نافله

[ویکی فقه] نافله به کار مستحبی، کار نیکو، که بر انسان واجب نیست. اطلاق می شود. هم چنین به معنی نوه، غنیمت و عطاء نیز آمده است. و در اصطلاح فقهاء: به نمازهای مستحبی در شرع مقدس اسلام نافله می گویند. بیشترین استعمال نافله در نمازهای مستحبّی است. معنای اصطلاحی نافله اخصّ است و فقط شامل نماز مستحبی می شود. ولی معنای لغوی اعّم است. هم شامل نماز مستحبی و هم شامل غنیمت و عطاء می شود. بین معنای لغوی و اصطلاحی عموم و خصوص من وجه است.
در دین اسلام تأکید فراوانی بر انجام نمازهای مستحبی شده و ثوابهای فراوان برای آن منظور گردیده است. و در میان نمازهای مستحبی نماز شب از فضیلت بیشتری برخوردار است. و در روایات رسیده از معصومین (ع) که نماز شب به خاطر عظمت شأن آن خداوند ثوابش را آشکار نکرده است.روایات در مورد اهمیّت نافله فراوان از معصومین (ع) است که برای تبرّک چند نمونه ذکر می شود.محمّد بن علی بن محبوب عن ابی عبدالله (ع):« إِیّاکم والکسل. إِنَّ رَبّکُم رحیمٌ یشکُر القلیل. إِنَّ الرَجُل لیصّلی رکعتین تطوّعاً یرید بِهما وجهُ اللهِ فیدخِله اللهُ بِهما الجَنّة»امام صادق (ع) می فرمایند: بر شما باد دوری از تنبلی و کسلی! همانا پروردگار شما مهربان است. که چیز کم را سپاس و شکر می گوید. همانا مردی برای رضا و خشنودی خدا دو رکعت نماز مستحبّی بجا آورد خداوند به خاطر خواندن این دو رکعت مستحبّی او را داخل بهشت می کند.
مشروعیت نافله
ادله متعدّدی بر مشروعیت آن دلالت دارد. روایات موجود در مورد نمازهای نافله که در کتب حدیثی فراوان است که به چند نمونه از آن اشاره می شود.۱)بالاسناد عن فضیل بن یسار عن ابی عبدالله (ع) قال: «الفریضةُ والنافلةُ احدی و خمسون رکعةً. منها رکعتان بعد العتدیةِ جالساً تعدّان برکعةٍ وهو قائمٌ الفریضةُ منها سبع عشرة رکعةً والنافلةُ اربعُ و ثلاثون رکعةً» «نماز های واجب و نافله پنجاه و یک رکعت هستند. از نافله دو رکعت بعد از عشاء نشسته خوانده می شود و ایستاده بخواند یک رکعت محسوب می شود نماز های واجب هفده رکعت می باشد. و نماز های نافله سی و چهار رکعت می باشند».۲)خود پیامبر (ص) و معصومین (ع) که در تاریخ نقل شده است. نمازهای مستحبی فراوان می خواندند و قول و فعل آنان برای ما حجّت است و این نافله خواندن آنان دلیل بر مشروعیت نافله است.محمد بن حسن از امام صادق (ع) نقل کرده اند. که امام فرمودند: «حضرت علی (ع) در آخر عمرش در هر روز و شب هزار رکعت نماز می خواندند»
انواع نافله
نافله در باب صلاة دارای دو قسم می باشد. ۱- نافله رواتب روزانه ۲- نافله غیر رواتب.
← نافله رواتب روزانه
...

[ویکی الکتاب] معنی نَافِلَةً: زیادی - اضافه - عطیه و بخششی افزون (کلمه نافله از ماده نفل به معنای زیادی است ،و معنای عبارت "وَمِنَ ﭐللَّیْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نَافِلَةً لَّکَ "این است که قسمتی از شب را پس از خوابیدنت بیدار باش و به قرآن (یعنی نماز ) مشغول شو ، نمازی که زیادی بر مق...
ریشه کلمه:
نفل (۴ بار)

(بر وزن فلس) زیادت. چنانکه در نهایه و اقرب الموارد و در مجمع و المنار ذیل: «یَسْئَلُونَکَ عَنِ الْاَنْفالِ» گفته‏اند. نماز نافله را از آن نافله گویند که زاید بر واجب است. ایضاً نفل به معنی عطیه آمده چنانکه در قاموس و صحاح گفته، طبرسی نسبت آن را به «قول» داده است و نَفَل (بر وزن فرس) به معنی غنیمت و هبه و زیادت است، جمع آن انفال می‏باشد مثل سبب و اسباب. راغب گوید: گفته‏اند نَفَل به عینه غنیمت است لیکن به اعتبار آنکه با فتح به دست آمده غنیمت و به اعتبار آنکه عطائی است از جانب خدا بدون استحقاق، نفل گفته می‏شود. . نافله به معنی عطیه است یعنی: اسحق و یعقوب را به ابراهیم عطیه‏ای دادیم و همه را نیکوکار گرداندیم. به قولی «نافله» فقط به یعقوب راجع است. * . یعنی بعضی از شب را با قرآن (نماز) بیدار باش که زیادتی بر فرائض و یا عطیه‏ای است نسبت به تو، شاید خدایت تو را به مقام پسندیده‏ای برساند به اتفاق روایات فریقین و اجماع مفسران مقصود از مقام محمود مقام شفاعت است. آیه ظاهراً راجع به نماز شب باشد. در مجمع از ابن عباس نقل شده: نماز شب بر آنحضرت واجب و بر دیگران فضیلت بود در صافی از تهذیب از امام صادق «علیه السلام» منقول است که از نوافل پرسیدند فرمود: «فریضة ففزع السامعون» اینکه امام فرمود: واجب است شنوندگان ترسیدند فرمود: مقصودم نماز شب است بر رسول خدا «صلی اللَّه علیه و آله» که فرموده: «وَ مِنَ اللَّیْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نافِلَةً لَکَ». ظاهراً از آیه اختصاص آن را به رسول خدا «صلی اللَّه علیه و آله» نفهمیده‏اند گرچه در جوامع الجامع آن را معنای اول گفته است مجلسی رحمه اللَّه در بحار باب فضائل و خصائص آن حضرت آیه فوق را نقل کرده و فقط کلمات طبرسی را از مجمع نقل کرده است. ولی در عین حال از کلمه «لک» و اینکه نافله شب برای همه مستحب است می‏شود وجوب آن را برای آن حضرت استظهار کرد مخصوصاً با روایتی که از تهذیب نقل گردید و مخصوصاً با ذیل آییه که مخصوص به آن حضرت است «عَسی أَنْ یَبْعَثَکَ رَبُّکَ مَقاماً مَحْمُوداً». انفال‏ . انفال چنانکه گفته شد جمع نفل است به معنی غنیمت و هبه و زیادت. ظاهراً به غنائم از آن جهت انفال گفته‏اند که زائداند بر مقصود از جنگ، که غرض اصلی از آن، گسترش دین و دفاع از حریم اسلام است و در روایات اهل بیت علیهم اسلام انفال عبارتند از: 1- هر زمین متروکی که اهل آن از بین رفته‏اند. 2- زمینهائی که با صلح گفته شده مثل بحرین و فدک. 3- اراضی موات. 4- جنگلها. 5- قلل کوهها. 6- معادن. 7- مراتع. 8- سیل گاهها. 9- میراث کسانی که وارث ندارند. 10- و امثال آنچه گفته شد. اینها را از آن انفال گویند که زایداند از آنچه مردم مالک شده‏اند و اینها ثروتهای عمومی اند که با صلاحدید امام «علیه السلام» و حکام شرعی در مصارف عمومی مورد استفاده قرار می‏گیرند، در وسائل از کافی در ضمن حدیثی از حضرت کاظم «علیه السلام» نقل شده: «وَ الْاَنْفالُ کُلُّ ارَضٍ خَرِبَةٍ بادَ اَهْلُها، وَ کُلُّ اَرْضٍ لَمْ یُوجَفْ عَلَیْها بِخَیْلٍ وَ لارِ کابٍ وَ لکِنْ صالَحُوا صُلْحاً وَ اَعْطُوا بِاَیْدیهِمْ عَلی غَیْرِ قِتالٍ، وَ لَهُ (الامام) رُؤُسُ الْجِبالِ وَ بُطُونُ الْاُوْدِیَةِ وَ الْاجامُ وَ کُلُّ اَرْضٍ مَیْتَةٍ لارَبَّ لَها وَ لَهُ صَوافِی الْمُلُوکِ ماکانَ فی اَیْدیهِمْ مِنْ غَیْرِ وَجْهِ غَصْبٍ لِاَنَّ الْغَصْبَ کُلُّهُ مَرْدُودٌ، وَ هُوَ وارِثُ مَنْ لاوارِثَ لَهُ یُعَوُلُ مَنْ لاحیْلَةَ لَهُ...». *** به هر حال صریح آیه «یَسْئَلُونَکَ عَنِ الْاَنْفالِ قُلِ الْاَنْفالُ لِلَّهِ وَالرَّسُولِ» آنست که انفال اعم از غنائم جنگی و غیره همه مال خدا و رسول است و در حکم اولی کسی را بر آنها حقی نیست مگر آنکه خدا و رسول بدهند و چون در سوره انفال مقداری از آیات جنگ معروف «بدر» ذکر شده و در آیه . آمده، روشن می‏شود که مراد از انفال در «یَسْئَلُونَکَ عَنِ الْاَنْفالِ» غنائم جنگ بدر و الف و لام آن برای عهد است و امام زین العابدین و امام باقر و صادق علیهم السلام و نیز ابن مسعود آن را «یَسْئَلُونَکَ الْاَنْفالَ» بدون «عن» خوانده‏اند، این نیز موید مطلب فوق است. ولی الف و لام در «قُلْ‏ِ الْاَنْفالُ لِلَّهِ وَالرَّسُولِ» برای استغراق است یعنی از تو از انفال (غنائم) جنگ بدر می‏پرسند بگو: تمامی انفال (اعم از غنائم و غیره) مال خدا و رسول است. مانعی ندارد که غنائم جنگی به حکم اولی مال خدا و رسول باشد ولی به حکم آیه «وَاعْلَمُوا اَنَّما غَنِمْتُمْ» پنج یک آن کنار شده بقیه به مجاهدین داده شود. در خاتمه باید دانست فی‏ء رسول خدا «صلی اللَّه علیه و آله» نیز از انفال است و قسمت دوم از انفالی که نقل کردیم می‏باشد در «فی‏ء» آیات و محل مصرف آن بررسی شده و برای تمام مطلب باید به آنجا رجوع شود.

نافِله
این واژه در لغت به معنای غنیمت، فرزندِ فرزند، عطیه و بخشش غیر واجب و در اصطلاح نماز یا عبادتی است که انجام دادن آن واجب نبوده و عمل به آن بر انسان فرض نباشد یا طاعتی که فریضه نباشد.