وضع اهل بیت در شب یازدهم محرم

[ویکی فقه] شب یازدهم محرم، سال ۶۱ هجری قمری، (بعد از شهادت امام حسین (علیه السّلام) و اصحابش) سخت ترین شبی بوده که بر خاندان امام حسین (علیه السّلام) گذشته است.
هیچ گزارش کهن تاریخی درباره آنچه بر اهل بیت امام (علیه السّلام) در شب یازدهم محرم گذشته است، وجود ندارد؛ اما بدون تردید آن شب سخت ترین شبی بوده که بر این خاندان گذشته است. مصیبت از دست دادن بهترین عزیزان با فجیعترین وضع، رها ماندن پیکرهای خونین امام و یاران باوفایش بر روی زمین، سفاکی و ددمنشی لشکر عمر سعد در برخورد با زنان و کودکان و خویشاوندان امام حسین (علیه السّلام) و غربت و اسارت خاندان حسینی، از مسلمات تاریخ عاشورا است.به نظر می رسد قدیمی ترین اظهار نظر در این باره، گفته سید بن طاووس است که می نویسد: بدان که در آخرین ساعات روز عاشورا بود که حرم حسین (علیه السّلام) و دختران و کودکانش، درحالی که گرفتار اندوه، افسوس و گریه بودند، اسیر دشمنان شدند و روز را در حالتی به شب آوردند که قلم من توان نگارش حالات دلشکستگی آنان را ندارد. آنان آن شب را بدون حامی و مردان خود، غریبانه گذراندند و دشمنان، بی نهایت، از آنان بیزاری جستند و رو گردانی کردند تا به این وسیله، خود را نزد عمر سعد از دین برگشته و یتیم کننده اطفال محمد (صلی الله علیه و آله وسلّم) و خراشندهٔ جگرها، و به عبیدالله بن زیاد زندیق، و به یزید بن معاویه کافر که راس الحاد و عناد بود، مقرب نمایند.