مهاجرت اجباری داخلی ( انگلیسی: internally displaced person ) به مهاجرت شخص یا گروهی ( IDP ) گفته می شود که در نتیجهٔ جنگ، یا به منظور اجتناب از خساراتِ درگیری های مسلحانه، خشونت های عمومی، نقض حقوق بشر، پاکسازی قومی یا رخدادهای طبیعی یا حوادث ساختهٔ دست بشر ناچار به فرار یا ترک خانه و کاشانهٔ خود به صورت دائم شده اند اما از مرزهای رسمی کشورشان عبور نکرده اند. آن ها اغلب پناهنده نامیده می شوند، اگر چه در تعریف قانونیِ پناهنده نمی گنجند. [ ۲]
مهاجران اجباری داخلی جزو گروه هایی هستند که وسایل امرار معاش خود را در اثر جنگ و ناامنی، فقر و بیکاری یا حوادث طبیعی و عوامل دیگری که خارج از اراده افراد است، از دست داده اند و در این حالت حق دارند که مورد توجه و مساعدت قرار بگیرند و بتوانند از یک «زندگی آبرومندانه» برخوردار شوند.
میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی کنوانسیون ۱۹۵۱ پناهندگان، با آنکه از مهاجرت اجباری داخلی به صورت مشخص نام نمی برد، در ماده های مختلف به «برخورداری شهروندان از حقوق اساسی برای بهره مندی از شرایط یک زندگی آبرومندانه» تأکید می کند. مادهٔ هفتم این میثاق به تأمین اجتماعی هر فرد تأکید می کند. در مادهٔ ۱۱ کشورهای طرف حساب را مکلف می سازد که «حق هر کس را به داشتن سطح زندگی کافی برای خود و خانواده اش شامل خوراک، پوشاک و مسکن کافی و همچین بهبود مداوم شرایط زندگی به رسمیت بشناسد» و «به منظور تأمین این حقوق تدابیر مقتضی را اتخاذ کنند. » همین طور در بندهای بعدی این ماده و ماده های دیگر، به «فراغت از گرسنگی»، «توزیع منصفانه ذخایر و منابع غذا»، «بهره مندی از بهترین حال سلامت جسمی و روحی»، «بهره مندی از آموزش و پرورش» و جُز این ها تأکید می کند. مهاجر اجباری داخلی، از آنجا که در معرض این آسیب ها قرار دارد، جزو گروه هایی است که در این زمینه ها باید مورد توجه جدی قرار گیرد. [ ۳] [ ۴]
در پایان ۲۰۱۴، شمار مهاجران اجباری داخلی در سراسر جهان ۳۸٫۲ میلیون نفر اعلام شد؛ این بالاترین میزان مهاجرت از سال ۱۹۸۹ به شمار می رود، یعنی اولین سالی که آمار جهانی مهاجرت اجباری داخلی در دسترس قرار گرفت. کشورهایی که بزرگترین جمعیت مهاجران اجباری داخلی را تشکیل می دهند عبارتند از سوریه ( ۷٫۶ میلیون ) ، کلمبیا ( ۶ میلیون ) ، عراق ( ۳٫۶ میلیون ) ، جمهوری دموکراتیک کنگو ( ۲٫۸ میلیون ) ، سودان ( ۲٫۲ میلیون ) ، سودان جنوبی ( ۱٫۶ میلیون ) ، پاکستان ( ۱٫۴ میلیون ) ، نیجریه ( ۱٫۲ میلیون ) و سومالی ( ۱٫۱ میلیون ) . [ ۵]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمهاجران اجباری داخلی جزو گروه هایی هستند که وسایل امرار معاش خود را در اثر جنگ و ناامنی، فقر و بیکاری یا حوادث طبیعی و عوامل دیگری که خارج از اراده افراد است، از دست داده اند و در این حالت حق دارند که مورد توجه و مساعدت قرار بگیرند و بتوانند از یک «زندگی آبرومندانه» برخوردار شوند.
میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی کنوانسیون ۱۹۵۱ پناهندگان، با آنکه از مهاجرت اجباری داخلی به صورت مشخص نام نمی برد، در ماده های مختلف به «برخورداری شهروندان از حقوق اساسی برای بهره مندی از شرایط یک زندگی آبرومندانه» تأکید می کند. مادهٔ هفتم این میثاق به تأمین اجتماعی هر فرد تأکید می کند. در مادهٔ ۱۱ کشورهای طرف حساب را مکلف می سازد که «حق هر کس را به داشتن سطح زندگی کافی برای خود و خانواده اش شامل خوراک، پوشاک و مسکن کافی و همچین بهبود مداوم شرایط زندگی به رسمیت بشناسد» و «به منظور تأمین این حقوق تدابیر مقتضی را اتخاذ کنند. » همین طور در بندهای بعدی این ماده و ماده های دیگر، به «فراغت از گرسنگی»، «توزیع منصفانه ذخایر و منابع غذا»، «بهره مندی از بهترین حال سلامت جسمی و روحی»، «بهره مندی از آموزش و پرورش» و جُز این ها تأکید می کند. مهاجر اجباری داخلی، از آنجا که در معرض این آسیب ها قرار دارد، جزو گروه هایی است که در این زمینه ها باید مورد توجه جدی قرار گیرد. [ ۳] [ ۴]
در پایان ۲۰۱۴، شمار مهاجران اجباری داخلی در سراسر جهان ۳۸٫۲ میلیون نفر اعلام شد؛ این بالاترین میزان مهاجرت از سال ۱۹۸۹ به شمار می رود، یعنی اولین سالی که آمار جهانی مهاجرت اجباری داخلی در دسترس قرار گرفت. کشورهایی که بزرگترین جمعیت مهاجران اجباری داخلی را تشکیل می دهند عبارتند از سوریه ( ۷٫۶ میلیون ) ، کلمبیا ( ۶ میلیون ) ، عراق ( ۳٫۶ میلیون ) ، جمهوری دموکراتیک کنگو ( ۲٫۸ میلیون ) ، سودان ( ۲٫۲ میلیون ) ، سودان جنوبی ( ۱٫۶ میلیون ) ، پاکستان ( ۱٫۴ میلیون ) ، نیجریه ( ۱٫۲ میلیون ) و سومالی ( ۱٫۱ میلیون ) . [ ۵]
wiki: مهاجرت اجباری داخلی