نام ها و عناوین محمد

محمد، پیامبر اسلام، نام ها و عناوین متعددی دارد. نام عربی «محمد» به معنای «قابل ستایش» یا «ستوده»، که چهار بار در قرآن تکرار شده است، [ ۱] رایج ترین نام پیامبر اسلام و بخشی از فراخوان روزانه مسلمانان برای عبادت ( اذان ) و همین طور نمازهای پنجگانه روزانه است. شخص ایماندار پس از گواهی دادن بر یگانگی خدا، با به زبان آوردن «أشهَدُ أنَ محمداً رسول الله»، گواهی یا شهادت به برگزیده شدن محمد به عنوان پیامبر خدا، می دهد. بدینگونه، بر زبان آوردن تنها این دو گواهی که به «شهادتین» مشهور است، به منزله گرویدن یا وارد شدن در جرگه اسلام است، هرچند در قرآن به تفاوت هایی بین اسلام و ایمان از نوع گواهی زبانی و باور قلبی اشاراتی شده است.
مسلمانان همواره نام محمد را با احترام مخصوص یاد می کنند و با بردن نامش، عبارت «صلی الله علیه و سلّم» بمعنی «درود و سلام خدا بر او باد» را پس از آن ادا می کنند و بدین سان بر او صلوات می فرستند و در نوشتجات نامش را به صورت مختصر «محمد ( صلّی الله علیه و آله و سلّم ) » می نویسند. [ ۲]
محمد اسامی بسیار دیگری دارد، از جمله «اسامی مقدس» که به باور مسلمانان توسط خداوند به او بخشیده شده و در موقعیتهای متفاوت به آن نامها خوانده شده است. طبق سنت رایج، در نمازها و مناجاتها، ۹۹ نام متفاوت برای خواندن او به کار می رود که از بین آن ها نام «احمد» ( مورد ستایش ترین ) به عنوان نام آسمانی و باطنی محمد، بیشتر مورد توجه بوده و استفاده شده است. دانشمندان اسلامی طی قرن های متمادی بر این باور بوده اند که وقتی عیسی از فرمانروایی فارقلیط ( پاراکلتوس ) در آینده سخن می راند، به احمد اشاره دارد. [ ۳] تنها نمونه کاربرد «احمد» در قرآن، آنجاست که از زبان عیسی بشارتی دربارهٔ آمدن پیامبر اسلام یا این مضمون طرح می شود که «من رسول خدا به سوی شمایم، تورات را که پیش از من آمده است، تصدیق می کنم و به رسولی بشارت می دهم که پس از من می آید و نام او احمد است. »[ ۴] [ ۵] همچنین قرآن برای خطاب قرار دادن پیامبر، از برخی دیگر از اسامی چون: نبی ( پیامبر ) ، رسول ( فرستاده ) ، طاها ( تطهیرکننده پاک و راهنما ) ، یاسین ( مرد کمال ) ، مصطفی ( برگزیده ) ، عبدالله ( بنده عالی خدا ) ، حبیب الله ( محبوب خدا ) ، ذکرالله ( یادآور خدا ) ، امین ( مورد اعتماد ) ، داعی ( دعوتگر ) سراج ( روشنگر راه راست ) ، منیر ( روشنگر جهان ) ، هدی ( رهنمای حقیقت ) ، غیاث ( یاری کننده ) ، بشیر ( هشدار دهنده ) ، نذیر ( یادآور ) ، مذکّر ( تذکردهنده ) ، شهید ( گواه ) و مبشر ( حامل خبر خوش ) ، بهره می جوید. گاهی محمد، با توجه به موقعیت او در هنگام وحی، با نامهایی مورد خطاب قرار گرفته است: به طور مثال او در قرآن در آیات ۷۳:۱ و ۷۴:۱، مزمل و مدثر خوانده شده که به معنی «جامه به خود پیچیده» می باشد. [ ۳] [ ۶] گر چه قرآن در برخی جاها تفاوت قائل شدن بین پیامبران را منع می کند، ولی در آیه ۴۰ سوره ۳۳، محمد را «خاتم النبیین» می خواند. [ ۷]