وعده های خدا

[ویکی فقه] «وعد» در لغت به معنی عهد است و در اصطلاح عبارتست از تعهّد کردن به انجام اَمری، خواه آن امر خیر باشد یا شرّ و اختصاص پیدا کردن به یکی از آن ها بواسطه قرینه ، معیّّن می شود.
عهد به وعده ای گفته می شود که مقرون به شرط باشد، و دربارۀ انجام آن، از لفظ وفاء کردن استفاده می شود، امّا دربارۀ وعده از لفظ إنجاز استفاده می گردد و به عمل نکردن به عهد، « نقض عهد» گفته می شود در حالی که به عمل نکردن به وعده «خُلف وعده» گفته می شود.
تفاوت وعده با وعید
۱) «وعد» در وعدۀ خیر و شرّ بکار می رود ولی «وعید» و «ایعاد» فقط در وعده شرّ استعمال می شود. ۲) فرق دیگری که بین «وعد» و «وعید» وجود دارد این است که خُلف وعد، قبیح است و صدور آن از خداوند محال است، ولی خُلف وعید در مواردی، نه تنها قبیح نیست بلکه حُسن هم دارد چون این کار او اظهار کرم است. ۳) وعده از راه تفضّل خداوند بر بندگان است نه استحقاق بندگان، زیرا مؤمن هر چه ایمانش کاملتر باشد و اعمال صالحه او زیادتر باشد، نمی تواند شکر کوچکترین نعمت های الهی را اداء نماید تا مستحق دریافت آن وعدها گردد، ولی وعید از راه استحقاق عباد است و خداوند زائد بر استحقاق، کسی را عذاب نمی کند، بلکه چه بسا عفو نموده و گذشت می کند.
وعده در قرآن
واژۀ وعد در قرآن ۱۵۱بار استعمال شده که ۹۱ بار از این تعداد به وعدهای خدا ، که در موقعیّت های متفاوت صادر شده، اختصاص یافته است که نشان از اهمیّت این مطلب دارد.
← حقانیّت وعده های الهی
...