میکروبیوم، میکروب های همزیست یا ریزاندامگان همزیست ( به انگلیسی: Microbiome ) به معنای کلی و فراگیر زیست بوم میکروب ها ( میکروارگانیسم ها ) ، همهٔ ژن ها و تودهٔ سلول های میکروب با در نظر نگرفتن سرده و گونهٔ آن ها، مستقر در یک بخش ویژه را گویند. میکروبیوم، رابطهٔ همزیستی با جانور میزبان دارند. این به این معنی است که این میکروب ها هم می توانند همسفره باشند، هم بیماری زا. مثلاً به تمامی باکتری ها، قارچ ها و دیگر انواع میکروب هایی که به طور بومی در پوست انسان زندگی می کنند، میکروبیوم پوست می گویند. بزرگ ترین میکروبیوم بدن انسان، میکروبیوم دستگاه گوارش تحتانی و به طور خاص رودهٔ بزرگ است. این اصطلاح گرچه بیشتر در پزشکی به کار رفته است، ولی در دیگر شاخه های علم میکروبیولوژی نیز معتبر است؛ مثلاً میکروبیوم خاک دشت مغان، یا میکروبیوم فاضلاب شهری اصفهان.
میکروبیوم بدن بر روی پوست، مخاط ها و دستگاه گوارش قرار دارد و بر دو نوع است:
• فلور مستقر یا ساکن: شامل انواع تقریباً ثابتی از میکروارگانیسم ها در محل خاص خود است که در صورت آسیب دیدن، قادر به بازسازی خود هستند.
• فلور موقت یا گذرا: شامل میکروب های بیماری زا یا آن هایی که بالقوه بیماری زا هستند می شود که به مدت زمان کوتاهی در پوست یا مخاط جایگزین می شود. منشأ این ها از محیط بوده و در صورت آسیب دیدگی قادر به بازسازی کامل خود نیستند. نکتهٔ مهم این جاست که فلور موقت در صورت وجود فلور ساکن نمی تواند بیماری زا باشد اما در حالت وجود زیادتر و رشد بیش از حد فلور ساکن بیماری ایجاد می گردد.
وجود فلور نرمال مانع رشد باکتری های پاتوژن یا بیماری زا در بدن می گردد و منجر به پدیده ای به نام تداخل باکتریایی می شود. این باکتری ها گاه فواید دیگری نیز دارند. به عنوان مثال، برخی باکتری های روده در بدن ویتامین کا می سازند. با وجود این اعمال مفید، باکتری های فلور طبیعی می توانند در بیمارانی که ضعف دستگاه ایمنی دارند حالت تهاجمی پیدا کرده و از محل اصلی و محدودهٔ خود گسترش بیشتری پیدا کنند.
گونه های اصلی آن استافیلوکوک ها ( مانند اپیدرمیدیس و اورئوس ) هستند. استرپتوکوک ها و گونه های بی هوازی مانند پروپیونی باکتریوم آکنِس نیز دیده می شوند.
طیف وسیعی از میکروب ها ( اغلب هوازی ) در دستگاه تنفسی، دهان، بینی و حلق ایجاد کلونی می نمایند. معمولاً قسمت های تحتانی دستگاه تنفس و کیسه های هوایی باکتری ندارد. استافیلوکوک ها و استرپتوکوک ها ( مانند استرپتوکوک ویریدنس و استرپتوکوک موتان ) در بخش های ابتدایی دستگاه تنفسی و دهان مشاهده می شوند. گاه گونه های هموفیلوس نیز موجودند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمیکروبیوم بدن بر روی پوست، مخاط ها و دستگاه گوارش قرار دارد و بر دو نوع است:
• فلور مستقر یا ساکن: شامل انواع تقریباً ثابتی از میکروارگانیسم ها در محل خاص خود است که در صورت آسیب دیدن، قادر به بازسازی خود هستند.
• فلور موقت یا گذرا: شامل میکروب های بیماری زا یا آن هایی که بالقوه بیماری زا هستند می شود که به مدت زمان کوتاهی در پوست یا مخاط جایگزین می شود. منشأ این ها از محیط بوده و در صورت آسیب دیدگی قادر به بازسازی کامل خود نیستند. نکتهٔ مهم این جاست که فلور موقت در صورت وجود فلور ساکن نمی تواند بیماری زا باشد اما در حالت وجود زیادتر و رشد بیش از حد فلور ساکن بیماری ایجاد می گردد.
وجود فلور نرمال مانع رشد باکتری های پاتوژن یا بیماری زا در بدن می گردد و منجر به پدیده ای به نام تداخل باکتریایی می شود. این باکتری ها گاه فواید دیگری نیز دارند. به عنوان مثال، برخی باکتری های روده در بدن ویتامین کا می سازند. با وجود این اعمال مفید، باکتری های فلور طبیعی می توانند در بیمارانی که ضعف دستگاه ایمنی دارند حالت تهاجمی پیدا کرده و از محل اصلی و محدودهٔ خود گسترش بیشتری پیدا کنند.
گونه های اصلی آن استافیلوکوک ها ( مانند اپیدرمیدیس و اورئوس ) هستند. استرپتوکوک ها و گونه های بی هوازی مانند پروپیونی باکتریوم آکنِس نیز دیده می شوند.
طیف وسیعی از میکروب ها ( اغلب هوازی ) در دستگاه تنفسی، دهان، بینی و حلق ایجاد کلونی می نمایند. معمولاً قسمت های تحتانی دستگاه تنفس و کیسه های هوایی باکتری ندارد. استافیلوکوک ها و استرپتوکوک ها ( مانند استرپتوکوک ویریدنس و استرپتوکوک موتان ) در بخش های ابتدایی دستگاه تنفسی و دهان مشاهده می شوند. گاه گونه های هموفیلوس نیز موجودند.
wiki: میکروبیوم ها