هانس یلینک ( به آلمانی: Hanns Jelinek ) ( زادهٔ ۵ دسامبر ۱۹۰۱ – درگذشتهٔ ۲۷ ژانویه ۱۹۶۹ ) ، موسیقی دان و آهنگساز اهل اتریش بود.
هانس یلینک، ۵ دسامبر ۱۹۰۱ در وین متولد شد. در ۶ سالگی نواختنِ ویلن را آغاز و در ۷ سالگی شروع به یادگیری پیانو کرد. او در سال ۱۹۱۸ به عضویت حزب تازه تأسیس کمونیست اتریش درآمد.
وی در سال ۱۹۱۸ – ۱۹۱۹، در سمینار آهنگسازی که شونبرگ در مدرسه اوژن شوارتزوالد در وین ( با تمرکز بر کنترپوان و هارمونی ) برگزار کرد، به صورت مختصر از آرنولد شونبرگ و به طور خصوصی از آلبان برگ آموزش دید. این دو موسیقی دان بر او تأثیر گذاشتند تا آثار زیادی را به روش موسیقی دوازده نغمه ای بنویسد. هانس یلینک در سال ۱۹۲۰، تحصیلات خود را تحت نظر «فرانتس اشمیت» در آکادمی موسیقی وین آغاز کرد. اما در سال ۱۹۲۲ به دلایل مالی، تحصیل را رها کرد و پس از آن به صورت خودآموز به موسیقی پرداخت.
او برای تأمین هزینه های زندگی خود در وین، به عنوان آهنگساز مستقل و به عنوان پیانیست در بارها و سینماها، با نام مستعار «هانس الین» ظاهر شد. وی از سال ۱۹۵۸ تدریس در آکادمی موسیقی وین را آغاز کرد و از ۱۹۶۵ به عنوان استاد با آکادمی موسیقی وین همکاری داشت. در سال ۱۹۶۶ جایزهٔ بزرگ ایالتی اتریش به وی اعطا شد.
هانس یلینک از سال ۱۹۳۴ ( همزمان با نوشتن دومین کوارتت زهی خود، آپوس ۱۳ ) از شیوهٔ موسیقی دوازده نغمه ای، در همهٔ آثاری که به آن ها شمارهٔ اپوس می داد، استفاده کرد. او در سال ۱۹۵۶ در اثر «سه طرح آبی»، آپوس ۲۵، دودکافونیک را با موسیقی جاز ترکیب کرد.
از جمله شاگردان هانس یلینک می توان به نام هایی نظیر: پتر کوتیک، گونار سانستولد، سنستولد، ایگور اشتوهک، اریش اوربانر، جونسانگ باک، آن ماری اوربک، گریگوری رز، داوید انگلا و هاینز کارل گروبر اشاره کرد. علیرضا مشایخی، [ ۱] احمد پژمان[ ۲] و پرویز منصوری[ ۳] از موسیقی دانان سرشناس ایرانی نیز شاگرد وی بودند.
از جمله آثار هانس یلینک، به موارد زیر می توان اشاره نمود:
• ۱۳ آهنگ کوچک برای صدای انسان و پیانو، آپوس شماره ۱ ( ۱۹۲۷ )
• پرلود پاساکالیا و فوگ برای ارکستر مجلسی، آپوس شماره ۴، ( ۱۹۲۲ )
• ۳ ترانه بعد با شعر اریش کستنر ( ۱۹۳۰ )
• اولین کوارتت زهی آپوس شماره ۱۰ ( ۱۹۳۱ )
• سوییت برای ارکستر زهی، آپوس شماره ۱۱ ( ۱۹۳۱ )
• سمفونی شماره ۴ برای کوارتت زهی و ارکستر بزرگ، آپوس شماره ۱۲ ( ۱۹۳۱ )
• دومین کوارتت زهی، آپوس شماره ۱۳ ( ۱۹۳۴–۱۹۳۵ )
• اپرت بابی کالیگولا ( ۱۹۴۷–۱۹۵۳ )
• روشن است، آپوس شماره ۱۵ ( ۱۹۴۷–۱۹۵۲ )
• سمفونی برویس، آپوس شماره ۱۶ ( ۱۹۴۸–۱۹۵۰ )
• کنسرت برای ارکستر زهی، آپوس ۱۷ ( ۱۹۵۱ )
• فانتزی برای کلارینت، پیانو و ارکستر، آپوس شماره ۱۸ ( ۱۹۵۱ )
• کتاب الفبای موسیقی دوزاده نغمه ای برای پیانو، آپوس ۲۱ ( ۱۹۵۳–۱۹۵۴ )
• سمفونی شماره ۶، آپوس شماره ۲۲ ( ۱۹۵۳ )
• سلف پرتره مارکوس اورلیوس برای سخنران و چهار تکنواز ساز، آپوس شماره ۲۴ ( ۱۹۵۴ )
• سونات برای ویلن، آپوس شماره ۲۷ ( ۱۹۵۶ )
• در راه، برای سوپرانو، ویبرافون و کنترباس، آپوس شماره ۲۸ ( ۱۹۵۷ )
• چهار ترانه، با شعرهای فرانتس کیسلینگ، برای صدای میانه و پیانو، آپوس شماره ۲۹ ( ۱۹۵۷ )
• بالهٔ رقص در اطراف گل آبی استیل ( ۱۹۵۶–۱۹۵۹ )
• کانن عروسی، برای گروه کر مختلط ( ۱۹۵۹ )
• ده رام زنیا، برای ویلن و پیانو، آپوس شماره ۳۲ ( ۱۹۶۰ )
• اتود رای بوبا، برای پیانو و ارکستر بزرگ، آپوس شماره ۳۴ ( ۱۹۶۲ )
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفهانس یلینک، ۵ دسامبر ۱۹۰۱ در وین متولد شد. در ۶ سالگی نواختنِ ویلن را آغاز و در ۷ سالگی شروع به یادگیری پیانو کرد. او در سال ۱۹۱۸ به عضویت حزب تازه تأسیس کمونیست اتریش درآمد.
وی در سال ۱۹۱۸ – ۱۹۱۹، در سمینار آهنگسازی که شونبرگ در مدرسه اوژن شوارتزوالد در وین ( با تمرکز بر کنترپوان و هارمونی ) برگزار کرد، به صورت مختصر از آرنولد شونبرگ و به طور خصوصی از آلبان برگ آموزش دید. این دو موسیقی دان بر او تأثیر گذاشتند تا آثار زیادی را به روش موسیقی دوازده نغمه ای بنویسد. هانس یلینک در سال ۱۹۲۰، تحصیلات خود را تحت نظر «فرانتس اشمیت» در آکادمی موسیقی وین آغاز کرد. اما در سال ۱۹۲۲ به دلایل مالی، تحصیل را رها کرد و پس از آن به صورت خودآموز به موسیقی پرداخت.
او برای تأمین هزینه های زندگی خود در وین، به عنوان آهنگساز مستقل و به عنوان پیانیست در بارها و سینماها، با نام مستعار «هانس الین» ظاهر شد. وی از سال ۱۹۵۸ تدریس در آکادمی موسیقی وین را آغاز کرد و از ۱۹۶۵ به عنوان استاد با آکادمی موسیقی وین همکاری داشت. در سال ۱۹۶۶ جایزهٔ بزرگ ایالتی اتریش به وی اعطا شد.
هانس یلینک از سال ۱۹۳۴ ( همزمان با نوشتن دومین کوارتت زهی خود، آپوس ۱۳ ) از شیوهٔ موسیقی دوازده نغمه ای، در همهٔ آثاری که به آن ها شمارهٔ اپوس می داد، استفاده کرد. او در سال ۱۹۵۶ در اثر «سه طرح آبی»، آپوس ۲۵، دودکافونیک را با موسیقی جاز ترکیب کرد.
از جمله شاگردان هانس یلینک می توان به نام هایی نظیر: پتر کوتیک، گونار سانستولد، سنستولد، ایگور اشتوهک، اریش اوربانر، جونسانگ باک، آن ماری اوربک، گریگوری رز، داوید انگلا و هاینز کارل گروبر اشاره کرد. علیرضا مشایخی، [ ۱] احمد پژمان[ ۲] و پرویز منصوری[ ۳] از موسیقی دانان سرشناس ایرانی نیز شاگرد وی بودند.
از جمله آثار هانس یلینک، به موارد زیر می توان اشاره نمود:
• ۱۳ آهنگ کوچک برای صدای انسان و پیانو، آپوس شماره ۱ ( ۱۹۲۷ )
• پرلود پاساکالیا و فوگ برای ارکستر مجلسی، آپوس شماره ۴، ( ۱۹۲۲ )
• ۳ ترانه بعد با شعر اریش کستنر ( ۱۹۳۰ )
• اولین کوارتت زهی آپوس شماره ۱۰ ( ۱۹۳۱ )
• سوییت برای ارکستر زهی، آپوس شماره ۱۱ ( ۱۹۳۱ )
• سمفونی شماره ۴ برای کوارتت زهی و ارکستر بزرگ، آپوس شماره ۱۲ ( ۱۹۳۱ )
• دومین کوارتت زهی، آپوس شماره ۱۳ ( ۱۹۳۴–۱۹۳۵ )
• اپرت بابی کالیگولا ( ۱۹۴۷–۱۹۵۳ )
• روشن است، آپوس شماره ۱۵ ( ۱۹۴۷–۱۹۵۲ )
• سمفونی برویس، آپوس شماره ۱۶ ( ۱۹۴۸–۱۹۵۰ )
• کنسرت برای ارکستر زهی، آپوس ۱۷ ( ۱۹۵۱ )
• فانتزی برای کلارینت، پیانو و ارکستر، آپوس شماره ۱۸ ( ۱۹۵۱ )
• کتاب الفبای موسیقی دوزاده نغمه ای برای پیانو، آپوس ۲۱ ( ۱۹۵۳–۱۹۵۴ )
• سمفونی شماره ۶، آپوس شماره ۲۲ ( ۱۹۵۳ )
• سلف پرتره مارکوس اورلیوس برای سخنران و چهار تکنواز ساز، آپوس شماره ۲۴ ( ۱۹۵۴ )
• سونات برای ویلن، آپوس شماره ۲۷ ( ۱۹۵۶ )
• در راه، برای سوپرانو، ویبرافون و کنترباس، آپوس شماره ۲۸ ( ۱۹۵۷ )
• چهار ترانه، با شعرهای فرانتس کیسلینگ، برای صدای میانه و پیانو، آپوس شماره ۲۹ ( ۱۹۵۷ )
• بالهٔ رقص در اطراف گل آبی استیل ( ۱۹۵۶–۱۹۵۹ )
• کانن عروسی، برای گروه کر مختلط ( ۱۹۵۹ )
• ده رام زنیا، برای ویلن و پیانو، آپوس شماره ۳۲ ( ۱۹۶۰ )
• اتود رای بوبا، برای پیانو و ارکستر بزرگ، آپوس شماره ۳۴ ( ۱۹۶۲ )
wiki: هانس یلینک