نیروی دریایی امپریال روسیه ( انگلیسی: Imperial Russian Navy ) نیروی دریایی امپراتوری روسیه بود. به طور رسمی در سال ۱۶۹۶ تأسیس شد و تا زمانی که در جریان انقلاب فوریه ۱۹۱۷ منحل شد، ادامه یافت. این نیرو از نیروی کوچکتر، پیش از آن که تزار پتر کبیر بنیانگذاری نیروی دریایی منظم روسیه در دور دوم مبارزات آزوف به وجود بیاید، توسعه یافت.
نیروی دریایی امپراتوری افسران خود را از طبقه اشراف امپراتوری که به کلیسای ارتدکس روسیه تعلق داشتند، جذب کرد. اشراف جوان شروع به آموزش برای رهبری در مدرسه ملی نیروی دریایی کردند. از سال ۱۸۱۸ به بعد، تنها افسران نیروی دریایی امپراتوری روسیه به سمت مدیر ارشد شرکت روسی - آمریکایی مستقر در آمریکای روسیه ( آلاسکای کنونی ) برای استعمار و توسعه تجارت خز منصوب شدند. اگرچه نیروی دریایی اولیه امپراتوری در ابتدا از ملوانان خارجی حقوق بگیر استفاده می کرد، اما دولت شروع به استخدام ملوانان بومی به عنوان سرباز وظیفه کرد ( همانطور که مردان برای خدمت در ارتش بودند ) . خدمت در نیروی دریایی مادام العمر بود. بسیاری از فرماندهان نیروی دریایی و نیروهای استخدام شده از سرزمین های غیر روسی امپراتوری روسیه با سنت های دریایی - فنلاند و ( به ویژه ) استان های بالتیک آمده بودند.
نیروی دریایی روسیه به دلیل پیشرفت کند فنی و اقتصادی امپراتوری در نیمه اول قرن نوزدهم وارد دوره افول شد. در اواخر قرن و در زمان امپراتور نیکلای دوم ( ۱۹۱۷ - ۱۸۹۴ ) احیا شد، اما بیشتر ناوگان اقیانوس آرام آن ( همراه با ناوگان بالتیک که به خاور دور فرستاده شد ) در جنگ روسیه و ژاپن ۱۹۰۴ - ۱۹۰۵ به صورت تحقیرآمیز نابود شد.
نیروی دریایی در طول جنگ جهانی اول تجربیات متفاوتی داشت، به طوری که آلمان ها عموماً در دریای بالتیک دست برتر را به دست آوردند، در حالی که روس ها کنترل دریای سیاه را به دست گرفتند. انقلاب روسیه پایان نیروی دریایی امپراتوری بود. افسران آن عمدتاً با امپراتور همسو بودن، اما ملوانان جزو مخالفان تزار بودند و در طول جنگ داخلی روسیه در سالهای ۱۹۱۷ - ۱۹۲۲ هر دو طرف از هم جدا شدند. نیروی دریایی شوروی که در سال ۱۹۱۸ پس از انقلاب به عنوان ناوگان سرخ تأسیس شد، کشتی های موجود را در اختیار گرفت.
از نظر استراتژیک، نیروی دریایی امپراتوری روسیه با دو مسئله اساسی مواجه بود:
۱ - استفاده از بنادر بدون یخ
۲ - دسترسی آزاد به دریاهای آزاد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنیروی دریایی امپراتوری افسران خود را از طبقه اشراف امپراتوری که به کلیسای ارتدکس روسیه تعلق داشتند، جذب کرد. اشراف جوان شروع به آموزش برای رهبری در مدرسه ملی نیروی دریایی کردند. از سال ۱۸۱۸ به بعد، تنها افسران نیروی دریایی امپراتوری روسیه به سمت مدیر ارشد شرکت روسی - آمریکایی مستقر در آمریکای روسیه ( آلاسکای کنونی ) برای استعمار و توسعه تجارت خز منصوب شدند. اگرچه نیروی دریایی اولیه امپراتوری در ابتدا از ملوانان خارجی حقوق بگیر استفاده می کرد، اما دولت شروع به استخدام ملوانان بومی به عنوان سرباز وظیفه کرد ( همانطور که مردان برای خدمت در ارتش بودند ) . خدمت در نیروی دریایی مادام العمر بود. بسیاری از فرماندهان نیروی دریایی و نیروهای استخدام شده از سرزمین های غیر روسی امپراتوری روسیه با سنت های دریایی - فنلاند و ( به ویژه ) استان های بالتیک آمده بودند.
نیروی دریایی روسیه به دلیل پیشرفت کند فنی و اقتصادی امپراتوری در نیمه اول قرن نوزدهم وارد دوره افول شد. در اواخر قرن و در زمان امپراتور نیکلای دوم ( ۱۹۱۷ - ۱۸۹۴ ) احیا شد، اما بیشتر ناوگان اقیانوس آرام آن ( همراه با ناوگان بالتیک که به خاور دور فرستاده شد ) در جنگ روسیه و ژاپن ۱۹۰۴ - ۱۹۰۵ به صورت تحقیرآمیز نابود شد.
نیروی دریایی در طول جنگ جهانی اول تجربیات متفاوتی داشت، به طوری که آلمان ها عموماً در دریای بالتیک دست برتر را به دست آوردند، در حالی که روس ها کنترل دریای سیاه را به دست گرفتند. انقلاب روسیه پایان نیروی دریایی امپراتوری بود. افسران آن عمدتاً با امپراتور همسو بودن، اما ملوانان جزو مخالفان تزار بودند و در طول جنگ داخلی روسیه در سالهای ۱۹۱۷ - ۱۹۲۲ هر دو طرف از هم جدا شدند. نیروی دریایی شوروی که در سال ۱۹۱۸ پس از انقلاب به عنوان ناوگان سرخ تأسیس شد، کشتی های موجود را در اختیار گرفت.
از نظر استراتژیک، نیروی دریایی امپراتوری روسیه با دو مسئله اساسی مواجه بود:
۱ - استفاده از بنادر بدون یخ
۲ - دسترسی آزاد به دریاهای آزاد.
