نقش حوزه علمیه در انقلاب اسلامی

[ویکی فقه] برای ایجاد یک دگرگونی بزرگ تاریخی همچون انقلاب اسلامی ایران، سلسله مسائل تاریخی، فرهنگی و مذهبی از دیرباز دست در دست یکدیگر داده تا به ثمر بنشیند. یکی از این مباحث ایجاد حوزه علمیه و نقش خاص و ویژه آن در این دگرگونی تاریخی قرن حاضر میلادی است که برای کمتر تحلیل گر و صاحب نظری غیرقابل انکار است. برای پی بردن به نقش حوزه علمیه در انقلاب اسلامی ایران باید به سال های ابتدایی ایجاد حوزه علمیه بصورت امروزی (استاد و شاگردی) و ایجاد مدارس در شهرهای مختلفی مذهبی تشیع رجوع کنیم.
آغاز تاریخ تاسیس حوزه های علمیه شیعه به شیوه سنتی به سال ۴۴۷ هجری بازمی گردد که با یورش طغرل بیک سر سلسله سلجوقیان به محلات شیعه نشین بغداد و آتش زدن کتابخانه مهم و گرانقدر شیعه و محلات کرخ، و از آن جمله کتاب ها و کرسی درسی شیخ الطائفه، وی ناگزیر به نجف اشرف هجرت نمود و در جوار مرقد مطهر امیرالمؤمنین علی (علیه السّلام) رحل اقامت افکند.وی آنجا را به صورت پایگاه دانش و دین درآورد و نخستین حوزه و دانشگاه بزرگ شیعه را بنیان نهاد؛ و در طول قرون متمادی هزاران فقیه و مفسر و متکلم و فیلسوف و دیگر نوابغ علمی جهان تشیع در این آستان تربیت شدند.
اولین حوزه علمیه
علمای شیعه تا قبل از هجرت شیخ طوسی به نجف اشرف به علت نداشتن امنیت در شهرهای مختلف حجاز، عراق و ایران پراکنده بودند؛ لکن پس از هجرت وی به نجف و تشکیل حلقه های درسی که از آن جمله «امالی» شیخ طوسی است، چون پروانه گرد شمع رو به نجف آورده و آنجا را بصورت مجتمع بزرگ علمی شیعه درآوردند.
رجوع شود به زندگی نامه شیخ طوسی، تالیف علامه محقق شیخ آغا بزرگ تهرانی، ترجمه میرزا محمد و طبیبان، ص۸.
با تشکیل حوزه علمیه نجف اشرف، مرکزیت علمی برای اداء دو رسالت عمده بوجود آمد.نخست اینکه حوزه علمیه بصورت کانون پرورش علوم و معارف اسلامی و تربیت علمای بزرگ و متخصصان در علوم اسلامی در آمد.دوم اینکه این مراکز علمی رسالت پاسداری از اسلام و مسئولیت مرزبانی فکری جوامع اسلامی و شیعی را بر عهده گرفت.
← نظر شیخ طوسی
...