موعظه

[ویکی اهل البیت] موعظه در این موارد استعمال می شود :

[ویکی الکتاب] معنی مَوْعِظَةِ: اندرز - موعظه - نصیحت - پند (از ماده وعظ به معنای بازداشتن و منع کردن کسی از کاری همراه با ترسانیدن . و نیز وعظ به معنای تذکر دادن است به انجام عملی خیر ، به بیانی که دل شنونده را برای پذیرفتن آن تذکر نرم کند)
معنی أَعِظُکُم: شما را موعظه می کنم
معنی وَاعِظِینَ: اندرزگویان - موعظه کنندگان- نصیحت کنندگان- پند دهندگان
معنی عِظْهُمْ: آنان را اندرز بده - آنان را موعظه کن - آنان را نصیحت کن
معنی تُوعَظُونَ: موعظه می شوید(از ماده وعظ به معنای بازداشتن و منع کردن کسی از کاری همراه با ترسانیدن . و نیز وعظ به معنای تذکر دادن است به انجام عملی خیر ، به بیانی که دل شنونده را برای پذیرفتن آن تذکر نرم کند)
معنی یَعِظُکُمْ: شما را موعظه می کند (از ماده وعظ به معنای بازداشتن و منع کردن کسی از کاری همراه با ترسانیدن.و نیز وعظ به معنای تذکر دادن است به انجام عملی خیر ، به بیانی که دل شنونده را برای پذیرفتن آن تذکر نرم کند)
معنی یَعِظُهُ: او را موعظه می کند (از ماده وعظ به معنای بازداشتن و منع کردن کسی از کاری همراه با ترسانیدن.و نیز وعظ به معنای تذکر دادن است به انجام عملی خیر ، به بیانی که دل شنونده را برای پذیرفتن آن تذکر نرم کند)
معنی یُوعَظُ: موعظه می شود(از ماده وعظ به معنای بازداشتن و منع کردن کسی از کاری همراه با ترسانیدن . و نیز وعظ به معنای تذکر دادن است به انجام عملی خیر ، به بیانی که دل شنونده را برای پذیرفتن آن تذکر نرم کند)
معنی یُوعَظُونَ: موعظه می شوند(از ماده وعظ به معنای بازداشتن و منع کردن کسی از کاری همراه با ترسانیدن . و نیز وعظ به معنای تذکر دادن است به انجام عملی خیر ، به بیانی که دل شنونده را برای پذیرفتن آن تذکر نرم کند)
ریشه کلمه:
وعظ (۲۵ بار)

«وعظ» (و موعظه) آن چنان که در «مفردات» آمده است، نهی آمیخته به تهدید است، ولی ظاهراً معنای «موعظه» وسیع تر از این باشد، همان گونه که از «خلیل» دانشمند معروف عرب، در همان کتاب «مفردات» نقل شده که: موعظه عبارت است از تذکّر دادن نیکی ها، که توأم با رقّت قلب باشد.
در واقع هر گونه اندرزی که در مخاطب تأثیر بگذارد، او را از بدی ها بترساند، و یا قلب او را متوجّه نیکی ها گرداند، وعظ و موعظه نامیده می شود.
اندرز دادن. عِظَة و مَوْعِظَة اسم از آن است. . آنگاه که لقمان به وقت پند به پسرش گفت: پسرمهربانم به خدا همتا و شریک قرار نده. . این تبلیغ و هدایتی است برای مردم و پندی است برای متقین.

[ویکی اهل البیت] موعظه (اسامی و اوصاف قرآن). «موعظه» از «وعظ» به معنای پند و اندرز، تذکر و یادآوری سخنی که با خیر و خوبی همراه باشد و موجب رقت و نرمی دل شود و نیز به معنای واداشتن به کاری آمده است که با بیم دادن همراه باشد؛ به عبارت دیگر هر گونه اندرزی که در مخاطب اثر بگذارد و او را از بدی ها بترساند یا قلب او را متوجه نیکی ها گرداند، وعظ و موعظه نامیده می شود.
«موعظه» یکی از اسامی و صفات قرآن است: «یَا أَیُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءتْکُم مَّوْعِظَةٌ مِّن رَّبِّکُمْ» ؛ ای مردم! اندرزی از سوی پروردگارتان برای شما آمده است.(سوره یونس/57)
در این آیه و آیات 138 سوره آل عمران، 34 سوره نور و 120 سوره هود، لفظ «موعظه» به کار رفته است.
قرآن، نصیحت و پندی است برای انسان و او را از سرکشی و طغیان و تمرد و عصیان بازمی دارد و به سوی خدا و پذیرش حق مایل می سازد و مانند طبیب است که بیمار را از آن چه که برایش مضر است نهی می کند و هرچه را که برای وی شفابخش است، تجویز می کند و همین ویژگی سبب نامگذاری قرآن به «موعظه» است.

[ویکی فقه] موعظه (قرآن). یکی از اوصاف قرآن، موعظه است.
«موعظه» از «وعظ» به معنای پند و اندرز، تذکر و یادآوری سخنی که با خیر و خوبی همراه باشد و موجب رقت و نرمی دل شود و نیز به معنای واداشتن به کاری آمده است که با بیم دادن همراه باشد؛ به عبارت دیگر، هرگونه اندرزی که در مخاطب اثر بگذارد و او را از بدی ها بترساند یا قلب او را متوجه نیکی ها گرداند، وعظ و موعظه نامیده می شود.
در قرآن
«موعظه» یکی از اسامی و صفات قرآن است: (یا ایها الناس قد جاءتکم موعظة من ربکم)؛ «ای مردم! اندرزی از سوی پروردگارتان برای شما آمده است» در این آیه و آیات ۱۳۸ سوره آل عمران ، ۳۴ سوره نور و ۱۲۰ سوره هود ، لفظ «موعظه» به کار رفته است.قرآن، نصیحت و پندی است برای انسان و او را از سرکشی و طغیان و تمرد و عصیان بازمی دارد و به سوی خدا و پذیرش حق مایل می سازد و مانند طبیب است که بیمار را از آن چه که برایش مضر است نهی می کند و هرچه را که برای وی شفا بخش است تجویز می کند، و همین ویژگی سبب نامگذاری قرآن به «موعظه» است.