هارمونی چهاربخشی ( انگلیسی: Four - part harmony ) ، اصطلاحی است در موسیقی که قسمت های مختلف یک قطعۀ هارمونیک، برای چهار صدای انسانی یا چهار ساز و یا یک ساز تنها مانند کیبورد ساخته می شود. در این ساختار، هر کدام از پارت های موسیقی می تواند در هر آکورد، نُتِ متفاوتی نسبت به بخش های دیگر داشته باشد.
چهار صدای اصلی در «هارمونی چهاربخشی» معمولاً برای سوپرانو ( یا صدای کودکان ) ، [ ۲] آلتو ( یا کنترآلتو ) ، تِنور ( یا کنترتنور ) و باس نوشته می شود. از آنجایی که وسعتِ صدای انسانی گسترهٔ صوتی محدودی دارد، خوانندگان قادر نیستند همهٔ زیروبمی هایی را که از چارچوب صدای آنها خارج است، اجرا کنند. [ ۳]
تلاش هایی که لازم است برای تصنیف «هارمونی چهاربخشی» انجام شود، بسیار متفاوت است. قطعاتی که در چنین سبکی نوشته شده اند، معمولاً توسط ساز کیبورد، یک گروهِ کوارتت سازی یا آوازی یا حتی یک گروه کر بزرگ انجام می گیرد که هر بخش آن توسط چندین خواننده اجرا می شود.
در موسیقی دورهٔ باروک مجموعه ای از قوانین برای صدای پیشرو در «هارمونی چهاربخشی» تدوین شد. در این قوانین پایه آکورد به بخش باس اختصاص داده شد، اگرچه گاهی اوقات می توان پنجم یا سوم آکورد را در این بخش گنجاند. در این قوانین اگر آکورد سه صدایی باشد، پایهٔ آکورد معمولاً توسط یکی از صداهای دیگر تکرار می شود. همچنین هنگامی که دو صدا در فواصل درست ( چهارم درست، پنجم درست و اکتاو ) هارمونیزه می شوند، تقریباً همیشه از تکرار به همان فاصله بینِ دو صدا ( حرکت موازی نیز نامیده می شود ) ، اجتناب می شود.
قانون دیگر در ارتباط با کادانس کامل است. در چنین کادانس هایی نت هفتمِ گام ( محسوس ) باید مرحله به مرحله به سوی نت پایه حرکت کند، بدین معنا که صدای پیشرو باید از نت محسوس به نت پایه حل شود، و اگر آکورد هفت نمایان باشد، نت چهارمِ گام ( زیرنمایان ) می بایست به نت سوم ( میانی ) حل شود.
یکی دیگر از قواعد برای تصنیف «هارمونی چهاربخشی»، گسترهٔ صوتی وکال است. از آنجایی که این نوع از موسیقی معمولاً برای گروه های کر چهاربخشی نوشته می شود، هر صدایی باید بتواند مناسب با گروه کر خوانده شود، بنابراین لازم است در محدودۀ یک صدای مشخص باقی بماند. علاوه بر این، خواندن هر صدا باید آسان باشد، بدین معنی که باید از پرش با فاصلهٔ زیاد در یک صدا اجتناب کرد و در عوض از حرکت متصل استفاده کرد. همچنین گذشتنِ بخش های صدا از یکدیگر ممنوع است، برای مثال صدایی که بخش آلتو را می خواند نباید بالاتر از صدای سوپرانو قرار بگیرد ( یا بالعکس ) و به همین ترتیب برای بخش های دیگر نیز این قوانین رعایت می شود. صداها نیز می بایست به صورت معقول نزدیک به یکدیگر باقی بمانند و فاصلهٔ بخش های صدا نسبت به هم ( به جز بخش باس ) ، از یک اکتاو تجاوز نکند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفچهار صدای اصلی در «هارمونی چهاربخشی» معمولاً برای سوپرانو ( یا صدای کودکان ) ، [ ۲] آلتو ( یا کنترآلتو ) ، تِنور ( یا کنترتنور ) و باس نوشته می شود. از آنجایی که وسعتِ صدای انسانی گسترهٔ صوتی محدودی دارد، خوانندگان قادر نیستند همهٔ زیروبمی هایی را که از چارچوب صدای آنها خارج است، اجرا کنند. [ ۳]
تلاش هایی که لازم است برای تصنیف «هارمونی چهاربخشی» انجام شود، بسیار متفاوت است. قطعاتی که در چنین سبکی نوشته شده اند، معمولاً توسط ساز کیبورد، یک گروهِ کوارتت سازی یا آوازی یا حتی یک گروه کر بزرگ انجام می گیرد که هر بخش آن توسط چندین خواننده اجرا می شود.
در موسیقی دورهٔ باروک مجموعه ای از قوانین برای صدای پیشرو در «هارمونی چهاربخشی» تدوین شد. در این قوانین پایه آکورد به بخش باس اختصاص داده شد، اگرچه گاهی اوقات می توان پنجم یا سوم آکورد را در این بخش گنجاند. در این قوانین اگر آکورد سه صدایی باشد، پایهٔ آکورد معمولاً توسط یکی از صداهای دیگر تکرار می شود. همچنین هنگامی که دو صدا در فواصل درست ( چهارم درست، پنجم درست و اکتاو ) هارمونیزه می شوند، تقریباً همیشه از تکرار به همان فاصله بینِ دو صدا ( حرکت موازی نیز نامیده می شود ) ، اجتناب می شود.
قانون دیگر در ارتباط با کادانس کامل است. در چنین کادانس هایی نت هفتمِ گام ( محسوس ) باید مرحله به مرحله به سوی نت پایه حرکت کند، بدین معنا که صدای پیشرو باید از نت محسوس به نت پایه حل شود، و اگر آکورد هفت نمایان باشد، نت چهارمِ گام ( زیرنمایان ) می بایست به نت سوم ( میانی ) حل شود.
یکی دیگر از قواعد برای تصنیف «هارمونی چهاربخشی»، گسترهٔ صوتی وکال است. از آنجایی که این نوع از موسیقی معمولاً برای گروه های کر چهاربخشی نوشته می شود، هر صدایی باید بتواند مناسب با گروه کر خوانده شود، بنابراین لازم است در محدودۀ یک صدای مشخص باقی بماند. علاوه بر این، خواندن هر صدا باید آسان باشد، بدین معنی که باید از پرش با فاصلهٔ زیاد در یک صدا اجتناب کرد و در عوض از حرکت متصل استفاده کرد. همچنین گذشتنِ بخش های صدا از یکدیگر ممنوع است، برای مثال صدایی که بخش آلتو را می خواند نباید بالاتر از صدای سوپرانو قرار بگیرد ( یا بالعکس ) و به همین ترتیب برای بخش های دیگر نیز این قوانین رعایت می شود. صداها نیز می بایست به صورت معقول نزدیک به یکدیگر باقی بمانند و فاصلهٔ بخش های صدا نسبت به هم ( به جز بخش باس ) ، از یک اکتاو تجاوز نکند.
wiki: هارمونی چهاربخشی