جغتو یکی از ولسوالی های بزرگ هزاره نشین در ولایت غزنی، به مرکزیت گولبوری در جنوب شرقی افغانستان است که ۹۵۰ کیلومترمربع مساحت و جمعیت آن در سال ۱۳۹۹ ( خورشیدی ) حدود ۱۳۲٬۲۵۶ نفر بوده اند. [ ۱]
این ولسوالی دارای مرز مشترک با شهر غزنی، و ولسوالی های ناور، قره باغ، اندر و خواجه عمری می باشد مرکز این ولسوالی در دهستان گولبَوری است مردم این ولسوالی اکثراً مالدار و کشاورز می باشند. [ ۲] بیش از نیمی از جمعیت جغتو در بین سال های ۱۹۸۰ تا ۲۰۰۵ به شهرهای بزرگ افغانستان از جمله کابل و هرات جابه جا و به دیگر کشورها از جمله پاکستان و ایران پناهنده شده اند.
نام «جغتو» برگرفته از واژهٔ ترکی «جغتای» است.
این ولسوالی در ۳۰ کیلومتری شهر غزنی، افغانستان قرار دارد[ ۳] که دارای چندین دره و دهستان هزاره نشین می باشد از جمله مهم ترین آن ها قیاق، قرصوب، جرمتو، سراب، ککرک، تورگان، گولبوری، شاکی و احمدآ می باشند.
گرچه جغتو یک سرزمین مرتفع تر از شهر غزنی است اما مردم آن به کشت گندم جو جواری محبوبات مرکبات و حتی در بعضی از مناطق به کشت برنج مشغول هستند به دلیل ناهمواری زیادی که در درهای جغتو وجود دارد زمین های کشاورزی داری وسعت زیادی نیستند به همین دلیل کشت محصولات متفاوت رسم می باشد هر خانواده داری تعداد اندکی چهار پا از جمله گاو، گوسفند، خر، بُز و به صورت نادر اسب می باشند.
در جغتو علاوه از حبوبات و غله جات، میوه جات نیز وجود دارد مانند: سیب، زردآلو، الو، هلو، گیلاس، آلبالو، توت، بادام، چارمفز، سنجد، انجیر و انواع انگور.
باشندگان جغتو را مردمان هزاره، با اقلیت کوچکی از پشتون ها تشکیل می دهند. مطابق احصائیه ۱۳۹۹، جمعیت این ولسوالی ۱۳۲٬۹۵۲ نفر است. [ ۱]
فرهنگ مردم جغتو مانند دیگر مناطق هزاره نشین یک نوع بوده که شامل: اسب دوانی، نیزه زنی، تیراندازی، کشتی گیری، پهلوانی، تجلیل از نوروز و … می شود.
تعداد زیادی از جمعیت جغتو به شهرهای بزرگ افغانستان و کشورهای دیگر مهاجرت کرده اند. در کابل بیشتر آن ها مقیم دشت برچی، کارته سخی، چهارقلعه، قلعه شاده، یا پل سوخته می باشد. در پاکستان اکثر آن ها در مقیم شهر کویته پاکستان هستند و در ایران بیشتر مهاجران جغتو مقیم تهران، اصفهان و قم می باشند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین ولسوالی دارای مرز مشترک با شهر غزنی، و ولسوالی های ناور، قره باغ، اندر و خواجه عمری می باشد مرکز این ولسوالی در دهستان گولبَوری است مردم این ولسوالی اکثراً مالدار و کشاورز می باشند. [ ۲] بیش از نیمی از جمعیت جغتو در بین سال های ۱۹۸۰ تا ۲۰۰۵ به شهرهای بزرگ افغانستان از جمله کابل و هرات جابه جا و به دیگر کشورها از جمله پاکستان و ایران پناهنده شده اند.
نام «جغتو» برگرفته از واژهٔ ترکی «جغتای» است.
این ولسوالی در ۳۰ کیلومتری شهر غزنی، افغانستان قرار دارد[ ۳] که دارای چندین دره و دهستان هزاره نشین می باشد از جمله مهم ترین آن ها قیاق، قرصوب، جرمتو، سراب، ککرک، تورگان، گولبوری، شاکی و احمدآ می باشند.
گرچه جغتو یک سرزمین مرتفع تر از شهر غزنی است اما مردم آن به کشت گندم جو جواری محبوبات مرکبات و حتی در بعضی از مناطق به کشت برنج مشغول هستند به دلیل ناهمواری زیادی که در درهای جغتو وجود دارد زمین های کشاورزی داری وسعت زیادی نیستند به همین دلیل کشت محصولات متفاوت رسم می باشد هر خانواده داری تعداد اندکی چهار پا از جمله گاو، گوسفند، خر، بُز و به صورت نادر اسب می باشند.
در جغتو علاوه از حبوبات و غله جات، میوه جات نیز وجود دارد مانند: سیب، زردآلو، الو، هلو، گیلاس، آلبالو، توت، بادام، چارمفز، سنجد، انجیر و انواع انگور.
باشندگان جغتو را مردمان هزاره، با اقلیت کوچکی از پشتون ها تشکیل می دهند. مطابق احصائیه ۱۳۹۹، جمعیت این ولسوالی ۱۳۲٬۹۵۲ نفر است. [ ۱]
فرهنگ مردم جغتو مانند دیگر مناطق هزاره نشین یک نوع بوده که شامل: اسب دوانی، نیزه زنی، تیراندازی، کشتی گیری، پهلوانی، تجلیل از نوروز و … می شود.
تعداد زیادی از جمعیت جغتو به شهرهای بزرگ افغانستان و کشورهای دیگر مهاجرت کرده اند. در کابل بیشتر آن ها مقیم دشت برچی، کارته سخی، چهارقلعه، قلعه شاده، یا پل سوخته می باشد. در پاکستان اکثر آن ها در مقیم شهر کویته پاکستان هستند و در ایران بیشتر مهاجران جغتو مقیم تهران، اصفهان و قم می باشند.
wiki: ولسوالی جغتو