هوجو توکیمونه

هوجو توکیمونه ( به ژاپنی: 北条 時宗, Hōjō Tokimune ) زمان حیات ( 5 ژوئن 1251 - 20 آپریل 1284 میلادی ) هشتمین شیکّن، فرماندار نظامی ژاپن ( نایب السلطنه، معاون شوگون ) در دوره کاماکورا بود. شهرت وی از رهبری نیروهای ژاپنی علیه حمله مغول به ژاپن و گسترش دادن ذن بودیسم نشأت گرفته است. وی بزرگترین پسر توکی یوری بود. از بدو تولد، هوجو به عنوان توکوسوی خاندان هوجو دیده میشد و با سخت گیری زیاد برای جانشینی پدرش تربیت داده شد. در سال 1268 میلادی، در سن 18 سالگی، وی شیکّن شد.
توکیمونه به حکومت با "مشتی آهنین" شناخته شده بود و همچنین در نهایت هر سه مقام قدرت را به انحصار خود در آورد، از جمله مقام توکوسو ( رهبر خاندان ) ، از بدو تولد، و رنشو.
در ژانویه ۱۲۶۸ میلادی قوبلای خان نامه های تهدیدآمیزی همراه با یک هیئت به دربار ژاپن فرستاد. دربار پاسخ به قوبلای خان را برعهدهٔ حکومت کاماکورا یا باکوفو ( فرماندهی لشکری ژاپن ) که در آن زمان ریاست آن برعهده توکیمونه بود واگذاشت. توکیمونه در آن هنگام هیجده سال داشت و پس از بحث در مورد نامه، تصمیم گرفت هیچ پاسخی به این نامه ها ندهد و فرستادگان بدون پاسخ به نزد قوبلای خان بازگشتند. ژاپن در آن زمان بخاطر موقعیت جغرافیایی و جزیره ای ارتباط چندانی با دیگر کشورها نداشت. به همین علت احتمال این وجود دارد که این تصمیم گیری و موضع استواری بر اثر آن گرفته شده باشد که دولت کاماکورا از حوادثی که در آسیا و اروپا می گذشت و از شکست ناپذیری و حملات بی رحمانهٔ مغول اطلاع چندانی نداشته است. [ ۱]
مغولان از این امر خشمگین شدند و دوباره فرستادگانی، ۷ مارس ۱۲۶۹، ۱۷ سپتامبر ۱۲۶۹، سپتامبر ۱۲۷۱ و مه ۱۲۷۲ به ژاپن فرستادند. اما توکیمونه هر بار مأمورین قوبلای خان را رانده، حتی اجازه نداد که از دریا به زمین ژاپن وارد شوند. اولین تهاجم مغول در سال ۱۲۷۴ بود. اما حتی پس از اینکه حمله شکست خورد، پنج فرستاده در سپتامبر ۱۲۷۵ از سوی مغول اعزام شده و سپس به کیوشو فرستاده شدند، و از پاسخ به آنان خودداری شد. توکیمونه سپس آنها را به کاماکورا فرستاده و دستور داد سر آنان را قطع کنند. گور این پنج فرستادهٔ مغول هنوز در جوریو - جی واقع در کاماکورا باقی مانده است. سپس دوباره در تاریخ ۲۹ ژوئیه ۱۲۷۹، ۵ سفیر از طرف مغول به ژاپن فرستاده شدند، و این بار در همان محل ورود در هاکاتا سر آنان قطع شد. پس از آن ژاپن در انتظار حمله بود، در ۲۱ فوریه ۱۲۸۰، به دستور دربار سلطنتی در تمام معابد و زیارتگاه ها برای پیروزی بر امپراتوری مغول مراسم دعا برپا شد. قوبلای خان نیروهای نظامی بسیاری را برای حملهٔ بعدی جمع آوری کرد و حمله در سال ۱۲۸۱ انجام شد، که دوباره یک شکست برای مغول به علت طوفان به همراه آورد.