مهندسی سرامیک

مهندسی سرامیک ( انگلیسی: Ceramic engineering ) به طور کلی دانش تولید و به کاربردن اشیاء جامدی است که اجزاء تشکیل دهنده اصلی و عمده آن ها مواد غیرآلی و غیرفلزی است. به عبارت دیگر مهندسی سرامیک علاوه بر سفالینه ها شامل انواع چینی ها، دیرگدازها، فراورده های رسی ساختمانی، موادساینده، لعاب های چینی، سیمان، شیشه، مواد مغناطیس غیرفلزی، فروالکتریک ها، تک بلورهای مصنوعی و محصولات پیچیده تر دیگر نیز می شود. این مواد به دو روش ایجاد می شوند:بااعمال گرما ویا با استفاده از واکنش های بارش محلول های شیمیایی باخلوص بالا در دماهای پایین تر. این فرایند شامل تصفیه مواد اولیه، مطالعه وتولید ترکیبات شیمیایی مورد نظر تشکیل آن ها به اجزاء و بررسی ساختار، ترکیب و خواص آن ها می باشد. مواد سرامیکی ممکن است دارای ساختار بلوری یا تا حدی کریستالی، با نظم دوربرد در مقیاس اتمی باشند. سرامیک های شیشه ای ممکن است دارای ساختار آمورف یا شیشه ای باشند، با نظم اتمی محدود یا کوتاه. آنها یا از یک توده مذاب تشکیل شده اند که باعث خنک شدن می شوند، یا با از دست دادن گرما تشکیل و بلوغ می شوند یا در دماهای پایین می تواند به وسیله سنتز هیدروترمال یا سنتز شیمیایی صورت بگیرد. مشخصه اصلی سرامیک ها، مقاومت خیلی زیاد آن ها در برابر تأثیر مواد شیمیایی و دماهای بالا است، یعنی بیشتر فراورده های سرامیکی مانند اجزای متشکله خود، در برابر آب، اسیدها، گازها، نمک ها و دماهای بالا مقاومت خوبی دارند و به همین سبب در ساخت قطعات مقاوم نسبت به خوردگی یا در روش های حفاظت از خوردگی از آن ها استفاده زیادی می شود. یکی دیگر از ویژگی های مواد سرامیکی ارزانی و فراوانی نسبی این مواد است. امروزه مهندسان سرامیک با کنترل نوع و نسبت ترکیب مواد اولیه، فراورده های گوناگونی مانند آجر و کاشی، آجر نسوز، ظروف چینی و سفالی، لعاب ها ( به عنوان روکش فلزات و سرامیک های دیگر ) ، آلومین و تیتانات باریوم ( در الکترونیک ) ، دی اکسید اورانیوم ( به عنوان سوخت هسته ای ) لعل یا نارسنگ ( در لیزر ) ، شیشه و سیمان طراحی و تولید می کنند. [ ۱]
اکنون یک صنعت چند میلیارد دلاری در سال، مهندسی و تحقیقات سرامیک، خود را به عنوان یک حوزه مهم علمی تثبیت کرده است. با توسعه محققان انواع جدیدی از سرامیک ها برای ارائه اهداف مختلف، برنامه ها همچنان گسترش می یابند. [ ۱] [ ۲]