ویلن

ویلن (شخصیت). ویلن ( به انگلیسی: villain ) بدذات[ ۱] یا شرور ( همچنین به عنوان کلاه سیاه ( به انگلیسی: black hat ) ، مرد بد، ( به انگلیسی: bad guy ) زن بد ( به انگلیسی: villainess ) نیز شناخته می شود ) شخصیت نمایشی شروری است که اغلب برای شخصیت های مثبت نقشه های پلید طرح ریزی می کند.
اصطلاح آنتاگونیست ( به انگلیسی: Antagonist ) در فارسی به اشتباه با ویلن ( Villain ) یکسان در نظر گرفته می شود. در علم روایت شناسی، واژه آنتاگونیست در برابر پروتنگیست است و اشاره به شخصیتی ( از لحاظ اخلاقی خوب یا بدی ملاک نیست ) دارد که با پروتگنیست ( به انگلیسی: Protagonist ) در تنش ( به انگلیسی: Conflict ) است و خط روایی داستان معمولا پروتگنسیت را از منظر اول شخص یا سوم شخص روایی دنبال می کند. [ ۲]

ویلِن (villein)
دهقانی که در چارچوب نظام فئودالیته در اروپای قرون وسطا موظف به پرداخت وجوه و ارائه خدمات به خاوند در ازای دریافت زمین بود. ویلن ها با آنکه برده نبودند و در اسناد قرون وسطایی از آنان با عنوان آزادمرد و آزادزن یاد شده، آزاد نبودند. آنان حق ترک زمین خاوند را نداشتند و مشمول تعهدات فراوانی در قبال او بودند، ازجمله هرهفته دو الی سه روز کار بر روی تیول خاوند، کشت وکار اضافی و پرداخت مقادیری به صورت نقدی و جنسی به خاوند. در زمان تدوین نامۀ ثبت املاک (۱۰۸۷م) ویلن ها اکثریت جمعیت انگلستان را تشکیل می دادند و نیروی کار تیول ها بودند. جایگاه اجتماعی آنان رفته رفته روبه افول نهاد، به طوری که در اوایل قرن ۱۴م به لحاظ شخصی و حقوقی تفاوت چندانی با بردگان نداشتند. اما در نیمۀ دوم قرن ۱۴م به دنبال بروز کمبود شدید نیروی کار براثر مرگ سیاه ارتقای رتبه یافتند. در قرن ۱۵م نظام مبتنی بر ویلن در انگلستان جایش را به نظامی مبتنی بر اجاره و کار آزاد داد، اما در فرانسه تا ۱۷۸۹ ادامه یافت. چنانکه از شواهدی چون «پیرس شخم کار» (حدود ۱۳۹۴م) و نقاشی هایی مثل مزامیر لاترل (۱۳۴۰م) بر می آید ویلنِ قرون وسطایی قطعاً زندگی پرمشقتی داشته است.