نقطه تبادل اطلاعات ( Internet exchange point یا IX یا IXP ) یک زیرساخت فیزیکی است که از طریق آن مراکز ارائه دهنده خدمات اینترنتی ( ISPs ) و شبکه های تحویل محتوا ( CDNs ) قادر خواهند بود که ترافیک اینترنت را بین شبکه های خود مبادله کنند ( سامانه خودگردان ) . [ ۱]
این زیرساخت عمل تقسیم بندی ترافیک اینترنت توسط ISPها را که در نهایت منجر به جریان های ترانزیت ارتباطاتی مخابراتی می شود را کاهش می دهد که نتیجه آن کاهش میانگین نرخ هزینه تحویل اطلاعات بر bit است.
نقطه تبادل اینترنت بخشی از ترافیک ارائه دهندگان سرویس اینترنت را که باید بین آنها مبادله شود را کاهش می دهد، در نتیجه میانگین هزینه تحویل هر بیت از سرویس آنها کاهش می یابد. علاوه براین، افزایش تعداد مسیرهای موجود از طریق نقطه تبادل اینترنت باعث بهبود کارآیی مسیریابی و تحمل خطا می شود. به علاوه نقاط تبادل اینترنت ویژگی هایی که اقتصاددانان از آن به عنوان اثر شبکه نام می برند را به نمایش می گذارند.
نقاط تبادل اینترنت با عنوان نقاط دسترسی شبکه[ الف] شکل گرفت، که جزیی کلیدی از طرح سازمان ملی اطلاعات[ ب] ال گور بود؛ این طرح، گذار را از دوران اینترنت دولتی شبکه بنیاد ملی علوم[ پ] به اینترنت تجاری امروزی تعریف می کرد ( دورانی که دسترسی به اینترنت تحت حمایت دولت بود و ترافیک خصوصی ممنوع بود ) . در این طرح، چهار نقطه دسترسی شبکه، به عنوان امکانات انتقال داده ها تعریف شدند که ارائه دهندگان خدمات شبکه[ ت] ترافیک را در این نقاط دسترسی مبادله می کردند. این طرح، جایگزینی برای اینترنت دولتی شبکه بنیاد ملی علوم بود. [ ۲] [ ۳] بنیاد ملی علوم برای پشتیبانی از این چهار نقطه دسترسی شبکه، در طی قراردادهایی آنها را اجاره داد؛ یکی به متروپولیتن فیبر سیستمز دیتانت برای متروپولیتن اریا ایکسچینج - شرق که از قبل در واشنگتن موجود بود و سه مورد دیگر به اسپرینت، آمریتک و پاسیفیک بل برای امکانات جدید با طرح ها و فناوری های مختلف، در نیویورک ( در واقع پنساکن، نیوجرسی ) ، شیکاگو و کالیفرنیا. [ ۴] این طرح انتقال موفقیت آمیز بود و پلی شد تا اینترنت از یک پروژه آزمایشی دانشگاهی با بودجه دولتی، به اینترنت امروزی برسد که بسیاری از رقبای بخش خصوصی با همکاریشان، شبکه ای از شبکه ها را ایجاد کردند و پهنای باند اینترنت را از نقاط تولید آن در نقاط تبادل اینترنت به سایت های مصرفی اش در مکان های کاربران انتقال دادند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین زیرساخت عمل تقسیم بندی ترافیک اینترنت توسط ISPها را که در نهایت منجر به جریان های ترانزیت ارتباطاتی مخابراتی می شود را کاهش می دهد که نتیجه آن کاهش میانگین نرخ هزینه تحویل اطلاعات بر bit است.
نقطه تبادل اینترنت بخشی از ترافیک ارائه دهندگان سرویس اینترنت را که باید بین آنها مبادله شود را کاهش می دهد، در نتیجه میانگین هزینه تحویل هر بیت از سرویس آنها کاهش می یابد. علاوه براین، افزایش تعداد مسیرهای موجود از طریق نقطه تبادل اینترنت باعث بهبود کارآیی مسیریابی و تحمل خطا می شود. به علاوه نقاط تبادل اینترنت ویژگی هایی که اقتصاددانان از آن به عنوان اثر شبکه نام می برند را به نمایش می گذارند.
نقاط تبادل اینترنت با عنوان نقاط دسترسی شبکه[ الف] شکل گرفت، که جزیی کلیدی از طرح سازمان ملی اطلاعات[ ب] ال گور بود؛ این طرح، گذار را از دوران اینترنت دولتی شبکه بنیاد ملی علوم[ پ] به اینترنت تجاری امروزی تعریف می کرد ( دورانی که دسترسی به اینترنت تحت حمایت دولت بود و ترافیک خصوصی ممنوع بود ) . در این طرح، چهار نقطه دسترسی شبکه، به عنوان امکانات انتقال داده ها تعریف شدند که ارائه دهندگان خدمات شبکه[ ت] ترافیک را در این نقاط دسترسی مبادله می کردند. این طرح، جایگزینی برای اینترنت دولتی شبکه بنیاد ملی علوم بود. [ ۲] [ ۳] بنیاد ملی علوم برای پشتیبانی از این چهار نقطه دسترسی شبکه، در طی قراردادهایی آنها را اجاره داد؛ یکی به متروپولیتن فیبر سیستمز دیتانت برای متروپولیتن اریا ایکسچینج - شرق که از قبل در واشنگتن موجود بود و سه مورد دیگر به اسپرینت، آمریتک و پاسیفیک بل برای امکانات جدید با طرح ها و فناوری های مختلف، در نیویورک ( در واقع پنساکن، نیوجرسی ) ، شیکاگو و کالیفرنیا. [ ۴] این طرح انتقال موفقیت آمیز بود و پلی شد تا اینترنت از یک پروژه آزمایشی دانشگاهی با بودجه دولتی، به اینترنت امروزی برسد که بسیاری از رقبای بخش خصوصی با همکاریشان، شبکه ای از شبکه ها را ایجاد کردند و پهنای باند اینترنت را از نقاط تولید آن در نقاط تبادل اینترنت به سایت های مصرفی اش در مکان های کاربران انتقال دادند.
wiki: نقطه تبادل اینترنت