این مقاله دربارهٔ یکی از انواع واکسن هاست؛ برای واکسن های کونژوگه بیماری کووید - ۱۹، سوبرانا ۰۲ و پاستوکووک را ببینید. برای کاربردهای دیگر واژهٔ «کونژوگه»، همیوغش را ببینید.
واکسن کونژوگه ( به انگلیسی: Conjugate vaccine ) یا واکسن همیوغ، نوعی واکسن است که یک آنتی ژن ضعیف را با یک آنتی ژن قوی به عنوان حمل کننده یا جابه جاکننده ترکیب می کند؛ به گونه ای که سیستم ایمنی پاسخی قوی تر و ایمن کننده تر در برابر آنتی ژن ضعیف تر داشته باشد. منظور از ضعیف و قوی در اینجا میزان خطر بیماری زایی نیست؛ بلکه قدرت و توان تحریک دستگاه ایمنی بدن انسان و شدت برانگیختن اجزای سیستم ایمنی به واکنش ( تولید پادتن ) است. ممکن است عامل یک بیماری خطرناک، مانند یک ویروس یا باکتری، پس از ورود به بدن، سیستم ایمنی را تحریک به واکنش نکند و عامل خارجی دیگری با خطر کمتر، واکنش شدیدتری را در سیستم ایمنی ایجاد کند. مفهوم ترکیب یک آنتی ژن ضعیف با یک آنتی ژن قوی، ترکیب و در کنار هم قرار دادن آنتی ژن قوی تر به عنوان محرک قوی تر سیستم ایمنی برای واکنش در برابر آنتی ژن ضعیف تری است که سیستم ایمنی را چندان تحریک نمی کند. ممکن است هدف از ساخت واکسن همیوغ، ایمن سازی در برابر عامل بیماری ای باشد که عامل آن آنتی ژن ضعیف تری از نظر تحریک سیستم ایمنی دارد. ایجاد پیوند و زوج سازی بین آنتی ژنی که محرک قوی تر سیستم ایمنی است با آنتی ژن عامل بیماری هدف – بیماری ای که علیه عامل آن واکسن تهیه می شود – به کارآمدی واکسن برای تحریک سیستم ایمنی برای مبارزه با بیماری هدف، که آنتی ژن عامل آن سیستم ایمنی را تحریک نمی کند، منجر می شود.
واکسن ها برای پیشگیری از بیماری ها با ایجاد و تحریک پاسخ یا واکنش ایمنی به یک آنتی ژن استفاده می شوند. بخش خارجی یک باکتری یا ویروس که سیستم ایمنی آن را به عنوان عامل مخرب و خطرناک می شناسد و با آن مقابله می کند؛ آنتی ژن نامیده می شود.
این فرایند، معمولاً با نسخه ضعیف شده یا مرده ( غیرفعال شده ) از باکتری یا ویروس در واکسن، انجام می گیرد؛ به گونه ای که سیستم ایمنی بعداً آنتی ژن را در زندگی شناخته و علیه آن، واکنش نشان دهد. بسیاری از واکسن ها حاوی یک آنتی ژن منفرد هستند که دستگاه ایمنی بدن بعداً برای تولید پادتن، خواهد شناخت.
با این وجود، آنتی ژن برخی باکتری های بیماری زا پاسخ و واکنشی قوی از سوی سیستم ایمنی برنمی انگیزد؛ بنابراین، واکسنی حاوی آنتی ژنی که محرک ضعیف سیستم ایمنی است، بعدها فرد را در برابر بیماری محافظت نخواهد کرد. در این گونه مواد، یک واکسن همیوغ برای تحریک سیستم ایمنی، ایجاد واکنش شدیدتر و برانگیختن پاسخ قوی تر مورد استفاده قرار می گیرد. در یک واکسن همیوغ، آنتی ژن ضعیف به صورت کووالانسی به یک آنتی ژن قوی تر متصل می شود و در نتیجه، پاسخ ایمنی شدیدتر و قوی تری در برابر آنتی ژن ضعیف تر ایجاد می شود. اغلب، آنتی ژن ضعیف پلی ساکاریدی است که به یک آنتی ژن قوی پروتئینی متصل می شود. با این وجود، جفت ها یا اتصالات پپتید - پروتئین و پروتئین - پروتئین هم ساخته شده اند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفواکسن کونژوگه ( به انگلیسی: Conjugate vaccine ) یا واکسن همیوغ، نوعی واکسن است که یک آنتی ژن ضعیف را با یک آنتی ژن قوی به عنوان حمل کننده یا جابه جاکننده ترکیب می کند؛ به گونه ای که سیستم ایمنی پاسخی قوی تر و ایمن کننده تر در برابر آنتی ژن ضعیف تر داشته باشد. منظور از ضعیف و قوی در اینجا میزان خطر بیماری زایی نیست؛ بلکه قدرت و توان تحریک دستگاه ایمنی بدن انسان و شدت برانگیختن اجزای سیستم ایمنی به واکنش ( تولید پادتن ) است. ممکن است عامل یک بیماری خطرناک، مانند یک ویروس یا باکتری، پس از ورود به بدن، سیستم ایمنی را تحریک به واکنش نکند و عامل خارجی دیگری با خطر کمتر، واکنش شدیدتری را در سیستم ایمنی ایجاد کند. مفهوم ترکیب یک آنتی ژن ضعیف با یک آنتی ژن قوی، ترکیب و در کنار هم قرار دادن آنتی ژن قوی تر به عنوان محرک قوی تر سیستم ایمنی برای واکنش در برابر آنتی ژن ضعیف تری است که سیستم ایمنی را چندان تحریک نمی کند. ممکن است هدف از ساخت واکسن همیوغ، ایمن سازی در برابر عامل بیماری ای باشد که عامل آن آنتی ژن ضعیف تری از نظر تحریک سیستم ایمنی دارد. ایجاد پیوند و زوج سازی بین آنتی ژنی که محرک قوی تر سیستم ایمنی است با آنتی ژن عامل بیماری هدف – بیماری ای که علیه عامل آن واکسن تهیه می شود – به کارآمدی واکسن برای تحریک سیستم ایمنی برای مبارزه با بیماری هدف، که آنتی ژن عامل آن سیستم ایمنی را تحریک نمی کند، منجر می شود.
واکسن ها برای پیشگیری از بیماری ها با ایجاد و تحریک پاسخ یا واکنش ایمنی به یک آنتی ژن استفاده می شوند. بخش خارجی یک باکتری یا ویروس که سیستم ایمنی آن را به عنوان عامل مخرب و خطرناک می شناسد و با آن مقابله می کند؛ آنتی ژن نامیده می شود.
این فرایند، معمولاً با نسخه ضعیف شده یا مرده ( غیرفعال شده ) از باکتری یا ویروس در واکسن، انجام می گیرد؛ به گونه ای که سیستم ایمنی بعداً آنتی ژن را در زندگی شناخته و علیه آن، واکنش نشان دهد. بسیاری از واکسن ها حاوی یک آنتی ژن منفرد هستند که دستگاه ایمنی بدن بعداً برای تولید پادتن، خواهد شناخت.
با این وجود، آنتی ژن برخی باکتری های بیماری زا پاسخ و واکنشی قوی از سوی سیستم ایمنی برنمی انگیزد؛ بنابراین، واکسنی حاوی آنتی ژنی که محرک ضعیف سیستم ایمنی است، بعدها فرد را در برابر بیماری محافظت نخواهد کرد. در این گونه مواد، یک واکسن همیوغ برای تحریک سیستم ایمنی، ایجاد واکنش شدیدتر و برانگیختن پاسخ قوی تر مورد استفاده قرار می گیرد. در یک واکسن همیوغ، آنتی ژن ضعیف به صورت کووالانسی به یک آنتی ژن قوی تر متصل می شود و در نتیجه، پاسخ ایمنی شدیدتر و قوی تری در برابر آنتی ژن ضعیف تر ایجاد می شود. اغلب، آنتی ژن ضعیف پلی ساکاریدی است که به یک آنتی ژن قوی پروتئینی متصل می شود. با این وجود، جفت ها یا اتصالات پپتید - پروتئین و پروتئین - پروتئین هم ساخته شده اند.
wiki: واکسن کونژوگه