منجنیق

منجنیق ( معرب مَنجِنیک[ ۱] ) اسلحه ای باستانی است که برای پرتاب اشیاء بدون نیاز به مواد منفجره استفاده می شد و از پرکاربردترین ابزارهای محاصره محسوب می شود. به گفته مورخان منجنیق در سال ۳۹۹ قبل از میلاد توسط دیونیسوس یکم در شهر سیراکوزِ سیسیل اختراع شده است. [ ۲]
منجنیق های اولیه، فقط توانایی پرتاب اشیای کوچکی مانند سنگ های ۵ تا ۱۲ کیلوگرمی را داشتند، اما رفته رفته بر توان آن ها افزوده شد و منجنیق های جدید نظیر خرکمان و کشکنجیر، که همانند تیر و کمان کار می کردند، می توانستند سنگ های گداخته و با وزنی تا حدود ۵۰ کیلوگرم را پرتاب کنند. با وجود اینکه انگلیسی ها و چینی ها باروت داشتند و با توپ و موشک های فتیله ای دشمن را هدف قرار می دادند، ولی هنوز منجنیق ایمن تر و قوی تر بود. البته وسایلی نیز بوده اند که چوب بلند سنباده شکلی داخل آن ها قرار می دادند که از آن برای تخریب دیوارها استفاده می کردند، ولی منجنیق ها بیشتر برای کشتن تعداد زیادی سرباز یا تخریب سریع بناها استفاده می شده است. کم کم با رسیدن تفنگ و باروت به سراسر جهان، منجنیق ها به شکل توپ درآمدند و با پرتاب گلوله های بزرگی که داغ بودند، قدرت تخریبیِ بسیاری داشتند.
کلمه منجنیق ( Catapult ) از کلمه لاتین «catapulta» گرفته شده است که به نوبه خود از یونانی باستان یونانی می آید

مَنجَنیق
مَنجَنیق
از سلاح های جنگی قدیم. از کهن ترین ماشین های مکانیکی جنگی، که اختراع آن را به چینی ها نسبت می دهند (بین قرن ۵ و ۳پ م). منجنیق عبارت بود از یک تیر چوبی ستبر و محکم که به تسمه یا نواری منتهی می شد و حول محوری می چرخید و با پرتاب سنگ یا الوارهای سنگین یا تنۀ درختان که به نفت یا روغن آغشته بود، قلعه یا باروی محاصره شده را ویران می کردند یا به آتش می کشیدند. این سلاح تا قرن ۱۴م (زمان پیدایش باروت و توپ) در محاصره به کار می رفت. برخی از منجنیق های نیرومند قادر بودند سنگ هایی تا وزن یک تن را به سوی هدف پرتاب کنند. در ایران علاوه بر منجنیق معمولی از سلاحی با همان مکانیسم، به نام کُشکَنجیر برای گشودن قلعه ها به وسیلۀ پرتاب سنگ یا تیرهای بزرگ و یا برای سوراخ کردن باروها استفاده می شد. امروزه به نوعی جرثقیل سنگین وزن نیز منجنیق می گویند.