میرزا علی اکبر نوقانی

[ویکی فقه] میرزا علی اکبر نوقانی در سال ۱۳۰۰ هـ. ق در مشهد مقدس قدم به عرصه گیتی نهاد.
پدر وی، حاج میرزا موسی، از بزرگان و صالحان مشهد رضوی بود. چون ایشان مدتی در محله نوقان مشهد سکونت داشت، به «میرزای نوقانی» معروف شد؛ و نام خانوادگی وی نیز «میرزای نوقانی» است.

[ویکی اهل البیت] میرزا علی اکبر نوقانی در سال 1300 هـ.ق در مشهد مقدس قدم به عرصه گیتی نهاد. پدر وی، حاج میرزا موسی، از بزرگان و صالحان مشهد رضوی بود. چون ایشان مدتی در محله نوقان مشهد سکونت داشت، به «میرزای نوقانی» معروف شد؛ و نام خانوادگی وی نیز «میرزای نوقانی» است.
میرزای نوقانی تحصیلات خود را در حوزه علمیه مشهد شروع کرد، و تا 27 سالگی در آن جا از محضر استادان گرانقدری همچون میرزا عبدالجواد ادیب نیشابوری (متوفای 1344 هـ.ق)، که از استادان ادب در خراسان بود و همچنین از محضر عالم یگانه و متبحر در فقه و اصول، حاج شیخ حسنعلی تهرانی (متوفای 1325 هـ.ق) بهره مند شد و با فرزند استاد خود، میرزا علی آقا تهرانی هم درس و هم مباحثه بود.
از استادان دیگر وی مرحوم سید عباس شاهرودی (متوفای 1341 هـ.ق) است که وی نیز از دانشوران بزرگ و از زهاد و اهل معنای مشهد مقدس بوده است.
میرزا علی اکبر در سال 1327 هـ.ق با اجازه پدر خود رهسپار نجف اشرف گردید و ذوق استعداد فراوان وی بهترین یاورش برای رسیدن به قله کمال شد. در نجف توفیق بهره مند شدن از محضر استادان بزرگ و عالمان آن سامان برایش فراهم گشت. خارج اصول را از محضر آخوند ملا محمدکاظم خراسانی (متوفای 1329 هـ.ق) و خارج فقه را از محضر سید محمدکاظم یزدی (متوفای 1337 هـ.ق) و شریعت اصفهانی (متوفای 1339 هـ.ق) بهره برد.
میرزای نوقانی در نجف اشرف با آیت الله سید عبدالهادی شیرازی، که بعدها از مراجع تقلید شیعه نیز گردید، رفیق و هم مباحثه شد و بعد از آمدن به ایران هم این رفاقت و دوستی ادامه یافت.
وی در پایان اقامت خود در نجف اشرف با اخذ اجازه اجتهاد از آیت الله العظمی میرزا محمدتقی شیرازی (متوفای 1338 هـ.ق) و آیت الله حاج شیخ عبدالله مازندرانی (متوفای 1330 هـ.ق) مهیای بازگشت به مشهد مقدس گشت.
میرزای نوقانی در سال 1330 هـ.ق به مشهد مقدس بازگشت و به ارشاد مردم و رد مخالفان پرداخت و پس از واگذار شدن تولیت «مدرسه نواب» به او، تعلیم و تربیت طلاب علوم دینی را وجهه همت خویش قرار داد.
نوقانی پس از مراجعت از نجف اشرف تا پایان عمر ـ قریب به چهل سال ـ در مشهد اقامت گزید و به تدریس و تعلیم و تربیت طلاب اشتغال ورزید و بسیاری از دانشوران از محضر درس وی استفاده بردند. این عالم بزرگ، طلاب فاضل مدرسه نواب را ـ که وی متولی آن بود ـ برای ادامه تحصیل و رسیدن به آخرین مراحل علمی به حوزه های علمیه نجف و قم گسیل می داشت.