نیروی زمینی آلمان. نیروی زمینی آلمان ( به آلمانی: Deutsches Heer ) بخش زمینی نیروهای مسلح جمهوری فدرال آلمان است. این نیرو در سال ۱۹۵۵ به عنوان بخشی از بوندس وهر، نیروهای مسلح آلمان غربی همراه با دویچه مارینه ( نیروی دریایی ) و لوفت وافه ( نیروی هوایی ) تأسیس شد. نیروی زمینی آلمان تا تاریخ آوریل ۲۰۲۰[ بروزرسانی] تعداد ۶۴ هزار نفر نیرو داشت. [ ۲]
نیروی زمینی آلمان به پیروی از یک دکترین واحد مجهز، سازمان یافته و آموزش داده شد و در سال ۱۸۷۱ طی وحدت آلمان تحت رهبری پروس با یک فرماندهی به طور دائم متحد شد. از سال ۱۸۷۱ تا ۱۹۱۹ تحت عنوان نیروی زمینی آلمان نام رسمی نیروهای زمینی آلمان بود. به دنبال شکست آلمان در جنگ جهانی اول و پایان امپراتوری آلمان، ارتش اصلی منحل شد. از سال ۱۹۲۱ تا ۱۹۳۵ نام نیروهای زمینی آلمان رایشسور و از ۱۹۳۵ تا ۱۹۴۵ با نام نیروی زمینی آلمان استفاده شد. هیر یکی از دو نیروی زمینی رایش سوم در طول جنگ جهانی دوم بود، اما، بر خلاف هیر، وافن اس اس شاخه ای از ورماخت نبود بلکه یک نیروی جنگی تحت اس اس متعلق به حزب نازی بود. [ ۳]
پس از جنگ جهانی دوم، آلمان به دو قسمت تقسیم شد، جمهوری فدرال آلمان ( آلمان غربی ) و جمهوری دموکراتیک آلمان ( آلمان شرقی ) و هر دو ارتش خود را تشکیل دادند: در ۱۲ نوامبر ۱۹۵۵ اولین نیروهای تازه کار خدمت خود را آغاز کردند در آلمان غربی هیر، در حالی که در ۱ مارس ۱۹۵۶ لندسترایتکرفت Landstreitkräfte der NVA ( نیروهای زمینی ارتش ملی خلق ) آلمان شرقی تأسیس شد. در طول جنگ سرد، ارتش آلمان غربی در ساختار فرماندهی ناتو کاملاً ادغام شد در حالی که لندسترایتکرفت بخشی از پیمان ورشو بود. پس از اتحاد دوباره آلمان در سال ۱۹۹۰، لندسترایتکرفت تا حدی در ارتش آلمان ادغام شد. از آن زمان، ارتش آلمان در عملیات های حفظ صلح در سراسر جهان و از سال ۲۰۰۲ نیز در عملیات های جنگی در افغانستان به عنوان بخشی از نیروهای بین المللی کمک به امنیت ناتو استخدام شده است.
به دنبال جنگ جهانی دوم، متفقین در ۲۰ اوت ۱۹۴۶ ورماخت را با تمام شعبات خود منحل کردند. با این حال یک سال پس از تأسیس جمهوری فدرال آلمان در ماه مه ۱۹۴۹ و به دلیل افزایش روابط آن با غرب در زمان صدراعظمی، کنراد آدنوئر، مجمع مشورتی اروپا شروع به بررسی تشکیل یک انجمن دفاعی اروپا با مشارکت آلمان در ۱۱ اوت ۱۹۵۰ نمود. افسران عالیرتبه سابق ورماخت در یادداشت هیمرودر طرحی را برای «گروه آلمان در یک نیروی بین المللی برای دفاع از اروپای غربی» ترسیم کردند. برای نیروهای زمینی آلمان، این تفاهم نامه تشکیل یک ارتش ۲۵۰٬۰۰۰ قدرتمند را پیش بینی کرده است. افسران نیاز به تشکیل دوازده لشکر پنزر و شش ستاد سپاه با نیروهای سپاه همراه را دیدند، زیرا فقط لشکرهای زرهی می توانستند یک نیروی جنگی را جمع کنند تا نیروهای بسیار برتر پیمان ورشو را به عقب برگردانند. [ ۴]
نیروی زمینی آلمان به پیروی از یک دکترین واحد مجهز، سازمان یافته و آموزش داده شد و در سال ۱۸۷۱ طی وحدت آلمان تحت رهبری پروس با یک فرماندهی به طور دائم متحد شد. از سال ۱۸۷۱ تا ۱۹۱۹ تحت عنوان نیروی زمینی آلمان نام رسمی نیروهای زمینی آلمان بود. به دنبال شکست آلمان در جنگ جهانی اول و پایان امپراتوری آلمان، ارتش اصلی منحل شد. از سال ۱۹۲۱ تا ۱۹۳۵ نام نیروهای زمینی آلمان رایشسور و از ۱۹۳۵ تا ۱۹۴۵ با نام نیروی زمینی آلمان استفاده شد. هیر یکی از دو نیروی زمینی رایش سوم در طول جنگ جهانی دوم بود، اما، بر خلاف هیر، وافن اس اس شاخه ای از ورماخت نبود بلکه یک نیروی جنگی تحت اس اس متعلق به حزب نازی بود. [ ۳]
پس از جنگ جهانی دوم، آلمان به دو قسمت تقسیم شد، جمهوری فدرال آلمان ( آلمان غربی ) و جمهوری دموکراتیک آلمان ( آلمان شرقی ) و هر دو ارتش خود را تشکیل دادند: در ۱۲ نوامبر ۱۹۵۵ اولین نیروهای تازه کار خدمت خود را آغاز کردند در آلمان غربی هیر، در حالی که در ۱ مارس ۱۹۵۶ لندسترایتکرفت Landstreitkräfte der NVA ( نیروهای زمینی ارتش ملی خلق ) آلمان شرقی تأسیس شد. در طول جنگ سرد، ارتش آلمان غربی در ساختار فرماندهی ناتو کاملاً ادغام شد در حالی که لندسترایتکرفت بخشی از پیمان ورشو بود. پس از اتحاد دوباره آلمان در سال ۱۹۹۰، لندسترایتکرفت تا حدی در ارتش آلمان ادغام شد. از آن زمان، ارتش آلمان در عملیات های حفظ صلح در سراسر جهان و از سال ۲۰۰۲ نیز در عملیات های جنگی در افغانستان به عنوان بخشی از نیروهای بین المللی کمک به امنیت ناتو استخدام شده است.
به دنبال جنگ جهانی دوم، متفقین در ۲۰ اوت ۱۹۴۶ ورماخت را با تمام شعبات خود منحل کردند. با این حال یک سال پس از تأسیس جمهوری فدرال آلمان در ماه مه ۱۹۴۹ و به دلیل افزایش روابط آن با غرب در زمان صدراعظمی، کنراد آدنوئر، مجمع مشورتی اروپا شروع به بررسی تشکیل یک انجمن دفاعی اروپا با مشارکت آلمان در ۱۱ اوت ۱۹۵۰ نمود. افسران عالیرتبه سابق ورماخت در یادداشت هیمرودر طرحی را برای «گروه آلمان در یک نیروی بین المللی برای دفاع از اروپای غربی» ترسیم کردند. برای نیروهای زمینی آلمان، این تفاهم نامه تشکیل یک ارتش ۲۵۰٬۰۰۰ قدرتمند را پیش بینی کرده است. افسران نیاز به تشکیل دوازده لشکر پنزر و شش ستاد سپاه با نیروهای سپاه همراه را دیدند، زیرا فقط لشکرهای زرهی می توانستند یک نیروی جنگی را جمع کنند تا نیروهای بسیار برتر پیمان ورشو را به عقب برگردانند. [ ۴]
wiki: نیروی زمینی آلمان
نیروی زمینی آلمان (۱۹۴۵–۱۹۳۵). نیروی زمینی آلمان ( آلمانی: Heer, تلفظ آلمانی: ) شاخه زمینی ورماخت، نیروهای مسلح آلمان از ۱۹۳۵ تا ۱۹۴۵ بود. این نیرو پس از آغاز تسلیح مجدد آلمان با زیر پا گذاشته شدن علنی محدودیت های پیمان ورسای در سال ۱۹۳۵ جایگزین رایشس هیر، نیروی زمینی رایشسور، نیروهای مسلح جمهوری وایمار شد. در پی انضمام اتریش به آلمان در سال ۱۹۳۸ نیروی زمینی این کشور نیز جزوی از نیروی زمینی آلمان شد. نیروی زمینی آلمان مبدع رزم برق آسا موسوم به بلیتس کریگ، جهت کسب پیروزی های سریع علیه دشمنانی با قدرت بیشتر بود.
این نیرو در اوت ۱۹۴۶ رسماً منحل شد. در طول جنگ جهانی دوم حدود ۱۳٫۶ میلیون نفر شامل نیروهای داوطلب و سربازان وظیفه در این نیرو خدمت کردند.
پس از شکست امپراتوری آلمان و پایان جنگ جهانی اول، فاتحان پیمان ورسای را بر آلمان تحمیل کردند. بر اساس این پیمان نیروی زمینی این کشور به یک نیروی ۱۰۰ هزار نفری با تنها ۴ هزار افسر محدود شد که با انفصال اجباری صدها هزار نفر از خدمت از جمله ده ها هزار افسر، فقط می توانستند نقش امنیت داخلی و مرزبانی را ایفا کند. این نیروی زمینی صرفاً می توانست ۲۱ هنگ پیاده نظام هر یک با ۳ گردان پیاده نظام، یک گردان آموزش و یک گردان خمپاره انداز و ۷ هنگ توپخانه هر یک با سه گردان در کنار هفت گردان مهندسی، بهداری، مخابرات و موتوریزه که مجموعاً هفت لشکر پیاده نظام را تشکیل می دادند، در اختیار داشته باشد. علاوه بر انحلال و ممنوعیت ستاد کل و دانشکده های جنگ و افسری، نیروی زمینی آلمان از داشتن تانک و توپخانه با کالیبر بیش از ۱۰۵ میلی متر نیز محروم شد. جهت حصول اطمینان از عدم امکان آماده سازی جهت یک جنگ بزرگ دیگر، نیروهای ذخیره و مهمات انبار شده نیروی زمینی این کشور نیز محدود گشتند. [ ۱]
حاکمیت جدید آلمان که به جمهوری وایمار شهرت یافت، در سال ۱۹۱۹ با سازمان دهی نیروهای پیشین، یک نیروی مسلح موقت جهت پر کردن خلع ایجاد نمود که رایشسور ( Reichswehr ) نام گرفت و به دلیل ممنوعیت وجود ستاد کل، عملاً زیر نظر وزارت دفاع بود. نیروی زمینی این سازمان رایشس هیر ( Reichsheer ) نامیده شد. با توجه به منع شدن نیروی زمینی آلمان بر اساس پیمان ورسای از داشتن فرمانده کل، وزارت دفاع توصیه فن زکت مبنی بر تشکیل «فرماندهی نیروی زمینی» را پذیرفت. «دفتر نیرو» یکی از بخش های فرماندهی نیروی زمینی به حساب می آمد. قدرت واقعی نیروی زمینی در این دفتر متمرکز گشته بود که در حقیقت به طور مخفیانه نقش ستاد کل را ایفا می نمود. سازمان این نیرو انعطاف بالایی داشت و به راحتی می توانست به منظور اداره یک نیروی زمینی بسیار بزرگ تر گسترش یابد. [ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین نیرو در اوت ۱۹۴۶ رسماً منحل شد. در طول جنگ جهانی دوم حدود ۱۳٫۶ میلیون نفر شامل نیروهای داوطلب و سربازان وظیفه در این نیرو خدمت کردند.
پس از شکست امپراتوری آلمان و پایان جنگ جهانی اول، فاتحان پیمان ورسای را بر آلمان تحمیل کردند. بر اساس این پیمان نیروی زمینی این کشور به یک نیروی ۱۰۰ هزار نفری با تنها ۴ هزار افسر محدود شد که با انفصال اجباری صدها هزار نفر از خدمت از جمله ده ها هزار افسر، فقط می توانستند نقش امنیت داخلی و مرزبانی را ایفا کند. این نیروی زمینی صرفاً می توانست ۲۱ هنگ پیاده نظام هر یک با ۳ گردان پیاده نظام، یک گردان آموزش و یک گردان خمپاره انداز و ۷ هنگ توپخانه هر یک با سه گردان در کنار هفت گردان مهندسی، بهداری، مخابرات و موتوریزه که مجموعاً هفت لشکر پیاده نظام را تشکیل می دادند، در اختیار داشته باشد. علاوه بر انحلال و ممنوعیت ستاد کل و دانشکده های جنگ و افسری، نیروی زمینی آلمان از داشتن تانک و توپخانه با کالیبر بیش از ۱۰۵ میلی متر نیز محروم شد. جهت حصول اطمینان از عدم امکان آماده سازی جهت یک جنگ بزرگ دیگر، نیروهای ذخیره و مهمات انبار شده نیروی زمینی این کشور نیز محدود گشتند. [ ۱]
حاکمیت جدید آلمان که به جمهوری وایمار شهرت یافت، در سال ۱۹۱۹ با سازمان دهی نیروهای پیشین، یک نیروی مسلح موقت جهت پر کردن خلع ایجاد نمود که رایشسور ( Reichswehr ) نام گرفت و به دلیل ممنوعیت وجود ستاد کل، عملاً زیر نظر وزارت دفاع بود. نیروی زمینی این سازمان رایشس هیر ( Reichsheer ) نامیده شد. با توجه به منع شدن نیروی زمینی آلمان بر اساس پیمان ورسای از داشتن فرمانده کل، وزارت دفاع توصیه فن زکت مبنی بر تشکیل «فرماندهی نیروی زمینی» را پذیرفت. «دفتر نیرو» یکی از بخش های فرماندهی نیروی زمینی به حساب می آمد. قدرت واقعی نیروی زمینی در این دفتر متمرکز گشته بود که در حقیقت به طور مخفیانه نقش ستاد کل را ایفا می نمود. سازمان این نیرو انعطاف بالایی داشت و به راحتی می توانست به منظور اداره یک نیروی زمینی بسیار بزرگ تر گسترش یابد. [ ۲]
