دورهٔ باروک ( به انگلیسی: Baroque music ) در موسیقی اروپایی از حدود سال ۱۶۰۰ تا ۱۷۵۰ در نظر گرفته می شود. باروک کلمه ای پرتغالی و به معنی زُمخت و ناهنجار است و از کلمه بارکو در پرتغالی به معنی مروارید صیقل نیافته گرفته شده است. موسیقی این دوره اغلب بافت پلی فونیک دارد. مطرح ترین چهره های این دوره از موسیقی کلاسیک، باخ، ویوالدی، هندل و آلبینونی هستند.
این دوره از نظر زمانی بین دورهٔ رنسانس و دورهٔ کلاسیک قرار دارد. این دوره را در موسیقی، به سه دورهٔ آغازین ( ۱۶۰۰–۱۶۴۰ ) ، میانی ( ۱۶۴۰–۱۶۸۰ ) و پایانی ( ۱۶۸۰–۱۷۵۰ ) تقسیم می کنند. بااین که امروزه آثار دورهٔ پایانی باروک معروف ترین آثار این سبک هستند، اما دورهٔ آغازین، با موسیقی دانانی چون مونته وردی یکی از انقلابی ترین دوره های تاریخ موسیقی است.
در دورهٔ آغازین، موسیقی بر اساس متن هایی بسیار پرشور و احساس نوشته می شد و تعجبی نیست که موسیقی دانان ایتالیایی آن زمان، اپرا را به وجود آوردند. در دورهٔ آغازین، آهنگ سازان بافت هوموفونیک را بر بافت پلی فونیک رنسانس ترجیح دادند؛ هر چند در دورهٔ پایانی، بار دیگر موسیقی دانان به پلی فونی بازگشتند. آهنگ سازان دورهٔ آغازین، دیسونانس ها را با آزادی بیش تری به کار گرفتند. بر تضادهای صوتی نیز تأکید می شد؛ حال آن که در رنسانس، سازها - اگر به کار گرفته می شدند - ملودی آوازخوان را مضاعف می کردند ( مشابه آنچه در اغلب موارد در موسیقی سنتی ایرانی شنیده می شود ) ، اما در دورهٔ آغازین باروک صداهای آوازی با خط هایی ملودیک که ویژهٔ ساز به نگارش درآمده بود، همراهی می شد.
در دورهٔ میانی باروک، سبک موسیقایی نویی که از ایتالیا نشأت گرفته بود، در تمام کشورهای اروپایی گسترش یافت. مدهای قرون وسطایی یا کلیسایی، اندک اندک جای خود را به گام های ماژور و مینور سپردند. دیگر ویژگی برجستهٔ باروک میانی، اهمیت بی سابقهٔ موسیقی سازی بود که در این میان، سازهای خانوادهٔ ویولن محبوب ترین سازها بودند.
در دورهٔ پایانی، بسیاری از جنبه های هارمونی پدید آمد. در این دوره، موسیقی سازی اهمیتی هم پایهٔ موسیقی آوازی یافت. در این دوره، بار دیگر موسیقی پلی فونیک اوج گرفت و آهنگ سازی مانند یوهان سباستیان باخ، به اوج استادی در این امر رسیدند.
یک قطعهٔ باروک، اغلب فقط بیان گر یک حالت است - قطعه ای که شاد آغاز می شود، تا پایان شاد می ماند. آهنگ سازان برای تجسم نمودهای احساس، زبانی موسیقایی پدیدآوردند؛ در این زبان ریتم ها یا الگوهای ملودیک ویژه ای به حالت هایی معین اشاره داشتند. این زبان موسیقایی مشترک، موجب شد که میان آثار موسیقایی دورهٔ پایانی باروک، تشابه و خویشاوندی بیشتر به وجود آید. البته آثار آوازی باروک استثنای مهم این اصل به شمار می روند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین دوره از نظر زمانی بین دورهٔ رنسانس و دورهٔ کلاسیک قرار دارد. این دوره را در موسیقی، به سه دورهٔ آغازین ( ۱۶۰۰–۱۶۴۰ ) ، میانی ( ۱۶۴۰–۱۶۸۰ ) و پایانی ( ۱۶۸۰–۱۷۵۰ ) تقسیم می کنند. بااین که امروزه آثار دورهٔ پایانی باروک معروف ترین آثار این سبک هستند، اما دورهٔ آغازین، با موسیقی دانانی چون مونته وردی یکی از انقلابی ترین دوره های تاریخ موسیقی است.
در دورهٔ آغازین، موسیقی بر اساس متن هایی بسیار پرشور و احساس نوشته می شد و تعجبی نیست که موسیقی دانان ایتالیایی آن زمان، اپرا را به وجود آوردند. در دورهٔ آغازین، آهنگ سازان بافت هوموفونیک را بر بافت پلی فونیک رنسانس ترجیح دادند؛ هر چند در دورهٔ پایانی، بار دیگر موسیقی دانان به پلی فونی بازگشتند. آهنگ سازان دورهٔ آغازین، دیسونانس ها را با آزادی بیش تری به کار گرفتند. بر تضادهای صوتی نیز تأکید می شد؛ حال آن که در رنسانس، سازها - اگر به کار گرفته می شدند - ملودی آوازخوان را مضاعف می کردند ( مشابه آنچه در اغلب موارد در موسیقی سنتی ایرانی شنیده می شود ) ، اما در دورهٔ آغازین باروک صداهای آوازی با خط هایی ملودیک که ویژهٔ ساز به نگارش درآمده بود، همراهی می شد.
در دورهٔ میانی باروک، سبک موسیقایی نویی که از ایتالیا نشأت گرفته بود، در تمام کشورهای اروپایی گسترش یافت. مدهای قرون وسطایی یا کلیسایی، اندک اندک جای خود را به گام های ماژور و مینور سپردند. دیگر ویژگی برجستهٔ باروک میانی، اهمیت بی سابقهٔ موسیقی سازی بود که در این میان، سازهای خانوادهٔ ویولن محبوب ترین سازها بودند.
در دورهٔ پایانی، بسیاری از جنبه های هارمونی پدید آمد. در این دوره، موسیقی سازی اهمیتی هم پایهٔ موسیقی آوازی یافت. در این دوره، بار دیگر موسیقی پلی فونیک اوج گرفت و آهنگ سازی مانند یوهان سباستیان باخ، به اوج استادی در این امر رسیدند.
یک قطعهٔ باروک، اغلب فقط بیان گر یک حالت است - قطعه ای که شاد آغاز می شود، تا پایان شاد می ماند. آهنگ سازان برای تجسم نمودهای احساس، زبانی موسیقایی پدیدآوردند؛ در این زبان ریتم ها یا الگوهای ملودیک ویژه ای به حالت هایی معین اشاره داشتند. این زبان موسیقایی مشترک، موجب شد که میان آثار موسیقایی دورهٔ پایانی باروک، تشابه و خویشاوندی بیشتر به وجود آید. البته آثار آوازی باروک استثنای مهم این اصل به شمار می روند.
wiki: موسیقی باروک