هومر

هومِر ( در زبان یونانی: Ὅμηρος هُمرُس ) یا هُمِر[ ۲] شاعر و داستانسرای یونانی است. تصور می شود که در قرن هشتم یا هفتم پیش از میلاد در یونان زندگی می کرده است ( بعضی این تاریخ را ۲۰۰۰ سال ذکر کرده اند ) . این تنها چیزی است که دربارهٔ هومر می دانیم. تنها آثار به جا مانده از وی، دو گلچین شعر به نام های ایلیاد و ادیسه است. همهٔ آنچه که ما دربارهٔ تاریخ و افسانه های یونان باستان می دانیم از موضوع های همین شعرها گرفته شده است.
زندگی او را در حدود سدهٔ هشتم ق. م. نوشته اند. معروف است که در پایان زندگی نابینا شد و از شهری به شهری می رفت و اشعار رزمی خود را به نوای چنگ می خواند.
هرودوت با قاطعیت نوشته است که داستان سرایی بنام هومِر وجود داشته که در قرن نهم ق. م. می زیسته؛ از آنجایی که هرودوت به عنوان معتبرترین مورخ دوره باستان، مورد تأیید است، لذا می توان پذیرفت که هومِر از اهالی ناحیه اسمیرنا یونان بوده که وقایع مربوط به جنگ تروآ را جمع آوری کرده و با لعابی از افسانه و جنبه های مافوق انسانی آمیخته است . [ ۱] [ ۳]
کسنوفانس فیلسوف معاصر داریوش کبیر از هومر انتقاد میکرد که خدایان را مانند انسانها و با نیات و شهوات انسانی به تصویر کشیده است. [ ۴]
ایلیاد و ادیسه اشعاری روایی هستند و هر یک صدها صفحه حجم دارند و قصهٔ ایزدان و پهلوانان یونانی را تعریف می کنند. موضوع اصلی ایلیاد داستان جنگ تروا را تعریف می کند. ایلیاد علاوه بر قهرمانان جنگاوری چون آشیل، آیاس، هکتور، اودیسئوس و بسیاری از ایزدان کوه المپ و مسئولیت های متعدد، عادات و ضعف های اخلاقی آنان را وصف می کند. اُدیسه، دربارهٔ سرگذشت ده سال سفر و ماجراهایی را که اودیسئوس قهرمان یونان، هنگام بازگشت از جنگ تروا به سوی منزل با آن ها روبرو گردید، بازگو می کند. هر چند این منظومه بیشتر ماجرای چهل روز آخر سفر او را شرح می دهد. ادیسه منظومه ای دربارهٔ دریا و خشکی است و به قلمرو افسانه ها می پردازد، حتی جهان زیرزمین، سیکلوپها، سیرن، خاروبدیس و سکولا را معرفی می کند.
ایلیاد و ادیسه هر دو به راستی ادبیات بزرگی را پدید آورده اند و به راستی منبع اصلی آگاهی ما دربارهٔ اساطیر یونان به شمار می روند.

هومِر (Homer)
هومِر
طبق روایات قدیمی، نویسندۀ حماسه های روایی یونانی ایلیادو اودیسه(که هر دو از روایات شفاهی گرفته شده اند). دربارۀ هومر چیز زیادی نمی دانیم، اما پژوهش های جدید حاکی از آن است که هر دو منظومه به قرن ۸پ م تعلق دارند واودیسه بعد از ایلیاد نوشته شده است. هومر در این دو اثر به ارزش های نظامی، سلسله مراتب اجتماعی، و عواطف و اهداف طبقه ای از جنگجویان قهرمان می پردازد که خدایان از آن ها حمایت یا با آن ها مخالفت می کنند. هر دو اثر بر جامعه و فرهنگ یونانی تأثیر مستقیم و عمیق داشته اند و ویرژیل، شاعر رومی، نیز در تصنیفاِنِئیداز آن ها تأثیر پذیرفته است. این اشعار احتمالاً به منزلۀ بخشی از یک سنت شفاهی شکل گرفتند و در معرض اقتباس و تحول بوده اند، اما رواج دوبارۀ نگارش در میان آتنی ها در اواخر قرن ۸پ م احتمالاً بر شکل نهایی آن ها تأثیر گذاشته است. لهجۀ غالب این اشعار نشان می دهد که هومر اهل یکی از مستعمرات یونانی ایونیاز قبیل ازمیریا خیوسبوده و از دیرباز نیز چنین باوری وجود داشته است. دلایل محکمی در دست است که نویسندۀ هر دو کتاب شخص واحدی بوده است. نه تنها شخصیت پردازی دراودیسه باایلیاد انطباق کامل دارد، بلکه شماری از شخصیت های مهمایلیاد (مثل آشیل، هلن، نستور) صرفاً به این دلیل در اودیسه ظاهر می شوند که توضیح جریانات بعدی زندگی آن ها باشد. این دو منظومه دربردارندۀ نشانه هایی از فرهنگ و ابزارهای میسنیاست و کشفیات باستان شناسی نیز آن را تأیید کرده اند. ازجملۀ نویسندگان جدیدی که تحت تأثیر هومر قرار گرفته اند عبارت اند جیمز جویسو نیکوس کازانتزاکیس.