[ویکی فقه] در خلال اقامت کوتاه امام حسین (علیه السّلام) در مدینه پس از خروج از مجلس ولید، آن حضرت با تعدادی از مردان و زنان بنی هاشم و بزرگانی از اصحاب پیامبر، ملاقات کرده است. آنان در این دیدارها با نهایت حزن و اندوه، با ایشان وداع کرده، ایشان را از رفتن به سوی عراق برحذر می داشتند؛ از جمله برادر آن حضرت، محمد بن حنفیه بود.
محمد بن حنفیه فرزند علی بن ابی طالب (علیه السّلام) بود و حنفیه لقب مادرش خوله دختر جعفربن قیس بن مسلمة بود. درباره مادر محمد بن حنفیه بین مورخان اختلاف است. اما طبق نقل بلاذری، قول صحیح آن است که در زمان خلافت ابوبکر، طایفه بنی اسد بر قوم بنی حنیفه حمله بردند و در این میان خوله را اسیر کردند و او را به مدینه بردند. علی (علیه السّلام) او را از آنها خرید. وقتی این خبر به قوم بنی حنیفه رسید، به مدینه رفته، جریان را برای علی (علیه السّلام) بازگو کردند و موقعیت خوله را در بین قومش مطرح ساختند. علی (علیه السّلام) نیز بلافاصله او را آزاد کرد و بعد از تعیین مهریه با او ازدواج کرد
گفت و گوی امام با محمد حنفیه
هنگامی که محمد بن حنفیه از تصمیم امام حسین (علیه السلام) برای خروج از مدینه آگاه شد، به ایشان عرض کرد: ای برادر؛ تو محبوبترین و عزیزترین افراد نزد من هستی و از همه شایسته تری که من آنچه را پند و اندرز میدانم، برای تو بیان کنم. بایزید بیعت نکن و در شهرها (ی بزرگ) نمان؛ بلکه به روستاها و کوهها برو و سفیرانی را به سوی مردم روانه کن و آنها را به بیعت با خود دعوت کن. اگر با تو بیعت کردند، خدای را حمد و سپاسگو، و اگربا شخص دیگری غیر از تو بیعت کردند، هیچ نقصانی در دین و عقل تو پدید نمی آید و فضل و کمال تو محفوظ می ماند. من می ترسم به شهری از این شهرها بروی و گروهی اطراف تو را بگیرند (و با تو بیعت کنند)؛ سپس بین آنها اختلاف بیفتد؛ عده ای به طرفداری تو، و عده ای بر ضد تو به پا خیزند و بین آنها جنگ و قتال شود و تو نخستین کسی باشی که هدف قرار می گیرد که در این صورت خون کسی را که از لحاظ شخصیت و از لحاظ پدر و مادر، بهترین این امت است، هدر می رود و خاندانش را خوار می کنند. امام حسین (علیه السّلام) فرمود: ای برادر؛ من عازم سفرم. محمد بن حنفیه گفت: پس به مکه برو. اگر آنجا برای تو امن بود، راه نجاتی برای تو هست و اگر جایی مطمئن برای تو نبود، به کوه و صحرا رفته، از شهری به شهر دیگر مسافرت کن تا ببینی عاقبت این امر به کجا می انجامد، و در آن وقت تصمیم مناسب خواهی گرفت؛ زیرا تو در زمانی که امور به سوی تو روی می آورند، (اگر قبل از ورود به جریان، تصمیم گیری کنی) بهترین تصمیم و صحیح ترین عمل را در پیش می گیری و وقتی امور را پشت سر می گذاری، (و بدون تصمیم قبلی وارد جریان شوی) هیچ امری مشکل تر از آن برای تو باقی نخواهد ماند. (محمد بن حنفیه برای اینکه کلامش صورت امری و دستوری پیدا نکند و در مقابل امام، رعایت ادب شده باشد، بیان مذکور را انتخاب کرده است؛ اما در حقیقت میخواهد به امام بگوید: اگر پیش از ورود به جریان تصمیم بگیرید، تصمیم بهتر و صحیح اتخاذ می کنید؛ ولی اگر بعد از ورود به جریان بخواهید تصمیم گیری کنید، به دلیل فشارهایی که در آن زمان بر شما تحمیل می شود، نمی توانید تصمیم درستی بگیرید.) حضرت فرمود: ای برادره پند و اندرز خود را بیان کردی و مهربانی و شفقت خود را ابراز نمودی؛ امیدوارم که نظر تو صائب و همراه با موفقیت باشد. امام در ادامه فرمود: اما تو ای برادر؛ مانعی نیست که در مدینه بمانی و در غیاب من، آمد و رفت بنی امیه را زیر نظر بگیری و مرا از کارها و امور آنها مطلع کنی.
وصیت امام به محمد حنفیه
امام بعد از این گفت وگو، کاغذ و قلم خواست و وصیت معروفش را نوشت و به جناب محمد بن حنفیه تسلیم کرد. متن وصیت نامه این است: بسم الله الرحمن الرحیم. این وصیت حسین بن علی است به برادرش محمد، معروف به ابن حنفیه؛ حسین بن علی گواهی میدهد به توحید و یگانگی خداوند و گواهی می دهد که برای خدا شریکی نیست و شهادت میدهد که محمد بنده و فرستاده اوست و آیین حق (اسلام) را از جانب خدا (برای جهانیان) آورده است، و شهادت می دهد که بهشت و دوزخ حق است و روز جزا بدون شک به وقوع خواهد پیوست و خداوند همه انسانها را در چنان روزی زنده خواهد کرد. و من برای خوش گذرانی و از روی خودخواهی و برای فساد و ستمگری خروج نکردم؛ بلکه هدف من، اصلاح فسادهایی است که در امت جدم به وجود آمده است. می خواهم امر به معروف و نهی از منکر کرده، به سنت جدم و راه و روش پدرم علی بن ابی طالب و (خلفای راشدین) عمل کنم. پس هرکس این حقیقت را از من بپذیرد (و از من پیروی کند) راه خدا را پذیرفته است و هر کس رد کند (و از من پیروی نکند) من با صبر و استقامت (راه خود را) در پیش خواهم گرفت تا خدا میان من و میان این مردم به حق داوری کند و او بهترین داوران است. ای برادر: این وصیت من است به تو و توفیق فقط از طرف خداست و بر او توکل می کنم و به سوی او بازمی گردم. و درود بر تو و بر کسانی که راه هدایت را پیش گرفتند و هیچ توان و قدرتی نیست مگر از ناحیه خداوند برتر و بزرگ. (بسم الله الرحمن الرحیم، هذا ما اوصی به الحسین بن علی بن ابی طالب لاخیه محمد ابن الحنفیه المعروف ولد علی بن ابی طالب (رضی الله عنه). ان الحسین بن علی یشهد ان لا اله الا الله وحده شریک له وان محمد عبده ورسوله، جاء بالحق من عنده، وان الجنة حق و النارحق وان الساعة آتیة لا ریب فیها وان الله یبعث من فی القبور، و انی لم اخرج اشرا ولا بطرا ولا مفسدا و لا ظالما و انما خرجت لطلب النجاح والصلاح فی امة جدی محمد (صلی الله علیه و آله وسلّم) ارید ان آمر بالمعروف و انهی عن المنکر و اسیر بسیرة جدی محمد (صلی الله علیه و آله وسلّم) و سیرة ابی علی بن ابی طالب وسیرة الخلقاء الراشدین المهدیین رضی الله عنهم فمن قبلنی بقبول الحق فالله آولی بالحق، و من رد علی هذا اصبر حتی یقضی (الله) بینی و بین القوم بالحق و یحکم بینی و بینهم (بالحق) و هو خیر الحاکمین، هذه وصیتی الیک یا اخی و ما توفیقی الا بالله علیه تو کلت و الیه انیب، والسلام علیک و علی من اتبع الهدی ولاحول ولا قوة الا بالله العلی العظیم. ابن شهرآشوب بخشی از این سخنان را در جواب شفاهی امام حسین (علیه السّلام) به ابن عباس آورده است.)
اصطلاح خلفاء راشدین
...
محمد بن حنفیه فرزند علی بن ابی طالب (علیه السّلام) بود و حنفیه لقب مادرش خوله دختر جعفربن قیس بن مسلمة بود. درباره مادر محمد بن حنفیه بین مورخان اختلاف است. اما طبق نقل بلاذری، قول صحیح آن است که در زمان خلافت ابوبکر، طایفه بنی اسد بر قوم بنی حنیفه حمله بردند و در این میان خوله را اسیر کردند و او را به مدینه بردند. علی (علیه السّلام) او را از آنها خرید. وقتی این خبر به قوم بنی حنیفه رسید، به مدینه رفته، جریان را برای علی (علیه السّلام) بازگو کردند و موقعیت خوله را در بین قومش مطرح ساختند. علی (علیه السّلام) نیز بلافاصله او را آزاد کرد و بعد از تعیین مهریه با او ازدواج کرد
گفت و گوی امام با محمد حنفیه
هنگامی که محمد بن حنفیه از تصمیم امام حسین (علیه السلام) برای خروج از مدینه آگاه شد، به ایشان عرض کرد: ای برادر؛ تو محبوبترین و عزیزترین افراد نزد من هستی و از همه شایسته تری که من آنچه را پند و اندرز میدانم، برای تو بیان کنم. بایزید بیعت نکن و در شهرها (ی بزرگ) نمان؛ بلکه به روستاها و کوهها برو و سفیرانی را به سوی مردم روانه کن و آنها را به بیعت با خود دعوت کن. اگر با تو بیعت کردند، خدای را حمد و سپاسگو، و اگربا شخص دیگری غیر از تو بیعت کردند، هیچ نقصانی در دین و عقل تو پدید نمی آید و فضل و کمال تو محفوظ می ماند. من می ترسم به شهری از این شهرها بروی و گروهی اطراف تو را بگیرند (و با تو بیعت کنند)؛ سپس بین آنها اختلاف بیفتد؛ عده ای به طرفداری تو، و عده ای بر ضد تو به پا خیزند و بین آنها جنگ و قتال شود و تو نخستین کسی باشی که هدف قرار می گیرد که در این صورت خون کسی را که از لحاظ شخصیت و از لحاظ پدر و مادر، بهترین این امت است، هدر می رود و خاندانش را خوار می کنند. امام حسین (علیه السّلام) فرمود: ای برادر؛ من عازم سفرم. محمد بن حنفیه گفت: پس به مکه برو. اگر آنجا برای تو امن بود، راه نجاتی برای تو هست و اگر جایی مطمئن برای تو نبود، به کوه و صحرا رفته، از شهری به شهر دیگر مسافرت کن تا ببینی عاقبت این امر به کجا می انجامد، و در آن وقت تصمیم مناسب خواهی گرفت؛ زیرا تو در زمانی که امور به سوی تو روی می آورند، (اگر قبل از ورود به جریان، تصمیم گیری کنی) بهترین تصمیم و صحیح ترین عمل را در پیش می گیری و وقتی امور را پشت سر می گذاری، (و بدون تصمیم قبلی وارد جریان شوی) هیچ امری مشکل تر از آن برای تو باقی نخواهد ماند. (محمد بن حنفیه برای اینکه کلامش صورت امری و دستوری پیدا نکند و در مقابل امام، رعایت ادب شده باشد، بیان مذکور را انتخاب کرده است؛ اما در حقیقت میخواهد به امام بگوید: اگر پیش از ورود به جریان تصمیم بگیرید، تصمیم بهتر و صحیح اتخاذ می کنید؛ ولی اگر بعد از ورود به جریان بخواهید تصمیم گیری کنید، به دلیل فشارهایی که در آن زمان بر شما تحمیل می شود، نمی توانید تصمیم درستی بگیرید.) حضرت فرمود: ای برادره پند و اندرز خود را بیان کردی و مهربانی و شفقت خود را ابراز نمودی؛ امیدوارم که نظر تو صائب و همراه با موفقیت باشد. امام در ادامه فرمود: اما تو ای برادر؛ مانعی نیست که در مدینه بمانی و در غیاب من، آمد و رفت بنی امیه را زیر نظر بگیری و مرا از کارها و امور آنها مطلع کنی.
وصیت امام به محمد حنفیه
امام بعد از این گفت وگو، کاغذ و قلم خواست و وصیت معروفش را نوشت و به جناب محمد بن حنفیه تسلیم کرد. متن وصیت نامه این است: بسم الله الرحمن الرحیم. این وصیت حسین بن علی است به برادرش محمد، معروف به ابن حنفیه؛ حسین بن علی گواهی میدهد به توحید و یگانگی خداوند و گواهی می دهد که برای خدا شریکی نیست و شهادت میدهد که محمد بنده و فرستاده اوست و آیین حق (اسلام) را از جانب خدا (برای جهانیان) آورده است، و شهادت می دهد که بهشت و دوزخ حق است و روز جزا بدون شک به وقوع خواهد پیوست و خداوند همه انسانها را در چنان روزی زنده خواهد کرد. و من برای خوش گذرانی و از روی خودخواهی و برای فساد و ستمگری خروج نکردم؛ بلکه هدف من، اصلاح فسادهایی است که در امت جدم به وجود آمده است. می خواهم امر به معروف و نهی از منکر کرده، به سنت جدم و راه و روش پدرم علی بن ابی طالب و (خلفای راشدین) عمل کنم. پس هرکس این حقیقت را از من بپذیرد (و از من پیروی کند) راه خدا را پذیرفته است و هر کس رد کند (و از من پیروی نکند) من با صبر و استقامت (راه خود را) در پیش خواهم گرفت تا خدا میان من و میان این مردم به حق داوری کند و او بهترین داوران است. ای برادر: این وصیت من است به تو و توفیق فقط از طرف خداست و بر او توکل می کنم و به سوی او بازمی گردم. و درود بر تو و بر کسانی که راه هدایت را پیش گرفتند و هیچ توان و قدرتی نیست مگر از ناحیه خداوند برتر و بزرگ. (بسم الله الرحمن الرحیم، هذا ما اوصی به الحسین بن علی بن ابی طالب لاخیه محمد ابن الحنفیه المعروف ولد علی بن ابی طالب (رضی الله عنه). ان الحسین بن علی یشهد ان لا اله الا الله وحده شریک له وان محمد عبده ورسوله، جاء بالحق من عنده، وان الجنة حق و النارحق وان الساعة آتیة لا ریب فیها وان الله یبعث من فی القبور، و انی لم اخرج اشرا ولا بطرا ولا مفسدا و لا ظالما و انما خرجت لطلب النجاح والصلاح فی امة جدی محمد (صلی الله علیه و آله وسلّم) ارید ان آمر بالمعروف و انهی عن المنکر و اسیر بسیرة جدی محمد (صلی الله علیه و آله وسلّم) و سیرة ابی علی بن ابی طالب وسیرة الخلقاء الراشدین المهدیین رضی الله عنهم فمن قبلنی بقبول الحق فالله آولی بالحق، و من رد علی هذا اصبر حتی یقضی (الله) بینی و بین القوم بالحق و یحکم بینی و بینهم (بالحق) و هو خیر الحاکمین، هذه وصیتی الیک یا اخی و ما توفیقی الا بالله علیه تو کلت و الیه انیب، والسلام علیک و علی من اتبع الهدی ولاحول ولا قوة الا بالله العلی العظیم. ابن شهرآشوب بخشی از این سخنان را در جواب شفاهی امام حسین (علیه السّلام) به ابن عباس آورده است.)
اصطلاح خلفاء راشدین
...
wikifeqh: ملاقات_امام_حسین_با_محمد_حنفیه