واحدهای داوطلب ارمنی در طی جنگ جهانی اول با هدف کمک به ارتش امپراتوری روسیه در جبهه قفقاز و آزاد سازی ارمنستان غربی از یوغ دولت عثمانی تشکیل شد. محافل اجتماعی ـ سیاسی ارمنی حتی قبل از آغاز جنگ، پیرو تصمیم مورخ ۲۳ ژوئیه ۱۹۱۴ میلادی دولت امپراتوری روسیه مبنی بر کمک به ارتش روس توسط نیروهای داوطلب ارمنی، و به امید اینکه با ایجاد گردان های مسلح ارمنی در کنار ارتش روسیه می توانند به آزادسازی ارمنستان غربی کمک کنند؛ وارد مذاکره با فرمانده کل قفقاز، ورونتسف ـ داشکف شده بودند.
دولت روسیه که به دنبال منافع خود در خاور نزدیک و ارمنستان غربی بود و از حمایت و اراده ملت ارمنی نسبت به روسیه و آزاد سازی ارمنستان غربی اطمینان داشت، در ماه سپتامبر سال ۱۹۱۴ میلادی اجازه تشکیل گردان های داوطلب ارمنی را با دادن وعده های مبهم و نامشخص در مورد خودمختاری آتی ارمنستان غربی صادر کرد. احزاب ملی ارمنی با باور کردن تضمین های دولت روسیه و با در نظر گرفتن منافع ارمنیان، فعالیت شدیدی در این خصوص آغاز کردند. [ ۱]
از مجموع ۲٬۰۵۴٬۰۰۰ هزار ارمنی ساکن در قلمرو روسیه، ( منظور از قلمرو روسیه - ارمنستان شرقی، روسیه، گرجستان و آرتساخ ) ۲۵۰٬۰۰۰ نفر سرباز به ارتش فراخوانده شده بودند. نمایندگان محافل روحانی و مدنی ارمنی با مشورت فرمانده کل قفقاز، هموطنان خود در قفقاز جنوبی و جوامع ارمنی نشین را تشویق و ترغیب می کردند که با هدف آزاد سازی ارمنستان غربی از یوغ عثمانی، ارتش های کشورهای تفاهم مثلث را نیز با نیروهای داوطلب خود تکمیل نمایند. به منظور ساماندهی گردان های داوطلب و تأمین سلاح و مهمات آنها، شورای نظامی تشکیل شده بود که نمایندگان خود را در بسیاری از مناطق ارمنی نشین امپراطوری روسیه فرستادند و اما شورای ملی ارمنی نیز شعبات خود را در مسکو، سن پترزبورگ، نخجوان جدید، ماریوپول، باکو و … دایر کرد. کمیته های ارمنی مسکو، سن پترزبورگ، باکو، تفلیس و نیویورک، پاریس و لندن کمک مالی قابل توجهی به جنبش نیروهای داوطلب ارمنی نمودند و دولت روسیه نیز با سلاح و لباس و ملزومات نظامی کمک نمود.
در وهله اول چهار گردان داوطلب تشکیل شد. فرماندهان آنها، آندرانیک ( گردان یکم ) ، دراستامات کانایان ( گردان دوم ) ، هامازاسپ سروانزدیان ( گردان سوم ) و آرشاک گافاویان ( گردان چهارم ) تعیین شدند. بعدها گردان های پنجم به فرماندهی ( آ. جان پولادیان ) ، ششم و هفتم نیز تشکیل شدند. در پایان سال ۱۹۱۵ تعداد کل نیروهای داوطلب به حدود ۱۰۰۰۰ نفر رسید. فرمانده گردان ششم ( گریگور آوشاریان ) بود که پس از کشته شدن وی ( ژانویه ۱۹۱۵ ) ، هایک بژشکیان جانشین وی شد. گردان هفتم در پاییز ۱۹۱۵ به فرماندهی ( هوسپ آرغوتیان ) تشکیل شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدولت روسیه که به دنبال منافع خود در خاور نزدیک و ارمنستان غربی بود و از حمایت و اراده ملت ارمنی نسبت به روسیه و آزاد سازی ارمنستان غربی اطمینان داشت، در ماه سپتامبر سال ۱۹۱۴ میلادی اجازه تشکیل گردان های داوطلب ارمنی را با دادن وعده های مبهم و نامشخص در مورد خودمختاری آتی ارمنستان غربی صادر کرد. احزاب ملی ارمنی با باور کردن تضمین های دولت روسیه و با در نظر گرفتن منافع ارمنیان، فعالیت شدیدی در این خصوص آغاز کردند. [ ۱]
از مجموع ۲٬۰۵۴٬۰۰۰ هزار ارمنی ساکن در قلمرو روسیه، ( منظور از قلمرو روسیه - ارمنستان شرقی، روسیه، گرجستان و آرتساخ ) ۲۵۰٬۰۰۰ نفر سرباز به ارتش فراخوانده شده بودند. نمایندگان محافل روحانی و مدنی ارمنی با مشورت فرمانده کل قفقاز، هموطنان خود در قفقاز جنوبی و جوامع ارمنی نشین را تشویق و ترغیب می کردند که با هدف آزاد سازی ارمنستان غربی از یوغ عثمانی، ارتش های کشورهای تفاهم مثلث را نیز با نیروهای داوطلب خود تکمیل نمایند. به منظور ساماندهی گردان های داوطلب و تأمین سلاح و مهمات آنها، شورای نظامی تشکیل شده بود که نمایندگان خود را در بسیاری از مناطق ارمنی نشین امپراطوری روسیه فرستادند و اما شورای ملی ارمنی نیز شعبات خود را در مسکو، سن پترزبورگ، نخجوان جدید، ماریوپول، باکو و … دایر کرد. کمیته های ارمنی مسکو، سن پترزبورگ، باکو، تفلیس و نیویورک، پاریس و لندن کمک مالی قابل توجهی به جنبش نیروهای داوطلب ارمنی نمودند و دولت روسیه نیز با سلاح و لباس و ملزومات نظامی کمک نمود.
در وهله اول چهار گردان داوطلب تشکیل شد. فرماندهان آنها، آندرانیک ( گردان یکم ) ، دراستامات کانایان ( گردان دوم ) ، هامازاسپ سروانزدیان ( گردان سوم ) و آرشاک گافاویان ( گردان چهارم ) تعیین شدند. بعدها گردان های پنجم به فرماندهی ( آ. جان پولادیان ) ، ششم و هفتم نیز تشکیل شدند. در پایان سال ۱۹۱۵ تعداد کل نیروهای داوطلب به حدود ۱۰۰۰۰ نفر رسید. فرمانده گردان ششم ( گریگور آوشاریان ) بود که پس از کشته شدن وی ( ژانویه ۱۹۱۵ ) ، هایک بژشکیان جانشین وی شد. گردان هفتم در پاییز ۱۹۱۵ به فرماندهی ( هوسپ آرغوتیان ) تشکیل شد.
wiki: واحدهای داوطلب ارمنی