معرف بندیکت ( که به نام های محلول بندیکت یا آزمایش بندیکت نیز خوانده می شود ) ( به انگلیسی: Benedict's reagent )
معمولأ به جای محلول فهلینگ ( محلول فهلینگ معرفی است که برای جداسازی گروه های فعال کتونی و کربوهیدرات های محلول در آب استفاده می شود و به عبارتی معرف هیدروکربن ها محسوب می شود ) مورد استفاده قرار می گیرد. یک معرف شیمیایی می باشد که به خاطر یک شیمیدان آمریکایی به نام استنلی روزیتر بندیکت به این نام خوانده می شود.
از معرف بندیکت به عنوان نشانگر برای حضور قندهای احیاکننده استفاده می شود که شامل همهٔ منوساکاریدها و بسیاری از دی ساکاریدها مثل لاکتوز و مالتوز می باشد. معمولأ از آزمایش بندیکت برای مشخص کردن حضور آلدهیدها و آلفاهیدروکسی کتون ها همانند مواردی که در برخی کتوزها وجود دارد. با این حال اگرچه فروکتوز که یک کتوز هست اکیدأ یک قند احیاکننده نیست اما به عنوان یک آلفاهیدروکسی کتون بوده و جواب مثبت به آزمایش می دهد زیرا به آلدوزهایی چون گلوکز و مانوز تبدیل می شود با تغییر در گروه عاملی خود. . [ ۱]
سولفات مس موجود در محلول بندیکت با قندهای احیاگر وارد واکنش می شود. محلول بندیکت می تواند مورد استفاده قرار گیرد تا اگر قندی مثل گلوکز در ساختار نشاسته هست مشخص شود. یک لیتر از معرف بندیکت از ۱۰۰ گرم سدیم کربنات بدون آب، ۱۷۳ گرم سدیم سیترات و ۱۷٫۳ گرم مس ( دو ظرفیتی ) سولفات پنج آبه. [ ۲] معمولأ به جای محلول فهلینگ مورد استفاده قرار می گیرد.
معرف بندیکت متشکل از یون مس دو ظرفیتی ( آبی رنگ ) بوده که به یون مس یک ظرفیتی احیا می شود و به صورت اکسید مس ( یک ظرفیتی ) ( رسوب قرمز رنگ نامحلول در آب ) ته نشین می شود.
برای آزمایش حضور مونوساکاریدها و قندهای دی ساکارید احیاکننده در غذا از نمونهٔ غذایی نامحلول در آب و مقدار کمی معرف بندیکت استفاده می کنیم. در طول بن ماری، که معمولأ بین ۴ تا ۱۰ دقیقه می باشد، محلول باید به سمت رنگ های آبی ( فاقد گلوکوز ) ، سبز، زرد، نارنجی، قرمز و سپس به آجری یا قهوه ای ( حداکثر مقدار گلوکوز ) پیشرفت کند. تغییر رنگ نشان دهنده درصد گلوکوز می باشد. دی ساکاریدهای معروف لاکتوز و مالتوز مستقیمأ توسط معرف بندیکت شناسایی می شوند زیرا هر کدام دارای یک گلوکوز با یک کربن آنومر آزاد بعد از ایزومری شدن، هستند.
ساکاروز ( شکر ) متشکل از دو قند ( گلوکز و فروکتوز ) می باشد که با پیوند او - گلیکوزیدی به یکدیگر متصل شده و فاقد هیچگونه ساختار آلدهیدی در گلوکز یا آلفاهیدروکسی کتونی در فروکتوز ( کربن آنومر آزاد ) می باشد به همین دلیل ساکاروز به معرف بندیکت پاسخ نمی دهد و یک قند غی احیاکننده می باشد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمعمولأ به جای محلول فهلینگ ( محلول فهلینگ معرفی است که برای جداسازی گروه های فعال کتونی و کربوهیدرات های محلول در آب استفاده می شود و به عبارتی معرف هیدروکربن ها محسوب می شود ) مورد استفاده قرار می گیرد. یک معرف شیمیایی می باشد که به خاطر یک شیمیدان آمریکایی به نام استنلی روزیتر بندیکت به این نام خوانده می شود.
از معرف بندیکت به عنوان نشانگر برای حضور قندهای احیاکننده استفاده می شود که شامل همهٔ منوساکاریدها و بسیاری از دی ساکاریدها مثل لاکتوز و مالتوز می باشد. معمولأ از آزمایش بندیکت برای مشخص کردن حضور آلدهیدها و آلفاهیدروکسی کتون ها همانند مواردی که در برخی کتوزها وجود دارد. با این حال اگرچه فروکتوز که یک کتوز هست اکیدأ یک قند احیاکننده نیست اما به عنوان یک آلفاهیدروکسی کتون بوده و جواب مثبت به آزمایش می دهد زیرا به آلدوزهایی چون گلوکز و مانوز تبدیل می شود با تغییر در گروه عاملی خود. . [ ۱]
سولفات مس موجود در محلول بندیکت با قندهای احیاگر وارد واکنش می شود. محلول بندیکت می تواند مورد استفاده قرار گیرد تا اگر قندی مثل گلوکز در ساختار نشاسته هست مشخص شود. یک لیتر از معرف بندیکت از ۱۰۰ گرم سدیم کربنات بدون آب، ۱۷۳ گرم سدیم سیترات و ۱۷٫۳ گرم مس ( دو ظرفیتی ) سولفات پنج آبه. [ ۲] معمولأ به جای محلول فهلینگ مورد استفاده قرار می گیرد.
معرف بندیکت متشکل از یون مس دو ظرفیتی ( آبی رنگ ) بوده که به یون مس یک ظرفیتی احیا می شود و به صورت اکسید مس ( یک ظرفیتی ) ( رسوب قرمز رنگ نامحلول در آب ) ته نشین می شود.
برای آزمایش حضور مونوساکاریدها و قندهای دی ساکارید احیاکننده در غذا از نمونهٔ غذایی نامحلول در آب و مقدار کمی معرف بندیکت استفاده می کنیم. در طول بن ماری، که معمولأ بین ۴ تا ۱۰ دقیقه می باشد، محلول باید به سمت رنگ های آبی ( فاقد گلوکوز ) ، سبز، زرد، نارنجی، قرمز و سپس به آجری یا قهوه ای ( حداکثر مقدار گلوکوز ) پیشرفت کند. تغییر رنگ نشان دهنده درصد گلوکوز می باشد. دی ساکاریدهای معروف لاکتوز و مالتوز مستقیمأ توسط معرف بندیکت شناسایی می شوند زیرا هر کدام دارای یک گلوکوز با یک کربن آنومر آزاد بعد از ایزومری شدن، هستند.
ساکاروز ( شکر ) متشکل از دو قند ( گلوکز و فروکتوز ) می باشد که با پیوند او - گلیکوزیدی به یکدیگر متصل شده و فاقد هیچگونه ساختار آلدهیدی در گلوکز یا آلفاهیدروکسی کتونی در فروکتوز ( کربن آنومر آزاد ) می باشد به همین دلیل ساکاروز به معرف بندیکت پاسخ نمی دهد و یک قند غی احیاکننده می باشد.
wiki: واکنشگر بندیک