وجوب ارشادی

[ویکی فقه] وجوب دلالت کننده بر حکم وضعی شرعی یا حکم عقلی را وجوب ارشادی گویند.
وجوب ارشادی، مقابل وجوب مولوی بوده و به وجوبی گفته می شود که لازمه آن بعث حقیقی مکلف به انجام فعل نیست، بلکه یا راهنمایی و ارشاد به حکم عقل است در جایی که عقل به طور مستقل به چیزی حکم می کند و یا ارشاد به مصلحت چیزی است که به جا آوردن متعلق حکم، وسیله ای برای رسیدن به آن محسوب می شود؛ برای مثال، در آیه «اطیعوالله...»، «اطیعوا» امر ارشادی است، زیرا عقل به طور مستقل به وجوب اطاعت خداوند حکم می نماید؛ بنابراین «اطیعوا» ارشاد به حکم عقل است، که از جانب شارع رسیده است.و یا در روایتی که می گوید: «بدن و لباست را برای نماز تطهیر کن»، در ظاهر، شستن لباس و بدن تکلیف است، ولی در حقیقت، عنوان طهور، مأمورٌ به است، چون گفته شده: «لا صلاة الا بطهور»؛ بنابراین، در این موارد، به ظاهر، امر روی چیزی رفته است شستن لباس و بدن برای نماز ولی در واقع، غرض، بیان مصلحتی است که در چیز دیگر وجود دارد؛ یعنی خبر از مصلحتِ عملی است در ضمن بیان حکم دیگر که عبارت است از شرطیت طهارت برای نماز.
نتیجه
وجوب ارشادی یا از طریق حکم عقل به دست می آید و یا از طریق حکم شرع (آن جا که حکم شرع ارشاد به جزئیت، شرطیت و یا مانعیت چیزی برای چیز دیگر است).