافظ و سعدی حدود ۳۰–۴۰٪ واژگان عربی است، نه ۶۰٪. ( منبع: Ali Ashraf Sadeghi, "Persian Language", Encyclopaedia Iranica ) .
واژه های ترکی بیشتر مربوط به دوره ی ایلخانان و تیموریان به بعد است و در کل درصد اندکی از زبان را تشکیل می دهند.
تأثیر سانسکریت و زبان های هندی بر فارسی بیشتر از طریق وام واژه های ادبی و فلسفی است ( مثل: بودا، آواتار، دهر ) ، که بسیار محدود است.
➡️ هیچ زبان طبیعی خالص نیست، اما فارسی یکی از زبان هایی است که تداوم تاریخی قوی و هویت مستقل دارد.
- - -
❌ ادعای چهارم: �فارسی مونتاژ لهجه های محلی است�
✅ پاسخ:
فارسی یک زبان هندواروپایی است که از شاخه ی ایرانی آمده است، و مستقیماً ادامه ی فارسی میانه و فارسی باستان است.
زبان های تاتی، لری، گیلکی، مازنی، بلوچی و کردی هم خانواده با فارسی اند و از یک ریشه ی مشترک به نام �ایرانی� منشعب شده اند، نه اینکه فارسی از آن ها مونتاژ شده باشد. ( منبع: Gernot Windfuhr, "Dialectology and Topics", The Iranian Languages, Routledge, 2009 ) .
- - -
✅ جمع بندی
فارسی یک زبان با سابقه ی بیش از دو هزار سال است که به عنوان زبان ادبی و فرهنگی در ایران، افغانستان و آسیای میانه نقش مهمی داشته. نام �فارسی� یا �دری� تفاوت جغرافیایی است، نه اینکه زبان تازه ای در ۸۰ سال پیش ساخته شده باشد.
- - -

• منابع ها. تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. اول و دوم، انتشارات ققنوس، ۱۳۷۴
• تاریخ ادبیات ایران، ذبیح الله صفا، خلاصه ج. سوم، انتشارات بدیهه، ۱۳۷۴
• حسن بیگ روملو، �احسن التواریخ� ( ۲ جلد ) ، به تصحیح�عبدالحسین نوایی، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۴۹. ( مصحح در پایان جلد اول شرح مفصل و سودمندی از فهرست لغات�ترکی�و�مغولی�رایج در متون فارسی از سده هفتم به بعد را نوشته است )
• فرهنگ فارسی، محمد معین، انتشارات امیر کبیر، تهران، ۱۳۷۵
• غلط ننویسیم، ابوالحسن نجفی، مرکز نشر دانشگاهی، تهران، ۱۳۸۶
• فرهنگ کوچک زبان پهلوی، دیوید نیل مکنزی، ترجمه مهشید فخرایی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، تهران، ۱۳۷۹