منطقه گنداره

گَنداره ( به فارسی باستان: گـَداره[ ۱] ( Gadāra ) 𐎥𐎭𐎠𐎼 ) یا گندهارا ( Gandhara ) . نام استانی از استان های شاهنشاهی ایران در زمان هخامنشیان بود. [ ۲] محل گنداره در راستای رود سند، پیرامون شهرهای تاکسیلا و پوشکَلَواتی ( چارسده امروزی ) در شمال خاوری پیشاور پاکستان قرار داشت. [ ۳] نام گنداره نخست در ریگ ودا ذکر شده و پس از آن در آتارواودا. پانینی، زبان شناس هندی که خود احتمالاً از اهالی گنداره بوده نیز از این منطقه نام برده و آن را یکی از استان های اصلی هند دانسته است. [ ۳] در منابع ایرانی، نام گنداره نخستین بار در سنگ نبشته بیستون داریوش بزرگ و به عنوان یکی از استان های شاهنشاهی ایران آمده است. [ ۳] به نام گنداره در سدهٔ یازدهم پس از میلاد نیز توسط ابوریحان بیرونی اشاره شده و وی شهر وِیْهِند ( احتمالاً آوند امروزی نزدیک به اَتُک ) را پایتخت گنداره ذکر کرده است. نام گنداره در منابع کلاسیک بعدی برای اشاره به دره رود کابل استفاده شد. [ ۳] گنداره گاه با سرزمین قندهار اشتباه گرفته می شود.
پس از یورش یونانیانِ باختر ( ۲۵۰ پ. م - ۱۳۰ پ. م ) به گنداره و شبه قارهٔ هند و تشکیل دولت یونانی هند ( ۱۸۰ پ. م. - ۱۰ پ. م ) در آنجا، هنر یونانی با هنر بودایی درهم تلفیق شده و هنر گنداره را به وجود آورد، که نمونه آن در پایگاه باستان شناسی هَده در جنوب جلال آباد ( گندارهٔ عصر بودایی ) قابل مشاهده است. در سال ۴۷ میلادی گندفر از پادشاهی سورن، سکاهای شمالی را از گنداره اخراج کرد. [ ۴]