منجنیق هواپیما ( به انگلیسی: Aircraft catapult ) وسیله ای است که برای به پرواز درآوردن هواپیما در یک باند پرواز محدود، به طور معمول از عرشهٔ کشتی ها، استفاده می شود. این منجنیق ها همچنین می توانند در باندهای زمینی نصب شوند اما این کار به ندرت انجام می شود. آن ها معمولاً در ناوهای هواپیمابر به عنوان نوعی برخاست کمکی استفاده می شوند.
به شکلی که در ناوهای هواپیمابر استفاده می شود، منجنیق شامل یک مسیر یا شکاف است که در عرشهٔ پرواز تعبیه شده است، که در زیر آن یک پیستون یا شاتل بزرگ وجود دارد که از طریق مسیر به چرخ دماغهٔ هواپیما متصل می شود، یا در برخی موارد یک سیم بکسل که به آن لگام منجنیق می گویند به هواپیما و شاتل منجنیق متصل می شود. اَشکال دیگری نیز در تاریخ هوانوردی مورد استفاده قرار گرفته اند، مانند گاری پرتابی که یک هواگرد آب نشین روی یک سازهٔ آهنی بلند روی عرشهٔ یک کشتی جنگی یا کشتی تجاری نصب شده است، اما بیشتر منجنیق ها مفهوم مسیر لغزشی مشابهی دارند.
پارامترها و ابزارهای مختلفی برای به حرکت درآوردن منجنیق ها دارای اهمیت هستند، مانند وزن و دریک، باروت، چرخ لنگر، فشار هوا، نیروی هیدرولیک، موتور بخار و تقویت کنندهٔ موشک سوخت جامد.
نیروی دریایی ایالات متحده با ساخت ناوهای هواپیمابر کلاس جرالد آر. فورد در حال توسعهٔ استفاده از سیستم های الکترومغناطیسی پرتاب هواپیما است.
در گذشته منجنیق شدن هواگردهای آب نشین رایج بود و به آن ها اجازه می داد روی آب و نزدیک کشتی فرود بیایند و از روی عرشهٔ کشتی بلند شوند. در جنگ جهانی دوم ( پیش از ظهور ناوهای پشتیبان ) هواپیماهای جنگندهٔ معمولی ( به ویژه هاوکر هاریکن ) گاهی از کشتی های تجاری مجهز به منجنیق ( CAM ) منجنیق می شدند تا به نبرد با هواپیماهای دشمن بروند اما نبود باند فرود در کشتی های تجاری، خلبان را مجبور می کرد پس از پایان مأموریت خود به یک باند فرود زمینی تغییر مسیر دهد یا با چتر نجات به بیرون بپرد و منتظر نجات باشد.
ساموئل لنگلی، پیشگام هوانوردی فعال در مؤسسهٔ اسمیتسونین، از یک منجنیق فنری برای پرتاب مدل های پرندهٔ موفق خود و لانگلی آئرودروم شکست خوردهٔ خود در سال ۱۹۰۳ استفاده کرد. [ ۱] به همین ترتیب، برادران رایت که در سال ۱۹۰۴ شروع به کار کردند، از یک منجنیق سبک وزن و دریک برای کمک به هواپیمای خود برای برخاستن در فاصلهٔ محدود استفاده کردند. [ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبه شکلی که در ناوهای هواپیمابر استفاده می شود، منجنیق شامل یک مسیر یا شکاف است که در عرشهٔ پرواز تعبیه شده است، که در زیر آن یک پیستون یا شاتل بزرگ وجود دارد که از طریق مسیر به چرخ دماغهٔ هواپیما متصل می شود، یا در برخی موارد یک سیم بکسل که به آن لگام منجنیق می گویند به هواپیما و شاتل منجنیق متصل می شود. اَشکال دیگری نیز در تاریخ هوانوردی مورد استفاده قرار گرفته اند، مانند گاری پرتابی که یک هواگرد آب نشین روی یک سازهٔ آهنی بلند روی عرشهٔ یک کشتی جنگی یا کشتی تجاری نصب شده است، اما بیشتر منجنیق ها مفهوم مسیر لغزشی مشابهی دارند.
پارامترها و ابزارهای مختلفی برای به حرکت درآوردن منجنیق ها دارای اهمیت هستند، مانند وزن و دریک، باروت، چرخ لنگر، فشار هوا، نیروی هیدرولیک، موتور بخار و تقویت کنندهٔ موشک سوخت جامد.
نیروی دریایی ایالات متحده با ساخت ناوهای هواپیمابر کلاس جرالد آر. فورد در حال توسعهٔ استفاده از سیستم های الکترومغناطیسی پرتاب هواپیما است.
در گذشته منجنیق شدن هواگردهای آب نشین رایج بود و به آن ها اجازه می داد روی آب و نزدیک کشتی فرود بیایند و از روی عرشهٔ کشتی بلند شوند. در جنگ جهانی دوم ( پیش از ظهور ناوهای پشتیبان ) هواپیماهای جنگندهٔ معمولی ( به ویژه هاوکر هاریکن ) گاهی از کشتی های تجاری مجهز به منجنیق ( CAM ) منجنیق می شدند تا به نبرد با هواپیماهای دشمن بروند اما نبود باند فرود در کشتی های تجاری، خلبان را مجبور می کرد پس از پایان مأموریت خود به یک باند فرود زمینی تغییر مسیر دهد یا با چتر نجات به بیرون بپرد و منتظر نجات باشد.
ساموئل لنگلی، پیشگام هوانوردی فعال در مؤسسهٔ اسمیتسونین، از یک منجنیق فنری برای پرتاب مدل های پرندهٔ موفق خود و لانگلی آئرودروم شکست خوردهٔ خود در سال ۱۹۰۳ استفاده کرد. [ ۱] به همین ترتیب، برادران رایت که در سال ۱۹۰۴ شروع به کار کردند، از یک منجنیق سبک وزن و دریک برای کمک به هواپیمای خود برای برخاستن در فاصلهٔ محدود استفاده کردند. [ ۲]
wiki: منجنیق هواپیما