هنر حجاری

[ویکی فقه] حجّاری، هنر کندن نقش بر سنگ و صنعت بریدن آن برای کاربرد در معماری و نیز هنر و صنعت ساختن اشیای سنگی می باشد.
حَجَر در عربی به معنای سنگ است. در فارسی، واژه سنگ تراشی مترادف حجاری به کار رفته و در اصطلاح هر نوع کار با سنگ را دربرمی گیرد. این مقاله تنها به کاربرد سنگ در معماری و ساختن ظروف سنگی می پردازد. در مورد ساختن مجسمه های سنگی، کندن خطوط و اشکال ظریف بر سنگهای گران بها، کندن نقش بر سنگ در ابعاد بزرگ تر برای تزیین بنا و تهیه سنگ قبر، منبت کاری سنگی و سنگاب ذیل مدخلهای خاصشان بحث خواهد شد و در اینجا، به اجمال به برخی نکات در این حوزه ها اشاره خواهد شد.
قدیم ترین مواد در دسترس بشر
سنگ از قدیم ترین مواد در دسترس بشر است که از دوره پارینه سنگی برای ساختن ابزارها و اسلحه و در بنّایی و معماری مورد استفاده قرار گرفت. نوع سنگ و مکانی که سنگ از آن به دست می آید، هنرمند یا کارگاهی که حجاری را برعهده دارد و روند کار در ارزش گذاری حاصل کار مهم است.
ابزارسازی، نخستین تجربه بشر
نخستین تجربه بشر در حجاری و سنگ تراشی در ابزارسازی بوده است. به این ترتیب که با ایجاد تراشهایی در سنگ خشن ترین ابزاری را ساخت که به ساطور ابزار و قلوه ابزار معروف است. ملازمت حجاری با زندگی روزمره انسان در این دوران به حدی بود که در تداول عامه، این نخستین دوره های تمدن انسان ابزارساز را، به سبب همین به کارگیری سنگ به عنوان مادّه اولیه تهیه دست افزار، « عصر حجر » نامیده اند.
ظروف سنگی
...