نزاهت

[ویکی فقه] پیراستن هجو و ذمّ از الفاظ فحش را نزاهت گویند.
«نزاهت» از اسلوب بدیعی قرآن و به معنای پاکیزگی، مبرّا بودن از امر بد و ناشایست، و در علم بدیع ، سخن هجوی است که از الفاظ زشت، پیراسته باشد؛
مثال قرآنی
مانند: «وَاِذَا دُعُوا اِلَی اللَّهِ وَرَسُولِهِ لِیَحْکُمَ بَیْنَهُمْ اِذَا فَرِیقٌ مِّنْهُم مُّعْرِضُونَ»سپس می فرماید: «اَفِی قُلُوبِهِم مَّرَضٌ اَمِ ارْتَابُوا اَمْ یَخَافُونَ اَن یَحِیفَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ وَرَسُولُهُ بَلْ اُوْلَئِکَ هُمُ الظَّالِمُونَ»؛"و چون به سوی خدا و پیامبر او خوانده شوند تا میان آنان داوری کند بناگاه دسته ای از آنها روی برمی تابند…آیا در دل هایشان بیماری است یا شک دارند یا از آن می ترسند که خدا و فرستاده اش بر آنان ستم ورزند
۱. ↑ نور/سوره۲۴، آیه۴۸.
...

نَزاهَت
(به معنای پاکیزه شدن جای) اصطلاحی در بدیع، پیراسته بودن هجو و نکوهش از واژه های ناپسند. مانندِ چرخ فلک هرگز پیدا نکرد/چون تو یکی سفلۀ دون و ژکور. خواجه ابوالقاسم از ننگ تو/برنکند سر به قیامت زگور (رودکی).