منابع رجالی شیعه

[ویکی فقه] منابع رجالی شیعه را می توان از نظر ادوار تاریخی و نیز میزان تأثیرگذاری، به سه دسته (منابع اولیه رجال شیعه، منابع ثانویه رجال شیعه و منابع متأخر رجال شیعه) تقسیم کرد که در ذیل به بررسی آن ها می پردازیم.
منابع رجالی شیعه را از نظر ادوار تاریخی و نیز میزان تأثیرگذاری می توان به سه دسته به شرح ذیل تقسیم کرد:
← دسته نخست
منابع اولیه رجال شیعه (سده سوم تا پنجم)
← رجال کشی
منابع ثانویه رجال شیعه (سده ششم تا هشتم):
← فهرست منتجب الدین
...

[ویکی اهل البیت] منابع رجالی شیعه را از نظر ادوار تاریخی و نیز میزان تأثیرگذاری می توان به سه دسته به شرح ذیل تقسیم کرد:
محمد بن عمر بن عبدالعزیز معروف به کَشّی دارای کتاب رجالی مهمی بوده که برای نخستین بار درباره رجال شیعه تدوین یافت و به نام معرفه الرجال یا معرفه الناقلین عن الائمه الصادقین معروف است.
نام کامل این کتاب فهرس اسماء مصنّفی الشیعه است که از آن با عنوان فهرست یا رجال نجاشی نیز یاد می شود. ابوالعباس احمد بن علیّ بن احمد بن عباس نجاشی اسدی کوفی مولّف کتاب از بزرگان و نام آوران حدیث و رجال شیعه است.
این کتاب و نیز فهرست شیخ بنا به درخواست الشیخ الفاضل فراهم شده است. کتاب دارای 13 باب و شمار راویان ذکر شده در آن 6429 راوی است.
این کتاب بر اساس حروف الفباء تنظیم شده و 912 راوی در آن معرفی شده اند.
ابوجعفر احمد بن محمد بن خالد بن عبدالرحمان بن محمد بن علی برقی از عالمان شیعی سده سوم است. در این کتاب مجموعاً نام 1707 راوی آمده است و با تحقیق جواد قیومی در یک جلد انتشار یافته است.
احمد بن محمد بن ابوطاهر بن بکیر بن اعین که به او زراری، بکیری و شیبانی نیز می گویند. زراری این رساله را برای نوه اش محمد بن عبدالله نگاشت و در آن نام بیش از 20 تن از مشایخ خود را ذکر کرد و در پایان نام 122 کتاب را که او از مؤلفانشان روایت کرده، آورده است. این رساله در یک جلد با تحقیق محمدرضا حسنی منتشر شده است. از این کتاب با عنوان: تاریخ آل زراره نیز یاد می شود.
احمد بن حسین بن عبیدالله معروف به ابن غضائری از عالمان شیعی در سده چهارم و پنجم است. از کتاب ابن غضائری با عناوین «الجرح» و «الضعفاء» نیز یاد شده، اما عنوان رجال مشهورتر است و درباره این که آیا کتاب، تألیف حسین بن عبیدالله غضائری است یا فرزند او احمد بن حسین است، اختلاف شده اما قرائنی در دست است که نشان می دهد کتاب، تألیف ابن غضائری است.